Feykir - 20.12.1989, Blaðsíða 10

10 FEYKIR 46/1989
„Það hafa allir svo mikið að gera”
Hugleiðing Guðrúnar Antonsdóttur í Lyngholti
sem hún flutti á aðventukvöldi í Sjávarborgarkirkju
ú á aðventu þegar
skammdegið ræður ríkjum
erum við aðnjótandi þeirrar
veðurblíðu sem einstök er. A
þessum fögru desemberdög-
um þegar dagsbirtan er að
sigrast á myrkrinu er útsýn til
suðurs oft stórkostleg. Fall-
egra málverk er vandfundið.
Ég stóð við gluggann minn
einn slíkan dýrðarmorgunn
og reyndi að gera mér grein
fyrir liver áhrifin væru af
þessari tignarmynd sem fyrir
augu mér bar. Ég komst að
þeirri niðurstöðu að ég gæti
notað eitt orð, friður.
En það er auðvitað
einstaklingsbundið hver við-
brögðin verða þegar við
sjáum eitthvað fallegt. Orðið
friður merkir hvíld, ró. Ast
og vinátta með formerkjum.
,,Það hafa allir svo mikið
að gera”. Þessa setningu
heyrum við oft og hún er
sjálfsagt sönn. Fólk virðist
hafa mjög lítinn tíma fyrir
sjálft sig og aðra, og er þar
illa farið. Því það er öllum
eiginlegt að gefa af sjálfum
sér og þiggja af öðrum. Góð
og heiðarleg tengsl milli fólks
eru mannbætandi.
-En í okkar þjóðfélagi
er nú svo kontið. að enginn
dagur er nógu langur til að
vinna fyrir þeim allsnægtum
sem við gerunt kröfu til.
Forfeður okkar sent fæddir
voru unt síðustu aldamót og
voai gjarnan við þau kenndir,
stóðu í ströngu og tóku
margan steininn úr götunni
fyrir okkur afkontendur
sína. Þetta ágæta fólk lifði
tímana tvenna. Fyrir atorku
sína sá það óræktarmóa
breytast í grösug tún, og
lélega torfbæi verða að
þokkalegum íbúðarhúsum
úr timbri eða steini. Einnig
risu af grunni útihús úr
varanlegu efni og gömlu
handverkfærin voru að mestu
lögð til hliðar.
Svo kom vélmenningin og
bá má með sanni segja að
hjólin færu að snúast, mátu-
Aðventukvöld á
Hofsósi og Barði
Á aðventukvöldi í Hofsós-
kirkju 10. desember sl.,
afhentu afkomendur Guðna
Þórarinssonar og Jóhönnu
Jónasdóttur frá Nýjabæ
kirkjunni gjöf til minningar
um þessi heiðurshjón, lista-
verk eftir Þóri Barðdal sem
hann kallar Hátið.
Guðrún Sigurðardóttir, sem
orðin er 83 ára, sagði jólasögu
og börn lásu upp. Sigríður
Jónsdóttir hjúkrunarfræðingur
flutti ræðu kvöldsins og
kirkjukórinn söng undir
stjórn Önnu Jónsdóttur.
Aðventukvöld var í Barðs-
kirkju í Fljótum 12. desember.
Gestir vitjuðu Fljótamanna
þetta kvöld, Pálmi Rögnvalds-
son á Hofsósi flutti ræðu
kvöldsins og Kirkjukór Víði-
mýrar- og Glaumbæjarsóknar
söng undir stjórn Stefáns
Gíslasonar við undirleik
Richards Pimm. Ljósberar
voru 10 Fljótabörn og lásu
þau jafnframt úr ritningunni.
Að lokum þáðu kirkjugestir
kaffiveitingar í barnaskól-
anum á Sólgörðum.
Að sögn Ashildar Öíjörð á
Sólgörðum var aðventukvöld-
ið hið ánægjulegasta og
kunna Fljótamenn gestunum
og séra Gísla bestu þakkir
fyrir komuna. „Veðrið var
eins og það getur best orðið,
glaðatunglskin og rómantískt
yfir að líta”, sagði Áshildur.
Þess má geta að veðrið var
ekki eins gott í Fljótunum sl.
mánudag. Börn úr Stiflu
komust ekki í skólann fyrr en
undir hádegið, en meiningin
var að í gær lyki skólahaldi
fyrir jól. með litlu jólunum,
ef veður leyfði.
lega hratt í fyrstu. Fóður-
öflunin varð auðveldari,
heyverkun betri og öll
umönnun búljár þægilegri og
léttari. Þeir sáu árangur iðju
sinnar. En svo fóru hjólin að
snúast hraðar og hraðar og
nú er svo komið að þau eru
óstöðvandi.
I siðustu viku heyrði ég
fréttamann tala við bónda í
fjölmiðli. Hann spurði bónd-
ann m.a. hvort það væri ekki
erfitt að vera að borga fyrstu
afborgunina af síðustu véla-
samstæðunni um leið og
hann fengi sér nýja. Þó ég tali
um hraðann í sambandi við
uppbyggingu í sveitum er
það ekkert einstakt fyrirbæri.
Hraðinn er í öllu athafnalífi
og það sem verst er að hann
er inni á heimilunum í okkar
einkalífi, skapar streitu og
sambandsleysi innan fjöl-
skyldunnar.
æt ó vitum við öll að
það er ekki hægt að éta
endalaust, við verðum að
gefa okkur tíma til að melta
fæðuna ef vel á að fara. Þetta
ágæta aldamótafólk er nú
flest farið yfir íljótið að
afloknu löngu dagsverki við
góðan orðstír. En hvað um
okkur sem erurn þetta 30-50
árum yngri. Hefur okkur
tekist að skapa okkar niðjum
ómengað þjóðlelag? Höfum
við borið gæfu til að ala
börnin okkar upp á þann
hátt að þau hafi festu og
heiðarleika til að standa af
sér þá storma sem óhjákvæmi-
lega skella á þeint úr ýmsunt
áttum? Við verðunt að vona
það besta.
J"*að er til málsháttursem
hljóðar svo. „Lengi býr að
fyrstu gerð". Það er ekki vafi
á því að fyrstu árin á
lífsskeiðinu eru mjög mikil-
væg fyrir þroska og öryggi
hvers barns. Barn á mótunar-
aldri er eins og tré. 1 góðunt
jarðvegi myndast sterkar
heilbrigðar rætur sem gera
ungum sprota kleift að vaxa
í Sjávarborgarkirkju.
upp til að takast á við storma
og stórviðri.
Ég hef oft heyrt gamalt
fólk sem er farið að tapa það
mikið minni að það man lítið
frá degi til dags.segja skírt og
skilmerkilega frá atvikum
sem það upplifði í æsku og
bernsku. Þetta er mjög
mikilsvert fyrir hvern og
einn, ekki síst ef þessar
minningar eru af því góða.
Og það held ég að sé oftar en
hitt, sem betur fer. Það góða
og skemmtilega geymist
lengur í vitund okkar. Eitt er
víst, að eiga góðar myndirfrá
æskunni eru öllum gulls í
gildi.
fá sér kaffi eins og það hét.
En ef þeir ætluðu nú að f'ara
hjá garði án þess að stansa,
var ég sendur á vettvang. Ég
stillti mér upp á vegkantin-
um og hrópaði þegar ferða-
maður nálgaðist: Afi sagði að
þú ættir að koma heim!
Karlarnir brostu í kampinn,
litu kannski í laumi á úrið
sitt, seildust svo niður með
hnakknefinu gripu í úlpuna
mína og kipptu mér upp á
hnakknefið. Svo riðunt við
heim. Hvað mundum við
kalla svona athæfi í dag?
Frekju, áreitni eða eitthvað
rniklu verra. Tjáskiptin voru
miklu einfaldari í þá daga en
nú er”.
Eg var fyrir nokkru á
góðra vina fundi. Eins og
gengur vorum við að rifja
upp ýmislegt frá okkar
æskudögum og komumst við
að þeirri niðurstöðu að furðu
mikil breyting væri á öllum
lífsstíl þó ekki væri farið
lengra en 30-40 ár aftur í
tímann. Einn úr hópnum
maður á fertugsaldri sagði:
„Það var allt annað
samband milli fólks þá og
nú. Ég þekki ekki fólkiðsem
býr í næstu íbúð við mig þó
göngum við um sömu
útidyrnar, og ég veit ekki
hvað það heitir nema lesa
nöfnin þeirra á dyrasíman-
unt. Þegar ég var lítill snáði í
sveitinni var þetta heldur
öðru vísi. Þá fóru bændur
ennþá á hestum sínum í
kaupstað og milli bæja.
Oftast komu þeir við heima
þegar þeir áttu leið unt til að
Eg var áðan að tala
um orðið frið, og hvað það
hefði notalega merkingu. Og
víst er unt það þegar styrjöld
hefur geysað með öllum þeim
ógnum og hryllingi sent
ávallt fylgir, hlýtur orðið
friður að hljóma sem engla-
söngur í eyrurn hinna hrjáðu.
Golda Meir segir frá því er
hún eitt sinn fór í heimsókn í
fangelsi þar sem voru konur
og börn. Það var vorí lofti og
Golda tók upp fáein villt
blóm sem uxu meðfram
götuslóðanum sem hún gekk
eftir. Hún hélt á blómunum
inn í þessar ntyrku vistar-
verur. En litlu börnin spurðu
hvað þetta væri. Þau höfðu
aldrei séð blóm. Þá grét
Golda Meir og var henni þó
ekki grát gjarnt að eigin
sögn. Við vitum þó að guð
skapaði sólina og blóntin
fyrir alla.