Feykir - 16.11.1994, Blaðsíða 4

4 FEYKIR 40/1994
„Er ekki mikið fyrir partílíf"
segir Bandaríkjamaðurinn í liði Tindastóls, John Torrey
„Mér líkar vel aó leika meö Tindastóli. Ég vissi þaö fyrir
að keppnistímabilió yrói okkur erfítt. Liðið hafði misst
sterka menn frá síóasta tímabili og við erum með mjög
ungt lió. Viö emm aó byggja upp og útkoman í vetur hef-
ur alls ekki verið slæm, þótt vissulega hefðum vió átt að
geta leikió betur í nokkmm leikjum á móti liðum sem við
töldum okkur eiga möguleika á að sigra, t.d. á Akranesi og
gegn Haukum og Skallagrími hér heima“, segir hinn geð-
þekki Bandaríkjamaöur í liói Tindastóls John Toncy.
Spilamennska Torreys þykir falla mjög vel að leik Tindastóls.
Thoney er aðeins 22 ára gam-
all og lék á síðasta ári með há-
skólaliði í Missisippi í heimahér-
aði sínu í Bandaríkjunum. Þegar
það fregnaðist að Tindastóll væri
að fá svo ungan útlending í sínar
raðir voru ýmsir til að hafa uppi
efasemdir um að hér væri rétti
maðurinn á ferðinni fyrir Tinda-
stólsliðið, nær hefði verið að fá
einhvem eldri og reynslumeiri til
aó leiða ungu strákana í Tinda-
stóli. En Páll Kolbeinsson þjálfari
var annarrar skoðunar. Hann taldi
allt eins gott fyrir liðið að fá leik-
mann á svipuðu reki og strákam-
ir, mann sem væri tilbúinn að
sætta sig við að hlutimir gætu
gengið skrikkjótt, eins og vænta
má hjá jafn reynslulausu liði.
Og það hefur komið á daginn
að Torrey var réttur kostur. Hann
þykir falla ákaflega vcl að lcik
Tindastólsliðsins og er að auki
mjög fjölhæfur leikmaður með
afburðaliæfileika sem nýtast
Tindastólsliöinu mjög vel. Síðast
en ekki síst er Torrey mjög agað-
ur og rósemi hans á leikvclli í
bland við gott keppnisskapið þyk-
ir með fádæmum.
„Eg reyni að nýta hraða minn
fyrir liðið og beiti einstaklings-
framtakinu þegar mér finnst það
eiga við. Maður verður oft að
passa sig á að vera ekki of eigin-
gjam og hugsa um félagana. Lið-
ió á að vera eins og ein fjölskylda,
sérhver lcikmaður að vinna fyrir
liðsheildina, og með því að leika
skynsamlega getum við Tinda-
stólsmenn sannað við cmm á
réttri leið, og ég hcld að útkoman
hafi sýnt að við emm það, þrátt
fyrir að við séum bara búnir að
vinna þrjá leiki“, segir John
Torrey.
Mikill blúsari
Torrey er mikill tónlistamnn-
andi og blústónlistin er í sérstöku
uppáhaldi hjá honum, enda er
Missisippi vagga blústónlistarinn-
ar. „Það em 4-5 blúshátíðir hjá okk-
ur árlcga og þá snýst allt lífið heima
í kringum tónlistina. Eg elska
blús“, segir Torrey, sem sjálfur
þykir ágætur blúspíanisti og hafa
strákamir í Tindastólsliðinu feng-
ið að kynnst þeirri hlið hans.
Þaó er alkunna að bandarísku
körfuboltaleikmennimir sem leika
hér á landi njóta mikillar hylli
kvcnna. Aðspurður sagði Torrey
að það hefði ekki verið til vand-
ræða hjá sér. Að sjálfsögðu fynd-
ist honum gaman að tala við
stelpumar og þær væm yndisleg-
ar. Stclpumar á Króknum hefðu
sagt sér margt um bæinn og fólk-
ið þegar hann kom og hann á
móti sagt þeim ýmislegt frá lífinu
í heimabæ sínum í Missisippi.
Sjálfur hefði hann alltaf lifað ró-
legu lífi og lagt mikið upp úr reglu-
semi og bindindi. „Eg er ekki
mikið fyrir partílíf‘, segir hann.
Körfuboltaáhugamenn á
Króknum em þegar famir að tala
um að Torrey sé framtíðarmaður
með Tindastóli. Aðspurður sagð-
ist hann vel getað hugsað sér að
leika annaö tímabil hér, en sú
ákvörðun yrði að bíða betri tíma.
„Að sjálfsögðu stefni ég hátt í
boltanum, og ef ég mundi fá gott
tilboð í mínu heimalandi þá
mundi ég skoða það gaumgæfi-
lega. En ég kann ágætlega við
mig hér. Fólkið er mjög vingjam-
legt og félagar mínir í Tindastóli
em duglegir að heimsækja mig og
hafa samband svo mér leiðist ör-
ugglega ekki. Það er nóg að gera
hjá mér og lítill tími til að hugsa
heim. Eg aðstoða líka við að
þjálfa ungu krakkana og segja
þeim til“, segir John Torrey.
Flugstjóri í samstarfi við vin sinn á himnum
Kafli úr nýútkominni bók ÚTKALL ALFA TF-SIF
Um sexleytið að morgni laugardagsins
fjórtánda mars 1987 vom flestir í níu
manna áhöfn netabátsins Barðans GK 475
nývaknaðir að borða morgunmat. Menn
vom að búa sig undir að fara að draga nct-
in um borð. Búið var að láta reka skammt
út af vestanverðu Snæfellsnesi um nóttina.
Myrkur var úti, hráslagalegt vcður og gekk
á með snjóéljum. Dæmigerður suðvestan
útsynningur með sjö vindstigum.
Bergþór Ingibergsson stýrimaður var á
leið upp í brú því ætlunin var að gera við
talstöðvarloftnet áður en byrjað yrði að
draga. Hann var að ganga upp stiga þegar
hann fann skyndilega dynja þung högg á
bátnum. Bergþóri datt fyrst í hug að skip
eða bátur hefði siglt á Barðann. Þcgar hann
kom upp í brú sá hann ekki aðstæður í
kringum bátinn því úti var kolniðamyrkur.
Hann gerði sér þó grein fyrir því að bátur-
inn var að taka niðri. Reynt var að bakka
Barðanum en það dugði lítið - báturinn
var farinn að lemja og bcrja í klcttum. Nú
varð atburðarrás hröð og óhugnanlegar
staðreyndir mnnu fljótt upp fyrir skipverj-
unum níu. Bergþór heyrði skipstjórann
kalla í talstöóina að báturinn væri strand-
aður.
Páll Halldórsson yfirflugstjóri átti vakt-
ina þennan dag.
„Klukkuna vantaði 15 mínútur í sjö að
morgni þegar neyðarkall barst. Ég vaknaði
ekkert mjög vel. Ég fór fram úr og dró
gardínuna frá svcfnherbergisglugganum.
Aðeins var farið að birta af degi og það
gekk á með leiðinlegum suðvestan élja-
hryðjum. Það fór cinhver hrollur um mig.
Utkalliö var á þá lcið að þaö kom píp í
Frá björgun skipsverja af Barðan
um um borð í SIF.
tækið mitt sem þýddi Sigurður, Ingi, Frið-
rik -SIF- útkall Alfa. Tækið sagói mér
ckkert meira, en þetta þýddi að einhver var
í lífshættu. Ég vissi að ég þurfti að drífa
mig út á flugvöll á sem allra stystum tíma
og hugsaði: „Það er eitthvað mikið
framundan núna“. Ég átti heima í Hlíðun-
um og ók sem lcið lá fyrir Oskjuhlíðina og
út á völl. Þegar ég kom þangað lágu fyrir
upplýsingar. Bátur hafði strandað í klettun-
um við Hólalióla vestan til á Snæfellsnesi.
Það voru bátar fyrir utan, þeir sáu engin
ljós en töldu sig sjá einhverja menn í klett-
unum. Sjö vinstig voru á þcssum slóðum
og það gekk á með dimmum snjóéljum.
Sjór var mjög þungur.
Sigurður Steinar Ketilsson spilmaður
hafði gert sér vonir um að það tækist að
bjarga að minnsta kosti einhvcrjum úr
áhöfn Barðans stuttu áður en komið var á
standstað en er þangað kom blasti við hon-
um átakanleg sjón:
, Jægar ég sá allt þetta brak í sjónum og
hvemig báturinn lá hugsaði ég ekki nema
eitt: „Það er ekki nokkur vera á lífi þama”.
Astandið þama var hræðilegt. Þegar við
flugum yfir bátinn fannst okkur allt stcin-
dautt þama niðri. Allt virtist vera búið
þama um borð. Við höföum hangið þama
yfir í dágóða stund þegar það óvænta geió-
ist. Skyndilega var hendi veifað í gættinni
á brúardymnum bakborðsmegin þar sem
hurðin hafði brotnað af. Það var lífsmark".
Nú tók adrcnalínið að streyma í mönn-
um í þyrlunni. Það var Bergþór stýrimað-
ur sem hafði veifað upp til þyrlunnar.
Hann var orðinn talsvert þrekaður. Páll
flugstjóri gerði sér grein fyrir að nú þurfti
að láta hendur standa fram úr ermum. En
spumingin var: Hvemig átti aö bera sig að
viö þessar aðstæður?
Þegar við töldum að fyrsti maðurinn
væri kominn í björgunarlykkjuna þorðum
við ekki aó nota spilið. Fyrstu metrana
hífðum við manninn upp á höndum. Um
leió og við sáum hann koma út um brúar-
dymargreip okkurmikil skelfing. Maður-
inn sat í lykkjunni. Hann átti að smeygja
henni undir handarkrikana og draga hólk á
lykkjunni nióur að brjósti. Við höfðum
einmitt óttast að einhver myndi setjast í
lykkjuna. Ég hafði aldrei áður híft neinn
upp sem sat í lykkjunni enda er það í raun-
inni stranglega bannað. Ég lýsti því fyrir
Páli fiugstjóra þegar ég sá manninn koma
sitjandi i lykkjunni. Ég fann að honum var
bmgðið en hann gerði sér auðvitað grein
fyrir að ekki yrði aftur snúið. Það var úti-
lokað að láta manninn síga niður aftur því
hann var kominn út úr brúnni. Menn gerðu
sér grcin fyrir að þetta var hættuspil.
Ekki var um annað að ræða en gera það
sama og karlinn sagói á togaranum í gamla
daga: „Hífa, slaka eða gera eitthvað".
Maðurinn hékk þama sitjandi í lykkjunni
og allt virtist kontið í óefni. Hvað vom
ntargir eftir á lífi um borð? Ég vissi hvem-
ig hagaði til í þessunt báti og aó plássið
væri ekki ntikið þama íyrir níu menn mið-
að við hvemig báturinn lá. Við sáum þó í
gegnum gluggann á kortaklefanum að þar
vom aðrir skipbrotsmenn. A þessari
stundu fannst okkur þó útilokað að fleiri en
tveij eða þrír væm á lífi.
(Óttar Sveinsson blaðamaður skráði)