Lögmannablaðið - 01.12.2006, Blaðsíða 29

LÖGMANNABLAÐIÐ – 4 / 2006 > 29
Af Merði lögmanni
Mörður skar augað úr og stakk því upp í sig með hnífnum. Eftir að móðir hans sáluga féll frá fékk
hann ekki svið nema á matsölustöðum og um árabil hafði hann vanið komur sínar á BSÍ. Hann
lagði stundum til við kollegana sem voru í hádegishléi í Héraðsdómi Reykjavíkur að þeir kæmu með
honum út á BSÍ til sviðaáts en þeir færust nær undantekningarlaust undan. „Of langt;“ „tekur því
ekki að hreyfa bílinn“ var viðkvæðið hjá þeim og sumir settu upp frekar furðulegan svip. Þess í stað
var pulsa með kransæðakítti tekin fram yfir þjóðlegan og góðan mat.
En svo kom Mýrin í bíó og síðustu vikurnar hefur Mörður stöðugt verið að rekast á félaga úr
lögmannastéttinni á BSÍ, slafrandi í sig svið með sama fagmannlega hættinum og forfeðurnir.
Mörður horfði einmitt á þrjá lögmenn í yngri kantinum sem sátu saman við eitt borðið, meðan
hann tuggði á hnakkaspikinu. Huggulegasta fólk og hann vissi að þau voru betur klædd en hann,
að maður tali nú ekki um bílakostinn þeirra. En Mörður fann, aldrei þessu vant, ekki til neinnar
minnimáttarkenndar. Hann var sannfærður um eigið ágæti sem lögmanns. Staðfesta. Það var orðið.
Mörður var ekki áhrifagjarn. Þetta sviðaátsæði sannaði hins vegar að stór hluti kolleganna voru bara
flöktandi strá sem hreyfðust eftir vindi.
„Já, það er margt breytt“ hugsaði Mörður með sér. Lögmenn eru ekki bara sólgnir í að éta svið
nú um stundir – þeir þrá líka að standa á því. Baða sig í sviðsljósinu. Mörður gjóaði augunum
aftur á þessa þrjá ungu lögmenn. Var annar strákurinn ekki alltaf að gapa eitthvað í fjölmiðlum?
Stjörnulögmaður! Merði var alltaf meinilla við þegar mál sem hann tók að sér voru flutt í
fjölmiðlum. Honum virtust það alltaf vera sömu lögmennirnir sem voru með svo merkileg mál að
um þau þyrfti að fjalla í dagblöðunum eða á öldum ljósvakans. Voru þetta óskir umbjóðenda þeirra
eða var þetta „ex officio“ skynjun lögmannanna á því að „júsinn“ í málinu átti ekki bara erindi
við dómstóla heldur allan almenning líka. Mörður leit aftur á stjörnulögmanninn. Það skipti
ekki máli hvaða kjaftaþáttur það var, eða hvort verið væri að ræða um réttarstöðu burðardýra eða
gæludýra, alltaf var hann kominn og hafði skoðun á öllu. Jafnvel þótt hann hefði ekki kynnt sér
það mál sérstaklega sem til umfjöllunar var í það og það skiptið. Mörður hugsaði með sér að meiri
hluti lögmanna hlyti enn að vera sama sinnis og hann og væri þar af leiðandi tregur til að láta sínar
skoðanir uppi hvenær sem einhver fjölmiðill kallaði. Þess vegna yrðu vesalings fjölmiðlamennirnir
alltaf að kalla í sama fólkið til að fylla upp í þættina sína. „Kannski er þetta bara fyrsta skrefið í
prófkjör fyrir einhvern flokkinn“ hugsaði Mörður og mátaði stjörnulögmanninn inn í hina ýmsu
stjórnmálaflokka, um leið og hann fylgist með honum hverfa út í norðan garrann með félögum
sínum.
Eftir erfiða vinnuhelgi var Mörður sestur fyrir framan sjónvarpið á sunnudagskvöldi.
Edduverðlaunin í beinni – vinsældakosning sjónvarpsmanna. Ætli stjörnulögmaðurinn sé að reyna
að ná í Edduna? Þetta var síðasta hugsun Marðar áður en hakan seig niður í bringu og hann
byrjaði að hrjóta.