Feykir - 06.04.1994, Blaðsíða 2

2FEYKIR 13/1994
Kemur út á mióvikudögum vikulega. Útgefandi
Feykir hf. Skrifstofa: Aóalgata 2, Sauðárkróki.
Póstfang: Pósthólf 4, 550 Sauðárkróki. Símar:
95-35757 og 95-36703. Myndsími 95-36703.
Ritstjóri: Þórhallur Asmundsson. Fréttaritarar:
Magnús Olafsson Austur - Húnavatnssýslu og
Eggert Antonsson Vestur - Húnavatnssýslu.
Blaóstjóm: Jón F. Hjartarson, Guðbrandur Þ.
Guðbrandsson, SæmundurHermannsson, Sigurður
Ágústsson og Stefán Árnason. Áskriftarveró
137 krónur hvert tölublaó með viróisaukask..
Lausasöluverð: 150 krónur með virðisaukask.
Setning og umbrot: Feykir. Prentun: Sást hf.
Feykir á aðild að Samtökum bæja- og héraðs-
fréttablaða.
Ljónið lætur ekki deigan síga
Leó Árnason, eða Ljón norðursins
eins og hann kailar sig Iistamaðurinn
frá Víkum á Skaga, er hreint ekki
dauður úr öllum æðum. Ljónið, sem
orðið er 82ja ár, var með sýningu á
vatnslita- og pastelmyndum á Kaffi
Krús á Selfossi um páskana. Þar voru
einnig uppákomur tengdar sýning-
unni.
Á laugardaginn um páskahelgina las
Steingrímur Sigurðsson listmálari úr
Ijóðum Leós, og lék skáldið sjálft undir á
sög við upphaf upplestrarins, þrátt fyrir
að það hafi átt við heilsuleysi að stríða
undanfarið og dvalið á Sjúkrahúsið Suð-
urlands, en Leó fékk áfall fyrir skömmu.
Steingrímur listmálíiri hefur áður les-
ið upp ljóð eftir Leó, m.a. í Offisera-
klúbbnum á Keflavíkurflugvelli. Hann
segir offiserana mjög hrifna af Leó, enda
sé hann eins og Kaninn ímyndi sér lista-
menn, ekkert ólíkur Salvador Dali og dá-
lítið trylltur, eins og sagði í smá viðtals-
stubb í Mbl.
Um lífsskynjara í sólblindu og fleira
Fyrir einhverjum misserum síðan orð-
aði ég þá hugmynd við ritstjóra Feykis aö
ég skrifaði öðru hvoru pistla í blaðið um
menningarmál. Það var ekki dregið úr
nafngiftinni. Ritstjórinn taldi að þetta væri
heldur rýr málaflokkur hér um slóðir og
sagði auk þess sem von er að sér væri ekki
sama hvað birtist í blaðinu. Sé ég nú að
þetta var skynsamlega mælt og er ég þakk-
látur ritstjóranum fyrir að hafa haft vit fyr-
ir mér í þessu máli. Fyrir nokkmm vikum
orðaði ég það við ritstjórann að mig lang-
aði til að geta nýútkominnar ljóðabókar og
taldi hann enga anmarka á því. Það hefur
hinsvegar dregist hjá mér að koma þessu á
blað. Kannske var ég að bíða eftir Sigfúsi
vini mínum í Steintúni, en hann hefur lengi
verið að boða mér útkomu ljóðabókar.
Ung kona, Pála Kristín Bergsveinsdótt-
ir, er á vori lífs síns kölluð af þeim vett-
vangi og fengið það hlutverk í hendur að
fást við erfiðan og fágætan sjúkdóm. Tveir
ungir vinir hennar, Haukur Freyr og Stein-
ar Sigurjón gefa út ljóðabók, Lífsskynjarar
í sólblindu, og tileinka henni. Bókin er gcf-
in út í 400 tölusettum eintökum. Hvert eintak
bókarinnar hefúr sitt útliL Lescndum er bent
á að bókinn búi yfir leyndarmáli. Það er
Handan Vatna forlagið sem gefur bókina ÚL
Þetta er merkilegt framtak hjá þeim
Hauki Frey og Steinari Sigurjóni og hlýtur
að vekja athygli okkar, á margan hátt. Hver
er þessi unga kona ? Hver er þessi sjúk-
dómur? Hver er tilgangurinn með þessi lífi ?
Með hvaða hætti hugsum við um umhverfi
okkar? Og svo mætti lengi halda áfram
með spumingar. Þær spumingar sem út-
gáfa bókarinnar vekur er hluti af leyndar-
máli hennar. Og svörin sem við fáum em
hluti af lífsleyndarmáli okkar sjálfra. Hér
em semsagt á ferðinni þau leyndarmál sem
við köllum tilfinningar og hugum kannske
ekki alltaf vel að. Og þessi ungu skáld gera
það sem önnur skáld hafa gert áður og eiga
eftir að gera, að þau segja okkur frá tilfinn-
ingum sínum, gefa okkur trúnaö sinn.
Bókin býr yfir mörgum leyndarmálum.
Auðvitað ætti hér nú að koma kafli um
fjölda ljóða í bókinni, hvemig þau em sett
saman, helst að finna eitthvað að þeim, ti-
unda prentvillur, víkja að útliti bókarinnar
og nefna þar eitt eða tvö atriði sem betur
mætti fara. Það ætla ég ekki að gera. Það
em mín leyndarmál. Ég vil þó láta uppi að
mér þóíti ljóðin of mörg þegar ég hljóp yfir
bókina fyrst. En ég er horfinn frá þeirri
skoðun. Þaó rifjaðist upp fyrir mér það
sem Sigfús vinur minn Daðason orti forð-
um; ég segi alltaf færri og færri orð/ enda
hafði ég lengi á þeim illan bifur. Og þó hélt
Sigfús áfram að yrkja. Sem betur fer. Ég
vil óska þeim Hauki Frey og Steinari Sig-
urjóni til hamingju með bókina, þakka
þeim framtakið og livet þá til dáða. Og
hvet þá til að halda sína leið óliikað og
yrkja og trúa okkur fyrir fleiri leyndar-
málum.
En útkoma þessarar bókar vakti athygli
mína á öðm. Sumsé því að bókin er að öllu
unnin hér á Sauðárkróki. Hér í bæ er orð-
inn til staðar nokkur hópur fólks sem kann
vel til bókagerðar. Og er þaö vel. Hitt er
svo aftur annað mál að mér þætti mega
nota þá hæfileika betur en gert er. Það er
alls ekki nauðsynlegt að fara suður um
heiðar þegar hugað er að útgáfu eða prent-
vinnslu.
Ég lét þess áðan getið að það hefði taf-
ist að koma þessu greinarkomi saman. Það
er líka öðmvísi í laginu en upphaflega var
hugsað. Nú líður að Sæluviku og því þyk-
ir mér hlýða aó nefna hana rétt á nafn.
Svona í leiðinni. Hún byrjar um næstu
helgi. Sæluvikan er ekki lengur þessi rauða
fjölæra rós sem Hannes Pétursson orti um.
Én hún er ennþá til; Sæluvika Skagfirð-
inga, þótt frettastofa ríkisútvarpsins sé far-
in að flytja okkur frettir af Vetrarsæluviku.
Það nýyrði lætur undarlega í eyrum og
stafar sennilega af þeirri tegund þekking-
ar sem stundum er kölluð fátræði. Eftir því
sem ég best veit er aðeins ein Sæluvika til.
Sú sem haldin er að vorinu, eftir því
hvenær páskar em. Fyrr ef páskar em seint
og seint ef páskar em fyrr. Áður hét þcssi
héraðshátíð Sýslufundarvika. Allt mun
þetta Skagfirðingum kunnugt. Einnig það
að Sæluvikan er ekki nema svipur hjá sjón
frá því sem áður var.
Samkvæmt gamalli hefð er Sæluvikan
talin í íramkvæmd stjómar félagsheimilis-
ins Biftastar. En hvomtveggja mun held-
ur heilsulaust þessi árin, vikan og hús-
stjómin. En livað um það, nokkrir aðilar
reyna að halda í hefðina, Kirkjukórinn
heldur sitt Kirkjukvöld og verður með
vandaða dagskrá. Þaó verða tónleikar í
Tónlistarskólanum, Heimir verður bæði í
Bifröst og Miógarði,(mikið er yndislegt
hvað sá kór er óþreytandi í starfi sínu)
Skagfirska söngsveitin í íþróttahúsinu og
Miögarði, Leikfélag Sauðárkróks í Bifföst,
sýning á alþýðulist nokurra skagfirskra
kvenna verður í Saínahúsinu og svo verð-
ur dægurlagakeppni á fimmtudagskvöld-
ið í Bifröst. Það er nýmæli. Mér þótti svo-
lítið hráslagalegt nióurlagið á frétt um
þessa keppni í Feyki um daginn en þar
sagði að nú væri „blásið til sóknar í skag-
firskri dægurlagagerð að nýju eftir aldar-
fjórðungs hlé”. Ætli þeir hafi lesið þetta
Bassi og Geiri? Það hafói flogiö fyrir að
Ungmennafélagið yrði með revíu eftir
Hilmi Jóhannesson. En af því gat víst ekki
orðið. Það er miður. Ungmennafélagið
hefur lengi haldið út þátttöku í Sæluviku,
lengst allra þeirra félaga sent em aðildarfé-
lög aó Bifröst. Fyrir utan Leikfélagið auð-
vitað. Revíur Hilmis hafa notið mikilla
vinsælda enda skemmtileg tilbreyting í
annars fábreyttu bæjarlífi. Er vonandi að
Ungmennafélagið og Hilmir verði fljótlega
á ferðinni í léttum dúr. Af nógu mun að
taka í revíu.
Sælu- vika! Viórar nú blessuð sveitin
í vetrarlokin ffarn úr hverjum dal
þyipingar fólks sem llykkist í kaupstað-
inn, syngur
faðmast og syngur, leiftrandi glösum
klingir.
Þagnar um stund við þriðja hanagal.
Þannig hefst ljóó Hannesar Péturssonar
um Sælu-vikuna. Sú Sæluvika sem Henn-
es ykrir um er löngu lióin og kcmur ekki
aftur. Tímar em breyttir. Engu að síður er
nauðsynlegt að halda í gamlar hefðir.
Sæluvikan er næst elst héraðshátíða. Að-
eins Þjóðhátíðin í Eyjum cr eldri. Nafnið
Sæluvika segir sína sögu um afstöðu
manna til þcssarar hátíðar. Og hvemig
væri að bæjarstjóm og héraðsnefnd veittu
Sögufélagi Skagfirðinga nokkra fjámpp-
hæð á þessu ári í tilefni af afmæli lýðveld-
isins til þess að félagið láti skrifa sögu
Sýslufundarviku og Sæluviku? Er þetta
ekki verðugt verkefni einhverjum ungum
Skagfirðingi sem þessi árin leggur stund á
sagnfræðinám?
í sumar er stefnt að fjölskylduhátíð hér
á Sauðárkróki í tilefhi af afmæli lýðveldis-
ins. Það mun vera ferðamálanefnd bæjar-
ins sem stendur fyrir þessari hátíó. Er von-
andi aó vel takist til, að þessi hátíð verði
bænum til sóma líkt og Rótarýhátíðin var í
fyrra. Það var glæsilegt framtak hjá þeim
rótarýmönnum. Þessi fjölskylduhátíð mun
að einhverju leyti hugsuð til að laða ferða-
menn til bæjarins. Af hverju ekki að stefna
þeim hingaó að vorinu og byggja á gamalli
hefð? Ef gera þarf átak til að fá ferðamenn
til að konta í Skagafjörð yfirhásumarið þá
er eitthvað meira en lítið að í ferðaiðnaði
hér, einsog stundum er farið að kalla þessa
starfsemi. En eitt er það sem ferðamála-
nefnd átti að láta ógert og það var að leggja
hald á nafnið Sæluvika. Einn nefndar-
manna sagði við mig þegar ég spurði um
þetta; Það þekkja allir Sæluviku. Það er nú
það. Þótt maður þekki kannske hestana
hans Sveins Guðmundssonar þá leggur
maóur ekki á þá að honum forspurðum.
Hvað þykir stjóm félagsheimilisins Bif-
rastar um þessa notkun á nafninu Sæluvika
Sæluvika Skagfirðinga á að vera hér-
aðshátíð. Við eigum að halda hana á Hofs-
ósi, I Argarði og Miðgarði þar sem em
glæsileg felagsheimili. Og við eigum auó-
vitað að halda hana hér á Króknum líka.
Hér er einnig rúmt um húsnæði þótt mörg-
um þyki kannske Bifröst fremur minning
en veruleiki. En við getum farið í kirkjuna
okkarogtónlistarskólann Oghéreraðrísa
glæsilegt bóknámshús og er ekki að efa að
skólayfirvöld muni taka opnum huga þeirri
starfsemi sem þangað kann að leita til
dæmis til söngs eða annars tónlistarflutn-
ings. Og við eigum að halda þessa Sælu-
viku að vorinu og bjóða fólki að sækja
okkur heim. Og við eigum að vera glöð og
hress einsog Skagfirðinga er háttur á
mannamótum og dálítið montin og við
eigunt að syngja framundir morgun og
þagna um stund við þriója hanagal.
SkemmtilegaSælu-viku!