Feykir - 07.12.1994, Blaðsíða 4

4FEYKIR 43/1994
„Margir af þessum
ungu mönnum eru
góðir vinir mínir..."
Spjallað við Margréti á Löngmýri
fyrrum gæslumann „kvennabúrsíns"
5rMér finnst mjög skemmtilegt að minnast þess aö ég lenti
aldrei upp á kant vió neinn af þessum ungu mönnum og
þeir eru margir góðir vinir mínir í dag sem voru aö gera
hosur sínar grænar fyrir stúlkunum mínum foróum. Það
var mikið kvartað undan ásókn ungu mannanna sem eðli-
legt var og vissulega vom mínir nemendur eins og nem-
endur í öómm skólum ekki alltaf hlýðnir og fóm ekki eft-
ir settum reglum. Stálust aö heiman og ýmislegt gerðist“,
segir Margrét K. Jónsdóttir á Löngumýri, þegar hún lítur
aftur til þess tíma er kvennaskóli var á Löngumýri, en í
haust var þess einmitt minnst meó mikilli samkomu að 50
ár vom liðin ífá stofnun húsmæðraskólans.
Löngumýri hafði um langt skeió mikió aódráttarafl
meðal ungs fólks í Skagafirói. Stúlkumar sóttust eftir námi
í húsmæðraskólanum sem þar var starffæktur ffá lýðveld-
isárinu 1944 til ársins 1977, og piltamir höföu talsveróan
áhuga á staðnum þó ekki sé fastara aö orói kveðið. Álitu
þar vera mesta kvennabúr í firðinum. Síðari árin hefúr hús-
næði húsmæðraskólans, sem er í eigu þjóókirkjunnar, ver-
ið nýtt fyrir orlofsdvöl aldraóra og námskeióahald á veg-
um þjóðkirkjunnar. Á Löngumýri býr aðeins ein mann-
eskja, forstöóukonan Margrét K. Jónsdóttir, ásamt kettin-
um sínum, Nikulási Fillipusi U sem kominn er á effi ár.
„Ég kom hingaö sem vefnað-
arkennari árið 1967 með vinkonu
minni, Hólmfríði Pétursdóttur,
sem gerðist skólastjóri við skól-
ann. Þegar hún yfirgaf staöinn að
fimm árum liðnum tók ég við
stjóm skólans. Þegar ég kom
hingað hafði hnignunartímabil
húsmæðraskólanna hafið innreið
sína. Það vom aldrei margir nem-
endur við skólann eftir að ég kom.
Skólinn gat með góðu móti tekið
við við 20 nemendum, en húsið
var orðið gamalt og tæki gömul.
Aðrir kvennaskólar, sem höfðu
upp á betra húsnæði og kennslu-
aðstöðu að bjóða, vom hálftómir
og af þeim sökum þótti hvorki
mér né öómm snióugt að byggja
héruppmeðþaðað markmiðiað
halda áífam starffækslu skólans.
Árið 1962 eignaðist kirkjan
skólann ásamt 10 hektumm lands.
Skólinn var sem sagt rekinn í 15
ár af kirkjunni, til 1977. Síðan
hafa verið haldin hér að vetrinum
námskeið af ýmsum toga. T.d.
námskeið íyrir fermingarböm, þar
sem að prestamir koma með
fermingarböm sín. Söngmála-
stjóri kirkjunnar hefur stundum
verið hér með námskeið fyrir org-
anista og söngfólk. Síðan hafa
verið hér námskeið í handverki,
svo sem í bókbandi, veffiaði,
postulínsmálun og ýmsum öðmm
handiðnaði. Vinnuvika Samband
skagfirska kvenna hefúr verið
haldin hér á Löngumýri sl. 12 ár.
Siðasta 21 árið hefúr síðan
verið rekin orlofsdvöl fyrir aldr-
aóa hér í fjóra mánuöi yfir sumar-
Húsmæðraskólinn á Löngumýri.
Þær voru meðal annarra mættar í affnælisfagnaðinn á Löngumýri í haust þar sem að rúmlega 200
námsmeyjar Löngumýrarskóla komu saman. Standandi frá vinstri: Asdís Kristjánsdóttir úr
Varmahlíð, Herdís Björnsdóttir frá Varmalæk, Kristín Þórarinsdóttir frá Ríp, Helga
Guðjónsdóttir, Sigríður Márusdóttir fr á Hjaltastaðahvamnú, Guðríður Bjömsdóttir og Sigurlaug
Gunnarsdóttir frá Sauðárkróki. Sitjandi frá vinstri: Valborg Árnadóttir, Guðný Kolbeinsdóttir.
Jóhanna Lárentínusdóttir og Lára Guðmundsdóttir.
Margrét K. Jónsdóttir.
ið. Yfirleitt hefúr verið fúllbókað
í orlofsdvölina og hér hafa notið
hennar um 200-250 manns á
hverju sumif'.
- Það er greinilega sitthvað
um að vera héma.
,Já, það er það og alltaf jafn
skemmtilegt sama hvaða fólk er
hér. Á sumrin þegar gamla fólkið
er héma, er frekar glatt á hjalla.
Fólkið kemur hingað til að hvíla
sig og það er reynt að lofa fólkinu
að haga lífi sínu hér eins og það er
vant og vill hafa það. Því stendur
til boða að fara í ferðalög bæði
innan héraðs og utan og þessar
ferðir em mjög vinsælar. Stund-
um em kvöldvökur, en annars
gerir fólkið bara það sem það
kærir sig um; fer í gönguferðir,
spilar, horfir á sjónvaipið eða fer í
litlu sundlaugina héma. Fólkinu
virðist líka ákaflega vel hér og
margir koma aftur og aftur.
Mikill gestagangur
Það er náttúrlega glatt á hjalla
hjá fermingarbömum líka og
mikill hávaði. Eg er voóalega
glöð og kát að sjá svona mikinn
hóp af fallegum bömum og líka
guðs lifandi fegin þegar þau fara
(hlær), en búinn að gleyma því
aftur þegar næsti hópur kemur.
Það hafa sumir orð á því að hér á
Löngumýri sé gott andnímsloft,
friðsælt og notalegt. Ég vona
sannarlega að svo sé, aó fólki líði
vel héma'*.
Er mikill gestagangur?
„Eins og vikið hefur verið að
er margt sem fer hér fram og
margt mismunandi fólk sem
hingaó kemur. Ég bý héma ein
með kettinum mínum og það em
margir sem vorkenna mér þessi
lifandi skelfing og segja. „Ég skil
ekkert í því að þú skulir geta
hugsað þér að vera héma eiri'. En
mér finnst nú einhvem veginn, að
flesta daga komi einhver. Meira
að segja stundum þegar ég er að
gera eitthvað sérstakt, verð ég
fegin ef það kemur dagur sem
enginn kemur.
Vekiði ekki
kerlingarnar
Það var náttúrlega oft glatt á
hjalla þegar hér vom 10-20 ung-
ar stúlkur, sem ungu mennina hér
í Skagafirði langaði mikið til að
kynnast. Þær höfðu ekki frí
hvenær sem var og sérstaklega
var ætlast til að þær svæfu um
nætur og ynnu um daga. Allt
gengi sem sagt eftir settum regl-
um, en það vom ekki allir sem
skildu það nákvæmlega.
Það var eitt sinn þegar komið
var svolítið fram á nótt og ég var
að festa svefninn að ég heyrði
þmsk úti í gegnum svefnrofana.
Ég heyrði eitthvert mannamál,
gáði út og sá þá tvo unga menn
standa fyrir utan og reyndu þeir
að vekja stelpumar með því aó
henda snjóboltum upp í gluggann.
Það var reyndar lítið um snjó svo
aö það vom mikið til smásteinar
sem lentu í gluggunum. Ég brá
mér í fötin og gekk í myrkrinu út
í forstofuna, sem þeir stóðu
frammi fyrir. Kveikti ekki ljósið
en sagði. „Uss, passiði ykkur
strákar að vekja ekki kerlingam-
ar“. Þeir gengu í gildruna og það
var ógleymanlegt upplit á þeim
þegar ég kveikti ljósið". Margréti
er skemmL „Þeim var orðið mjög
kalt greyjunum, eftir aö vera bún-
ir að reyna svo lengi að vekja
stelpumar, að ég fór með þá ífam
í eldhús og gaf þeim heitt að
drekka og ók þeim síðan upp í
Varmalilíð þar sem þeir gistu á
hótelinu það sem eftir lifði nætur.
Við reyndum að halda stelp-
unum heima, þaó var ekki ætlast
til að þær væm úti um borg og bý.
En það er svona þegar fólk er
ungt og blóðið er heitt, þá er ekki
alltaf gerður greinarmunur á því
hvenær fólk á frí og hvenær ekki
og ekki frekar á nóttu né degi.
En ég þurfti aldrei að hringja í
lögregluna vegna ungu mannanna
og gekk yfirleitt sæmilega að tala
þá til. Það var einu sinni löskuð
smávegis útidyrahurðin, en þeir
ungu menn sem það gerðu lögðu
á flótta og við höfðum ekkert
meira af þeim að segja. Einn
reiddist ógurlega fyrir að vera
ekki hleypt inn og sparkaði svo í
hurðina að ég hélt hún mundi
fara inn. Það nötraði allt og skalf.
Tæpri viku seinna birtist ungur
maður sem baðst afsökunar á
þessari framkomu sinni og vottaði
hana með því að færa mér lúðu i
soðið“. Enn hló Margrét og hafði
greinilega gaman af að rifja þetta
upp.