Feykir - 26.03.1982, Page 3

Úr borðkróknum
Það glaðnaði heldur betur yfir mér,
þegar ég sá Lóu renna heim af-
leggjarann. Það er nú kosturinn við
að búa í þjóðbraut að oft rekur fólk
inn nefið, sem er að fara í Krókinn.
Ekkert er þó eins hressandi og að fá
Lóu. Hún býr lengst frammi í sveit
en fylgist vel með og veit bókstaf-
lega allt sem gerist í okkar fagra og
sögufræga héraði.
Ég á aftur á móti erfiðara með að
fara af bæ þar sem bóndinn er á
vörubílnum einhversstaðar og alls-
staðar og búskapurinn hvílir að
mestu á mér. Svo hef ég ekki bíl-
próf. Lóa er nú búin að láta mig
heyra það oftar en einu sinni að
þetta sé mesti roluskapur, að taka
ekki bOpróf, en Geiri minn fer með
mig einu sinni í mánuði á Krókinn
eftir helstu nauðsynjum og það er
mér nóg.
„Jæja Lóa mín,“ segi ég, þegar
við erum setsar í borðkrókinn og
kaffið er komið í bollana. „Hvað er
nú títt úr framhéraðinu?“
„0,“ segir Lóa, „allt við það
sama. Menn rífast um Blöndu-
virkjun í tíma og ótíma. Þetta þvarg
ætlar mann lifandi að drepa. Hvað
ertu að gera með allar þessar kökur
manneskja,“ heldur hún áfram.
„Heldurðu að ég éti af öllum þess-
um sortum?"
„Almáttugur,“ segi ég. „Ég er
einmitt svo fátæk af bakkesli, hef
bara alls ekki gefið mér tíma til að
baka einsog ég þyrfti. Ertu að
hæðast að mér?“
„Æ, láttu ekki svona," segir hún.
„Þú veist að þessar sætu kökur sýnkt
og heilagt geta hreinlega drepið
mann. Ekki færðu svona hjá mér
þegar þú lætur þig muna um að
heimsækja mig.“
Hún fær sér nú samt hálfmána
og nartar í hann. Ég get nú ekki að
mér gert að hugsa til þess að hún
mætti nú gefa sér tíma til þess að
baka svolítið við og við. Mér heyrist
á nágrannakonum hennar að
Grímur þurfi stundum að hella á
könnuna sjálfur þegar fólk rekur
inn nefið hjá þeim hjónakornun-
um, þegar hún er á bak og burt í
einhverjum útréttingum fyrir
kvenfélagið eða sjálfa sig. Það
þýddi nú ekki að bjóða honum
Geira mínum upp á slíkt.
„Þú veist nú,“ segi ég, „að mér
þykir afskaplega gaman að því að
fá þig í heimsókn, og því skyldi ég
ekki reyna að gera þér gott, þegar
þú rekur inn nefið?“
„En elskan mín,“ segir Lóa. „Þú
ert alls ekki að gera mér gott með
þessu linnulausa kaffi og endalausa
sætabrauði. Kaffið eyðileggur í
manni magann og kransæðamar og
sætindin setjast bara utan á mann.
Sjáðu á þér magann og lærin. Hvað
finnst Geira um vaxtarlagið á þér?
Sjáðu nú til, ef þú vildir mér vel,
þá byðir þú mér eitthvað annað en
kaffi. Sástu ekki þáttinn í sjón-
varpinu um daginn þegar fjallað
var um snertinguna. Það skapar
vellíðan og afslöppun að vera
klappað hlýlega. Ekki sest það á
lærin á manni eða eyðileggur í
manni hjartað."
„Viltu að ég klappi þér frekar en
að gefa þér kaffi?“ segi ég alveg
forviða.
„Þú þarft ekki endilega að
klappa mér,“ segir hún hin hress-
asta. „Þú gætir alveg eins greitt
mér, eða nuddað á mér axlirnar,
sem eru alveg að drepa mig um
þessar mundir. Vertu nú svolítið
I andrúmsloftinu eru alls kyns óhrelnlndl, sem fara inn um
loftinntakið á dráttarvélinni, og valda því að hún vinnur ekki
nógu vel. Viðhaldskostnaðurinn eykst, eldsneytiseyðslan verður
meiri og það þarf að skipta oftar um loftsíur.
Vélin þolir nefnilega ekki mengun!
Lausnin er TURBO II
lofthreinsitæki.
TURBO II lofthreinsitæki
vinnur á sama hátt og skil-
vinda. Loftið sogast inn, og
spaðarnir (loftknúnir — í því
er galdurinn fólginn) snúast
og skilja ryk, vætu, snjó og
önnur óhreinindi frá loftinu
sem dráttarvélin þarfnast.
TURBO II er sjálfhreinsandi.
DRÁTTARVÉLIN ÞÍN ÞARF
HREINTLOFT, EIGI HENNI
ADUDA VEL
TURBO II hentar öllum (þeir ætla aö tá sér TURBO II
i Járnblendiverksmiöjunni á Grundártanga.
Þart trekar vitnanna viö? ?)
Yækjasalan hf
.......tæki i takt viðtimann.
Pósthólf 21 202 Kópavogi S91-78210
raunsæ," bætir hún við. „Þú veist
að kaffi er óhollt og ef ég á að segja
þér eins og er, ætla ég að taka það
fyrir á næsta kvenfélagsfundi að
konur vendi sínu kvæði í kross og
taki upp aðra siði í gestamóttöku.
Þú veist að fólk er ekki að hittast til
þess að éta. Er einhver hungurs-
neyð á Islandi, ha? Ég er búin að fá
ráðunaut úr Reykjavík til að halda
fyrirlestur á fundinum um skað-
semi kaffidrykkju. Við erum ennþá
rígnegld í þessar gömlu venjur, frá
því að fólk var marga klukkutíma í
áfangastað, ríðandi eða gangandi
og glorsoltið þegar það loksins
komst á leiðarenda. Núna t.d. var
ég að enda við hádegismatinn og
var um það bil 15 mínútur að aka
hingað. Heldurðu að ég sé svöng?"
Ég læt hugann reika smá stund
og segi svo: „Ég sé ekki í fljótu
bragði hvernig ég ætti að taka á
móti bflstjórafélaginu, þegar þeir
eru á fundi hérna hjá Geira mín-
um, ef ég byði þeim að setjast í
kjöltuna mína hverjum á fætur
öðrum og byði þeim upp á strokur
þegar liði að þeim tíma sem þeir
væru vanir að fá kaffið."
„Þú getur þá spurt þá, hvort þeir
séu svangir, og ef þeir eru það get-
urðu gefið þeim slátur eða súr-
mjólk, sem er þjóðlegur matur og
lítil fyrirhöfn við. Hugsaðu þér
bara að geta sleppt öllum þessum
bakstri, manneskja,“ segir Lóa um
leið og hún bryður það sem eftir er
af hálfmánanum.
Ég er fegin að Geiri er ekki
heima. Satt að segja er ég oft fegin
að Geiri er ekki heima, þegar Lóa
kemur, því þeim kemur alveg und-
arlega illa saman.
Lóa lýkur úr bollanum og rís upp
úr stólnum.
„Jæja, góða mín,“ segir hún. „Nú
er ég búin að fá magaverk, en
þakka þér samt fyrir. Ég kíki til þín
bráðum aftur, en nú verð ég að
hraða mér.“
Hún klappar mér á kinnina í
kveðjuskyni og brosir undarlega út
í annað munnvikið og ég er allt í
einu orðin ein aftur. Ég er svolítið
ráðvillt og hugsa með skelfingu
hvað Geiri myndi segja, ef hann
fengi ekkert kvöldkaffi, heldur
strok og klapp á belginn, hann sem
er svo lítið gafinn fyrir svoleiðis.
^«
Hagkaup
Á bæjarstjórnarfundi á Sauðár-
króki 2. mars sl. var samþykkt
að Hagkaup mættu setja upp
verslun í húsnæði Skarphéðins
h/f að Borgarflöt 5. Leyfið
gildir frá næstu áramótum.
Bjarni Jóhannesson á Reykjum í
Hjaltadal, ,,Hesta-Bjarni“, var
einn kunnasti hesta- og tamninga-
maður í Skagafirði á sinni tíð. Sér-
staklega var á orði haft hve ótrú-
lega góðum árangri hann náði við
þrjóska fola og baldna. Lifa enn
margar sögur um aðferðir Bjarna
við þennan þátt tamninganna og
lýsa þær vel þrautseigju hans og
óvenju rólyndu skapferli. Vissu
menn þess dæmi að Bjarni hefði
setið næturlangt á hesti til þess að
þreyta hann til hlýðni, en sögur um
það verða ekki raktar hér. Bjarni
var gáfumaður, hlédrægur og hæg-
látur; enginn sundurgerðarmaður
um klæðaburð né ytri búnað.
Það var eitt sinn er Bjarni kom
ríðandi til Sauðárkróks að maður
nokkur var nærstaddur þar sem
Bjarni gekk frá reiðtygjum sínum.
Varð manninum all starsýnt á bún-
að þennan og þó einkum svipuna,
sem var klút trépískur. Fór svo að
maðurinn gat ekki orða bundist og
spurði Bjarna hverju það sætti að
hann, landsþekktur hestamaður,
léti sér sæma að fara í kaupstað
með þvílíkt ræskni fyrir svipu. „O,
það er kostur við hana,“ svaraði
Bjarni með hægðinni. „Hún er
kyrr þar sem hún er látin.“
En Bjarni var við fleira laginn en
að meðhöndla baldin tryppi.
Hann stundaði lengi barna-
kennslu á vetrum og þótti takast
betur en öðrum að komast til ráðs
við óþæga og þrjóska nemendur.
Eitt sinn var komið til hans
strák, sem engu tauti varð komið við
sakir stífni og leti. Ekki hafði piltur
verið lengi í dvölinni hjá Bjarna er
góður kunningsskapur tókst með
þeim og sótti piltur námið fljótlega
af meiri kostgæfni en björtustu
vonir aðstandenda höfðu ráð fyrir
gert, enda skorti ekki annað á af
hálfu drengs en áhuga fyrir
náminu. Ein var þó sú grein
fræðslunnar, sem strákur lagði
með öllu fyrir róða, en það var
reikningur. Dugðu þar engar for-
tölur sálfræðingsins Bjarna, sem
brá nú á annað ráð. Hann hafði af
kynnum sínum við drenginn kom-
ist að því meðal annars að hann bjó
yfir óvenju sterkri hneigð til að fén-
ast. Eitt sinn í góðu tómi dró Bjarni
fram spil og bauð pilti upp á að taka
slag. Þetta fannst honum góð til-
laga og ólíkt skárri afþreying en
bölvað reikningsstaglið. Bjarni
taldi ekki bragð að, nema spilað
væri upp á peninga og varð það
að ráði, en Bjarni hélt að sjálf-
sögðu reikninginn.
Ekki höfðu þeir kumpánar lengi
spilað er drengur fór að ókyrrast,
enda græddist Bjarna drjúgum féð.
Og þar kom að hinn ungi fjárhættu-
spilari spratt upp ævareiður og lét
lærimeistara sinn hafa það óþveg-
ið. Kvað hann sig lengi hafa grunað
að ekki væri allt með felldu í
reikningshaldinu og núna síðast
hefði hann hlunnfarið sig stórlega.
Bjarni tók öllu með stillingu og
kvaðst alls ekki þora að synja fyrir
þetta, skyldu þeir nú athuga
reikninginn nánar og komast að
hinu sanna í maíinu. Gerðu þeir
það og kom þá auðvitað í Ijós að
drengur hafði rétt fyrir sér. Tóku
þeir svo aftur til við spilin og var nú
strákur vel á verði, enda lét Bjarni
einskis ófreistað við fjárdráttinn.
Er skemmst frá að segja að
reikningsáhugi drengsins fór nú ört
að glæðast og leið ekki á löngu uns
hann náði eðlilegum þroska í þeirri
grein námsinssem öðrum.
Ekki mun Bjarni hafa auðgast á
spilamennskunni við nemandann
— enda ekki ætlunin —, en aðferð-
in bartilætlaðan árangur.
Árni Gunnarsson frá Reykjum.
Tveir
góðir
Hannes
Pétursson
skáld og
Björn
Egilsson frá
Sveinsstöðum
fyrir framan
æskuheimili
skáldsins.
Feykir . 3