Dagblaðið Vísir - DV - 06.09.2013, Side 27

Fólk 27Helgarblað 6.–8. september 2013
Þunglyndið var gjöf
Ég var skrýtinn, uppátækja­
samur og sérkennilegur. Ég þótti
sérkennilegur strax í upphafi og
það hjálpaði ekki til að vera svona
ofboðslega rauðhærður og heita
svona fáránlegu nafni, því þegar ég
var skírður og gefið nafn þá voru
ekki nema örfáir menn sem hétu
þessu nafni. Þegar ég var skráður í
símaskrána þá var bara einn Ómar
á undan mér; ég var Ómar númer
tvö í símaskránni. Mér fannst það
lengi vera leiðinlegt að vera eitthvað
öðruvísi. Á þessum aldri vilja krakk­
ar vera eins og hinir krakkarnir;
vera í hópnum. En úr því að ég gat
ekki verið eins og ætlast var til að
ég væri þá fór ég að hafa gaman af
því að vera þá bara öðruvísi; spinna
upp alls konar vitleysu og fíflagang
og vera þá í þeirri deild.“
Hann segir að hressleikinn og
húmorinn sé kannski meðfæddur
en faðir hans var hress maður.
„Hann hafði óendanlega
möguleika til að sjá alltaf eitthvað
spaugilegt við allt. Sumir af frænd­
um mínum voru mjög skemmtilegir
menn eins og Eiríkur Jónsson; þeir
voru systkinasynir og þegar þeir
hittust þá var mikið fjör. Það var
mikið grín og mikið gaman heima.“
Uppátækjasamur
Hann tók þátt í leikritum í skólan­
um frá því hann var níu ára. „Það
þótti mér afar gaman. Svo hafði ég
líka gaman af því að koma fólki á
óvart. Ég gat verið svolítið hrekkj­
óttur. Einu sinni stríddi ég strætis­
vagnabílstjóra svo mikið að hann
rak mig út og sagði að ég fengi aldrei
að koma í strætóinn aftur. Þá fór ég
inn, borgaði, hljóp í gegnum vagn­
inn og kom inn aftur og borgaði.
Það voru margir í strætó og hann
fattaði í fjórðu ferðinni að hann var
alltaf að hleypa sama stráknum inn
í vagninn. Þá varð hann öskureiður.“
Þetta hlýtur að hafa verið dýrt
fyrir 10 ára strák. „Ég safnaði fyrir
þessu bara til þess að geta strítt
honum.“ Ómar hlær.
Hann segir fleiri strætósögur.
„Þegar rigndi fór ég stundum
með vinum mínum í strætó með
vatnsbyssur. Við vorum orðnir
mjög klárir í að miða; það var gluggi
í loftinu á vögnunum og við reynd­
um að miða á hann svo það læki á
fólkið fyrir neðan. Það var náttúr­
lega hámarkið þegar viðkomandi
stóð upp og kvartaði við vagnstjór­
ann að glugginn læki.“ Ómar hlær
að þessu. „Þá hlógum við eins og
asnar. Við vorum með alls konar
uppátæki.“
Strákarnir hlógu mikið og höfðu
gaman af lífinu.
Missti vin sinn og var
sendur í jarðarför
Örlög manna eru misjöfn og Ómar
kynntist þeirri bitru staðreynd strax
sem gutti.
„Vinur minn drukknaði í sundi
þegar við vorum sjö ára og ég og
ein stelpa úr bekknum vorum send
sem fulltrúar bekkjarins í jarðar­
förina. Annar vinur minn, sem
var mjög skemmtilegur strákur og
mikill sundmaður, drukknaði líka,
þegar hann var 12 ára. Ég var síðan
í sveit með strák sem drukknaði
næstum því í sundi en hann lést
síðan langt um aldur fram þegar
hann fékk hjartaáfall. Þrír af bestu
vinum mínum voru farnir þegar
ég var í menntaskóla og það hafði
náttúrlega mikil áhrif á mig,“ seg­
ir Ómar og ræðir í framhaldinu um
þunglyndið sem hann fann fyrir í
kjölfar þess að missa vin sinn.
Réð ekki við þunglyndið
Þunglyndisköstin fékk hann sem
barn. Það fór fyrst að bera á þeim
um níu ára aldur en þau urðu alvar­
legust á táningsárunum.
„Ég fékk þunglyndisköst sem
stóðu yfir í tvo til þrjá daga. Þá var
ég alveg ómögulegur, sat bara inni
í herbergi, var rosalega leiðinlegur
og gat eiginlega ekki gert neitt.“
Hann hlær. „Ég var rosalega fúll. Ég
fór aldrei til sálfræðings en þegar
á leið hugsaði ég með mér: Nú er
ég að fara í þunglyndiskast en af
hverju í fjandanum er ég að því?
Af hverju þarf ég að taka tvo daga í
þetta þegar ég veit að ég mun hvort
eð er fara út úr kastinu; af hverju
ekki bara að sleppa því? Svona var
maður að rökræða við sjálfan sig en
maður gat ekkert gert. Þetta kom og
fór og þess vegna hef ég mikla sam­
úð og skilning gagnvart þeim sem
eru þunglyndir. Það er ekkert hægt
að ráða við þetta.
Eftir á að hyggja sé ég ekkert eftir
þessum dögum sem fóru í þetta.
Mér finnst ég hafa öðlast meiri lífs­
reynslu og skilning. Það er ekki
hægt að setja allt fólk í einhvern
pakka og segja að svona eigi all­
ir að vera og að sá sem fer ekki ná­
kvæmlega eftir formúlunni sé bara
óalandi og óferjandi. Við munum
aldrei verða hamingjusöm ef við
umgöngumst hvert annað á þann
hátt. Þess vegna hefur lífssýn mín
mótast mikið af þessu. Við erum
gallagripir og þurfum að glíma við
það.“
Enginn glaður alla daga
Ómar þjáðist af þunglyndinu yfir
vetrartímann. Fékk tvö til þrjú köst
á hverjum vetri. Þess á milli lék lífið
við hann og svo fór að þunglyndið
eltist af honum.
„Svo eltist þetta af mér um
tvítugt og ég hef aldrei orðið var við
það síðan. Ég held að það hvað ég
er heppinn með lífsförunaut hafi
hjálpað mikið til í þessu efni. Þetta
bráði nefnilega af mér fljótlega eftir
að ég kvæntist Helgu.
Ég vil slá á þá ímynd að ég hafi
alltaf verið skælbrosandi frá því ég
vaknaði á morgnana þangað til ég
fór að sofa á kvöldin. Það er enginn
þannig.“
Hætti að syngja þegar
fyrirmyndin dó
Ómar segir að hann hafi verið
á fjórða ári þegar hann fór að
skemmta. Hann kunni þá vinsæl­
ustu lögin og í afmælum var farið
að setja hann upp á borð þar sem
hann söng.
„Lagið sem ég söng var rokklag –
Rokkarnir eru þagnaðir. Það var lag
um rokk. Spunarokk.
Jón frá Ljárskógum var vinsæl­
asti skemmtikraftur landsins en
hann var frændi okkar. Þess vegna
leit maður upp til hans sem lítill
krakki. Alls staðar í kringum mig er
bæði harmur og gleði því Jón fékk
snemma berkla og dó kornungur.
Maður upplifði það mjög sterkt
sem krakki þegar ædólið manns
fór svona um það leyti sem mað­
ur var að fá vit á tilverunni. Ætli ég
hafi ekki verið svona sjö ára þegar
hann dó enda hætti ég af einhverj­
um ástæðum alveg að vilja syngja.
Ég söng ekkert eftir það nema
bara í sveitinni og síðan gerði ég
það í Kaldárseli af einhverri innri
þörf. Og næst þegar ég gerði það var
ég kominn í menntaskóla.“
Stressaður í fyrsta hlutverkinu
Þegar Ómar var 12 ára fékk hann
stórt hlutverk í Vesalingunum.
Honum finnst hlutverkið marka
upphaf ferils hans og getur þess
vegna sagst eiga 60 ára leikafmæli
á árinu.
„Mér var hent inn í alvarlegt
og stórt hlutverk í leikriti, sem var
sýnt í Iðnó, bara 12 ára gömlum.
Það voru Vesalingarnir og var um
að ræða þriggja og hálfs tíma sýn­
ingu; allt verk Victors Hugos. Ég lék
götustrákinn og hélt ræðu, þrumu­
hvatningarræðu, yfir stúdentun­
um. Þessu var stillt þannig að ef ég
klúðraði þessu þá væri það svaka­
lega slæmt sem var alveg hár­
rétt. Þegar ég var búinn með þessa
ræðu á frumsýningunni þá stopp­
aði sýningin af því að það brast á
þetta svaka klapp. Þá vissi ég að ég
hafði sloppið. Ég á á þessu ári 60 ára
leikafmæli. Það væri kannski gott
að halda því til haga.“
Boltinn fer að rúlla
Eftir frammistöðuna í Vesalingun­
um segir Ómar nógu marga hafa
vitað að það væri eitthvert leikara­
vesen á honum. Eða eins og hann
orðar það; „einhver leikaraþráður.“
„Ég var spurður hvort ég gæti
ekki sungið eitthvað eða farið með
eitthvað eða lesið eitthvað; „get­
urðu verið kynnir, getur þú komið
með eitthvað …“
Ég var í fjórða bekk í mennta­
skóla þegar ég samdi lagið Ban­
vænt stökk. Ég var lélegur í leikfimi
þó ég hafi verið góður í íþróttum og
ég hataði þessi heljarstökk og önn­
ur stökk sem ég gat ekki tekið. Þetta
var fyrsta gamanvísan en ég gerði
grín að þessum stökkum.
Það var svo tveimur árum síðar,
það eru akkúrat 55 ár síðan, sem ég
kom með heilt prógramm á 75 ára
afmæli Framtíðarinnar. Þetta var
skemmtiprógramm sem var full­
mótað frá upphafi til enda. Jónas
Jónasson og Laxness voru á meðal
þeirra sem voru í salnum og Jónas,
sem var þarna sem blaðamaður,
skrifað um þetta í Fálkann.
Ég var síðan fenginn til að
skemmta á fögnuði hjá Stúdentafé­
lagi Reykjavíkur á gamlárskvöld og
fékk borgað fyrir. Þar með var bolt­
inn farinn að rúlla og níu mánuð­
um síðar var ég búinn að fara á
hvern einasta stað á landinu.“
Pólitískur skemmtikraftur
Ómar kann enn skemmtipró­
grammið frá a­ö. Með atriðum sín­
um sló hann nýjan og pólitískan
tón. „Menn höfðu verið að syngja
dönsk lög en ég söng rokklög og
sneri þeim upp á atburðina og var
ofboðslega pólitískur því pólitíkin
var eitt af því sem ég las mikið um
þegar ég var einn inni að lesa; ég
ætlaði að verða stjórnmálamaður
þegar ég var 10 ára og hlustaði á
allar útvarpsumræður og gæti þess
vegna enn þann dag í dag farið með
búta úr ræðum sumra eins og þá­
verandi forsætisráðherra.
Ég, sem skemmtikraftur, var
sá fyrsti sem tók pólitíkina alveg
í gegn. Ég óð beint í stjórnmála­
mennina og hjólaði í þá alla. Laga­
valið var alveg nýtt; ég hermdi eft­
ir þeim og var með uppistand.
Ekkert af þessu hafði þekkst áður
– ekki svona blandað; eftirherm­
ur, gaman vísur, uppistand og bein­
skeytt ádeila eða grín um pólitík­
ina. Þetta var sá stíll sem ég tók upp
strax og hef haldið síðan.“
Jólasöngleikur
Ómar segir að þegar hann var
krakki hafi Alfreð Andrésson ver­
ið átrúnaðargoð sitt en hann lék
Gáttaþef á jólaskemmtunum.
„Hann var mikill gamanleikari og
fyrirmynd mín og það heyrist þegar
ég byrja að syngja að ég er svolítið
að stæla hann.“
Ómar segir að jólin eftir að hann
varð landsþekktur skemmtikraftur
hafi hann verið beðinn um að leika
jólasvein. Þá má geta þess að hann
„Ég vil slá á þá
ímynd að ég hafi
alltaf verið skælbros-
andi frá því ég vaknaði á
morgnana þangað til ég
fór að sofa á kvöldin.