Feykir - 16.06.1993, Side 6

6FEYKIR 22/1993
hagyrðingaþáttur 143
Heilir og sælir lesendur góðir. Það er
séra Hjálmar Jónsson á Sauðárkróki sem
byrjar þáttinn að þessu sinni.
Veðrin gerast bráðum blíð
og burt er vandi.
Það er að koma þjóðhátíð
í þessu landi.
Þegar Hjálmar cr beðinn aó tilncfna
næsta hagyrðing kemur þessi vísa.
Þegar opnar andans hurð
orðlaus verður þjóðin.
Elli á Giljá ejiir burð
yrkirbestu Ijóðin.
Þar með ætti að vera þokkalega séð
fyrir upphafi næsta þáttar.
Þá kemur næst vísa eftir Danícl Vig-
fússon og mun hún vera ort um mann
scm færðist mcira í fang en hann réði við.
Set þig ei á háan hest.
Hreykinn fellur oft til grunna.
Ferskeytlunnar form er best
jyrir þá sem lítið kunna.
Það mun hafa verið Siguróur Norð-
land sem orti næstu vísu af svipuðu til-
efni.
Þeir sem geta ekki ort
afþví rímið þvingar
œttu að stunda annað sport
eða hugrcnningar.
Nýlega komust á kreik tvær vísur sem
Kristján Amason frá Kistufelli mun hafa
ort eftir að hafa séð einn af umdeildum
sjónvarpsþáttum Baldurs Hermannsson-
ar.
Baldur Hermannsson sté í stól,
stórvirki hugðist vinna.
Svarta messu þar gaurinn gól
um grimmdarverkfeðra sinna.
Þó að harðlíft með honum sé,
hátt í túðunni lœtur,
hrörnarfljótt það hola tré
sem hatast við eigin rœtur.
Guðmundur Kristjánsson á Akranesi
yrkir svo um þá þróun sem verður í
hjónabandinu þegar aldurinn færist yfir.
Astarbál í elli kynt
enga veitir gleði.
Þegar saman þurrt og lint
þarfað deila geði.
Hcrmann Jóhannesson frá Kleifum
orti svo á skólaárum um forfallakennara
sem gekk heldur illa að ná góðu sambandi
við ncmcndur.
Fátt mun vera í fari hans
fœrandi í letur.
Eftirlíking andskotans
aldrei heppnast betur.
Einn skólabróðirHermanns, sem hann
taldi þurfa umræddra guðsgjafa með, fékk
þessa vísu.
Þér ég óskirfagrarjlyt,
flýi þig sorg og kvíði.
Megirþú hljóta meira vit
og meiri andlitsprýði.
A þessum tímum krepputals og ým-
issa harðræða í þjóðfélaginu er gott að
hafa í huga eftirfarandi vísu sem ég held
að sé eftir Sigurð Hansen á Kringlumýri í
Skagafirði.
Hérskal reyntað varða veginn,
velta steini í skuldadíkið,
svo við kannski kreditmegin
komumst inn í himnaríkið.
Lítill og pervisinn maður var giftur
stórri og drjúgfyrirferðarmikilli konu.
Vinkona þcirra hjóna sá eitt sinn ástæðu
til að spyrja bónda um framgang mála í
hjónabandinu. Nokkuð var bóndi hissa
um slíka forvitni, en svarði þó mcð cftir-
farandi vísu.
Mér finnst ég verða aðfrœða yður
frú, um náttúrunnar lög.
Með litlum hamri lítill smiður
lemur barafleiri slög.
A Blönduósi er vikulega gefið út blaó
sem ber nafnió Glugginn. Inniheldur hann
auglýsingar og sjónvarpsdagskrá næstu
viku. Hefur blað þetta það sér mest til á-
gætis að í því birtist venjulega ein vísa.
Eitt sinn nú í vor birtist þar eftirfarandi
vísa. Höfundur er Rúnar Kristjánsson á
Skagaströnd.
Skellir sér þeim skjótta á bak
Skagafjarðar sonur.
Elskar hesta og hófatak
hálfii meira en konur.
Nokkru síðar barst svar úr Skagafirð-
inum. Höfundurer Stefán Guðmundsson.
Una best við allskyns orðaskak
og yfin’öldum neita þeir að hlýða.
Húnvetningar hœtta að fara á bak
og hoifa bara á Skagfirðinga ríða.
Astæðulaust taldi Rúnar að fallast á
slíkt og svaraði.
Húnvetningar hafa á mörgu lag
og hestamennska er einnig þeirra fag,
þó hófsemin sem vegi þeirra varðar
sé varia til í byggðum Skagafjarðar.
Fyrir nokkrum dögum var Rcynir
Hjartarson á Brávöllum í Eyjafirði á ferð
hér í Svartárdalnum. Sá hann þá umrædd-
ar vísur og varð það tilefni eftirfarandi
hugleiðinga.
I dagskránni þeir setja deilurnar á letur
þótt dómar virðist flestir þar á reiki.
Þeir œttu að spyrja konurnar hvcrjir
riða bemr
og kynna síðan úrslitin í Feyki.
Þá vcrður ekki lengra komist í þessa
áttina nú í bili. Að lokum kemur hér fal-
leg vorvísa cftir Jónas Tryggvason frá
Finnstungu.
Vekja blóm afvœrum blund
vorsins hlýju nætur.
Daggarskrúð um grœna grund
glitra mér viðfænir.
Veriði þar með sæl að sinni.
Guðm. Valtýsson, Eiríksstöðum
541 Blönduósi, s: 95-27154.
Pála Pálsdóttir +
frá Hofsósi '
Fædd 25. október 1912
dáln 29. maí 1993
Pála Pálsdóttir, fyrrum formaður
Sambands skagfirskra kvenna (SSK)
lést á Sauðárkróki 29. maí sl. Hún
fæddist á Hofsósi 25. október 1912,
dóttir hjónanna Halldóru Jóhanns-
dóttur og Páls Amasonar í Ártúni.
Pála stundaói nám viö unglinga-
skólann á Hofsósi og síðan Kenn-
araskóla íslands, en þar tók hún
kennarapróf vorið 1933. Síðarsótti
hún kennaranámskeið í Askov í
Danmörku og Vadstena í Svíþjóð.
Kennarastarf sitt hóf hún við Bama-
skólann á Súðavík 1933 og var þar í
sex ár, síðast sem skólastjóri.
Árið 1939 leitaði hún aftur á
æskustöðvamar og var kennari á
Hofsósi allt til ársins 1977. Vorið
1940 giftist Pála Þorsteini Hjálmars-
syni scm fæddur var í Hlíð í Álfta-
firði.
Á Hofsósi var síðan heimili
þeirra Pálu og Þorsteins, en þar var
hann lengstum síma- og póstaf-
greiðslumaður auk þess sem hann
sinnti fjölmörgum félags- og trúnað-
arstörfum. Þau hjónunum varð níu
bama auðið. Þau eru: Páll Reynir f.
17. maí 1941, María Hjálmdís f. 25
febrúar 1943, Þórey Jóhanna Dóra f.
31. mars 1944, Gestur f. 6. sept.
1945, Anna Pála f. 19. mars 1947,
Þorsteinn f. 27. mars 1948, Broddi f.
5.jan. 1951, Snorri f. 23. júní 1956
og Rósa f. 12. ágúst 1958. Þorsteinn
Hjálmarsson lést 26. mars 1981.
Þrátt fyrir stóra heimilið sitt og
alla kennsluna stundaði Pála marg-
vísleg félagsstörf af ánægju og ósér-
hlífni. Hún var organisti í Hofsós-
kirkju og nokkrum nálægum kirkj-
um um margra ára skeið. Þá tók hún
þátt í kórsöng og leiklistarstarfsemi
ásamt manni sínum, en Þorsteinn
var formaður leikfélagsins. Enn-
fremur starfaði Pála mikið fyrir
Rauða kross íslands, enda hlaut hún
heiðursmerki félagsins árið 1981.
Þegar Kvenfélagið Aldan á
Hofsósi var stofnað 1950 var Pála
kosinn formaðurþess en ritari Sam-
bands skagfirskra kvenna árið 1954.
Fimm ámm scinna var hún svo kjör-
in formaður SSK og var það allt til
ársins 1971, er hún baðst undan cnd-
urkosningu.
Um þaö leyti sem Pála varð for-
maður SSK var unnið að byggingu
Sjúkrahúss Skagfirðinga. Beindist
þá áhugi kvenna mjög að þeim
framkvæmdum og var ómæld sú
hjálp, sem konur innan Sambands-
ins veittu mcð fjársöfnunum, happ-
drætti og mcrkjasölu.
Einnig var Pála formaður SSK
þegar þess var minnst meó glæsi-
brag, að liðin vom 100 ár frá því að
boðað hafði vcrið til sérstaks
kvennafundar að Ási í Hegranesi 7.
júní 1869. Þar var að finna upphaf
kvennahreyfingarinnar á Islandi.
Pála var fróð kona og víðlesin.
Hún var frjálsleg í framkomu,
kappsfull og fylgin sér og henni
fylgdi glaðværð og ferskur gustur.
Við kvenfélagskonur í Skaga-
firði vottum henni virðingu og þökk
fyrir áratugastörf í okkar þágu.
Sólveig Arnórsdóttir.
Amma, amma, við unnum leik-
inn!
Aldrei kem ég hlaupandi til
ömmu minnar aftur með fótboltaúr-
slit, einkunnaspjaldið, gat á vettling-
unum eða annað sem mér lá á hjarta.
Amma mín er ekki lengur hér, hún
er hjá Guði. Eg veit að þar líður
henni vel og í framtíðinni mun ég
örugglcga segja að það hafi í raun-
inni verið ágætt að hún fékk að fara.
En þannig líóur mér ekki núna. Eg
sakna ömmu og ég vildi óska að ég
gæti hlaupið til hcnnar faðmað
hana að mér eins og ég gerói alltaf
þegar við hittumst.
Amma sagði oft að við værum
mjög líkar, því við áttum mörg sam-
eiginleg áhugamál. Hún fylgdist
mjög vel með íþróttunum, þckkti
flesta leikmennina í enska boltanum
með nöfnum og talaði um strákana í
handboltalandsliðinu eins og syni
sína. Með mér fylgdist hún grannt
og ég varð líklega fyrst íslenskra
knattspymukvenna til að fá borgað
fyrir að spila, því amma borgaói mér
fyrir mörkin.
Amma varð 80 ára í okt. sl. og þá
hittist öll fjölskyldan. Af því tilefni
gáfum við bamabömin ömmu inn-
rammað skjal, sem staöfesti að hún
væri besta amma í heimi. Og það
var hún! Hún var góð vió okkur á
svo margan hátt. Hún fylgdist með
okkur öllum og gat hvcrt og eitt
okkar talað við ömmu um okkar
hjartans mál. Hún hjálpaði okkur
með skólalærdóminn, malaði okkur
í Trivial, gaf okkur mjólk og jóla-
köku, prjónaði handa okkur vett-
linga og lopapeysurog varalltaf til í
að hjálpa okkur á allan þann hátt
sem hún gat. Það var svo gaman að
fylgjast með þegar fjölskyldan hitt-
ist. Þá flykktust bamabömin í kring-
um ömmu og vom tilbúin að gera
hvað sem er fyrir þessa ótrúlegu
konu, sem átti virðingu allra sem
hana þekktu.
Amma og afi eignuðust níu böm
og gjörvilegri bamtthóp er vart hægt
að hugsa sér. Þau bjuggu í Páluhúsi,
eða ömmuhúsi eins og ég kallaði
það, vió Suðurgötu á Hofsósi. Það-
an á ég mínar fyrstu minningar um
ömmu. Við fómm reglulega í heim-
sókn í stóra rauða húsið, sem var
eins og ævintýrakastali fyrir
grúskara og grallara eins og mig. Eg
fór með ömmu að gefa hænunum,
með afa á símstöðina, með
frændsystkinum ntður í fjöm og
með sjálfri mér inn í alla króka og
kima í ömmuhúsi. Þar í skápnum
fann ég alltaf eitthvað áhugavert og
sjaldan fór ég tómhcnt heim.
Þegar ég fluttist heim frá Dan-
mörku 9 ára gömul og svo til ólæs á
íslensku, vom það amma og afi sem
vissu hvemig leysa ætti vandann.
Þau fóm í stóra bókaskápinn, náðu í
fullt af ævintýrabókum og sendu
mér með hraði. Viti menn eftir
nokkrar vikur var ég læs! Svo vel
þekktu þau elsta bamabamið sitt að
þau vissu að Tarsan og Tom Swift
myndu halda áhuganum betur en
Litla gula hænan. I>cgar afi og Anna
frænka vom dáin seldi amma húsið
á Hofsósi og fiuttist á Sauðárkróki.
Það var erfitt fyrir ömmu að fiytjast
úr húsinu, sem hafði verið hcimili
hennar í 40 ár. Amma tók þó fiutn-
ingnum með jafnaðargeði og sagði
einu sinni: „Þetúi er bara hús”. En
við vissum öll að amma saknaði
hússins við Suðurgötuna og garðs-
ins fína í kring. Hún var samt ánægð
í íbúðinni við Víðigmnd og þangað
fékk hún margar heimsóknir frá ætt-
ingjum og vinum. Það var svo gott
að koma til ömmu og öll fómm við
þangað.
Nú er amma komin til afa og ég
vona að henni líði vcl. Ommu vil cg
þakka fyrir mig, þau tæp 28 ár scm
við áttum saman. Ekkert bam hcfði
getað óskaó sér bctri ömmu. Takk
fyriralltogallt. Vanda.