Alþýðublaðið - 06.12.1919, Qupperneq 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Ijörmnlegt sSys.
Maöur druknar hér á höfninni.
í fyrra kvöld vildi tað hörmu-
lega slys til, að einn hásetinn á
Hauk, Björn Oddsson, féll út-
byrðis og druknaði. Hann hafði
verið að koma úr landi, og var
enginn uppi, er hann kom að
skipshliðinni. Félagar hans heyrðu
hijóð og skunduðu upp. Sáu þeir
tá hvar skipsbáturinn var rekinn
örskamt frá skipinu. Settu þeir
t>á hinn bátinn út í skyndi og
hófu leit, en árangurslaust.
Björn var ungur maður úr
Hafnarfirði, nýbúinn að Ijúka námi
við Stýrimannaskólann, með góð-
vitnisburði. Er hörmulegt til
Þess að vita,. að svona slys geti
komið fyrir rétt við skipshlið, og
eetti það að ýta undir sjómenn
leera sund.
Kúguð þjóð.
Eftir stríðið milli Japana og
Eína náðu Japanar að mestu yfir-
J'áðum yflr Kóreu, en síðar, er
órotningin þar í landi var myrt,
íengu þeir töglin og hagldirnar.
Settu landstjóra yfir landið og
tóku að stjórna með harðri hendi.
Þar í iandi þekkist síðan hvorki
Prentfrelsi sé fundafrelsi.
Japanskar herdeildir hafa landið
J höndum sér, og pólitiskum af-
brotamönnum er refsað sem verstu
glæpamönnum, og svo langt hafa
japönsku yfirvöldin þar gengið í
l>ví að pína slíka menn til játn-
JlJgar, að brezki sendiherrann gekk
J málið.
Þeir kúga Kóreumenn einnig
tjárhagslega, og sem dæmi þess
túá nefna, að enginn Kóreumaður
t>arf að hugsa sér að reka verzlun
öðruvísi en í félagi við Japana,
bví annars fær hann ekki láns-
tfaust hjá bönkunum.
Japanar fara með kínverska
Saka,menn sem þrælar væru. Þeir
Ieýna að stemma stigu fyrir því,
Þjóðin fái notið mentunar. Og
Sv° er kúgunin mikil, að Kóreu-
börn þora hvorki að læra móður-
túáiið eða sögu lands síns.
Kóreubúar eru 19 miljónir og
hafa verið sjálfstæðir í 42 aldir,
og kunna því kúguninni illa. Þeir
lýstu því yfir í fyrra vetur, að
þeir væru sjálfstæðir, enda þótt
Japaninn otaði að þeim sverðinu.
Síðan sendu þeir fulltrúa á friðar-
fundinn, en hann hefir daufheyrst
við öllum kröfum þeirra.
+
Tyær iieíiiílii*.
Fjármálaráðherrann hefir skipað
tvær nefndir, aðra til þess að
koma skipuiagi og samræmi á
fasteignamatið, en hina til þess
að undirbúa nýja skattalöggjöf.
í fasteignanefndinni eru Pétur
Jónsson, Ágúst í Birtingaholti,
Hjörtur Snorrason, Guðjón Guð-
laugsson og Magnús Gíslason
cand. jur.
í skattanefndinni eru Héðinn
Valdimarsson skrifstofustjóri, Magn-
ús Guðmundsson alþm. og Bor-
steinn Þorsteinsson hagstofustjóri.
Xoii konungnr.
Eftir Upton Sinclair.
(Frh.).
Það kendi samhygðar í rómn-
um, en hún virtist ekki gefa því
neinn gaum og var jafn tortryggn-
isleg og áður.
„Þér komist engu að síður á
snoðir um það herra Smith. Og
þér komist einnig að raun um
aö eg held mér ofansjávar og það
er ekki svo auðvelt í Norðurdaln-
um“.
„Yður geðjast ekki að því að
vera hér?“ Hann rak í rogastans
er hann sá áhrif orða sinna. Það
virtist færast óveður yfir andlit
stúlkunnar. „Eg hata það. Það er
helvíti, fult skelfingar og djöfla".
Hann þagði um stund en mælti
síðan: „Viljið þér segja mér hvað
þér eigið við með þessu þegar feg
kem aftur?"
En rauða Mary brosti aftur
ástúðlega. „Þegar þér komið herra
Smith, skal eg ekki þjá yður með
harmatölum mínum. Við skulum
ganga okkur eitthvað til skemt-
uuar ef þér viljið“.
Hallur hugsaði um ungu stúlk-
una alla leiðina heim til Reminit-
skys. Það var eigi að eins útlit
hennar, heldur og alt látbragð,
sem var svo frábært á þessari
auðn. Þjáningar hennar og stæri-
læti kom í ljós við minstu hlut-
töku. Andlit hennar ljómaði aí
gleði yfir hversdagslegum orðtækj-
um. Hvar skyldi hún hafa kynst
kveðskap? Hann varð að kynnast
betur þessu furðuverki náttúrunn-
ar — þessari viltu rós, sem
blómgváðist á auðum kletti.
IX.
Hallur fékk brátt skýringu á
tali Mary Burkes um það, að
Noröurdalur væri helvíti fult skelf-
ingar. Hann hlustaði á sögur
þessara undirheimabúa, þangað til
hann titraði af ótta í hvert siím
sem hann fór ofan í námuna í
iyftirnum.
í þeim hluta námurinar sem
Hallur vann í var stríhæiður,
rangeygur Kóreumaður, sem hét
Cho, hann var „taugriðill". Hann
vann við það, að stýra vagnalest-
inni, sem dregin var gegnum að-
algöngin. „Taugriðill" var hann
nefndur vegna þess, að hann sat
á gilda járnhringnum, sem taugin
var bundin í. Hann bauð Halli
að koma með eina ferð, og þáði
Hallur boðið, þó hann ætti á
hættu að missa bæði stöðuna og
verða fyrir limlestingu. Cho var
búinn að skrapa, saman nokkur
orð, sem hann hélt, veslingurinn,
að væru Enska, og einstöku orð
skildist. Hann benti til jarðarjog
hrópaði gegnum vagnskröltiF:
„Þykt ryk! “
Hallur sá, að jörðin var þakin
sex þumlunga þykku kolarykslagi,
og hægt var að skrifa nafnið
sitt á snjáða veggina. „Hreinasta
stökk-í-loftið“, sagði „taugriðill-
inn“, og þegar seinustu tómu
vagnarnir runnu með hávaða
miklum inn í vinnugjóturnar, og
hann beið eftir því, að aka þeim
til baka, reyndi hann með fettum
og brettum að gera sig skiijan-
legan: „Þungir vagnar. Bangí
Springur af púðri!“