Feykir - 10.01.1996, Blaðsíða 6

6FEYKIR 1/1996
Heilir og sælir lesendur góðir.
Enn er vísnaþættinum ýtt úr vör á
þessu nýbyrjaða ári. Þar sem þetta er nú
200. þátturinn má með sanni segja að
enginn veit sína ævina íyrr en öll er, eins
og máltækió segir og hefði mig ekki órað
íyrir því í upphafi þessa starfs við Feyki
að það ætti eftir að standa svo lengi.
Nú á haustdögum hafði hvarflað að
mér að setja markið á það að hætta þessu
starfi ef mér tækist að vinna 200. þáttinn.
Nú um jólaleytið áttum við tal saman
undirritaður og ritstjóri blaðsins og eru
niðurstöður úr þeim viðræðum þær aó ég
mun sjá um vísnaþáttinn í blaðinu að
minnsta kosti næsta ár ef mér endist líf og
heilsa til þess, og þá vonandi einnig í góðu
samstarfi við ykkur kæru vinir sem eruð
lesendur blaðsins. Þá verð ég einnig að
vona að áfram verði til vísur kannski án
þess að höfundar átti sig nákvæmlega á
hvemig það gerist, eins og Hafsteinn Stef-
ánsson orðar svo vel í eftirfarandi vísu.
Ýmislegt ég ekki skil
og engan veginn þekki.
Hvernig vísa verður til
veit ég bara ekki.
Þrátt fyrir marga nístingskalda daga nú
um hátíðamar er ekki annað hægt að
segja en að vetrartíðin hafi verið góð. Það
er Jón Gissurarson bóndi í Víðamýrarseli
sem orðar þetta svo vel í næstu vísu, sem
mun vera gerð í hlýindakaflanum sem
ríkti svo blítt í svartasta skammdeginu.
Ennþá tíðin yljar blíð,
ei mig níðir vandinn.
Ajram líður œvin blíð,
engum kvíða blandinn.
Önnur vísa kemur hér eftir Jón sem
gerð er í svartasta skammdeginu.
Húmið svart þó hylji slóð,
haldinn vart mun pínu.
Lcet ég bjartan andans óð,
ylja hjarta mínu.
Margir munu lengi minnast þess ill-
viðris sem dundi á landsmönnum í lok
október sl. með tilheyrandi hörmungum
íyrir menn og skepnur.
A sama tíma var verið að rétta sauð-
fjárbændum enn einn kaleikinn vegna
þeirra lífsstarfs, sem að margra dómi er
beiskari en flestir hinir. Jóni í Víðimýrar-
seli eru ljósar staðreyndir þess síðar-
nefnda þegar hann yrkir svo.
Allt er hulið ís og snjó,
andar gusti köldum.
Harðindin við höfum þó
helst afmanna völdum.
Þá langar mig til að biðja lesendur að
gefa mér upplýsingar um höfund að
næstu vísu og þá líka leiðrétta hana ef hún
er ekki rétt með farin.
Enga blíðu úti finn,
alltaf hríðarkliður.
Ætlar tíðar andskotinn
allt að ríða niður.
Ekki hefur undirritaður dulið lesend-
ur þess að skammdegismyrkur þolir hann
illa. Svo mun vera um fleiri eftir þessari
vísu Sveins Hannessonar ffá Elivogum að
dæma.
Nú er hljótt um hlýjan söng,
hjartað sljótt afvökum.
Vetrarnóttin nauða löng
níðir þrótt úr stökum.
Önnur vísa kemur hér í svipuðum dúr
eftir Svein.
Dísin óðarfrá erfœld,
fátt afgóðum svörum,
œskuglóðin orðin kœld,
engin Ijóð á vörum.
Þrátt fyrir svo dimma hugsýn í
skammdeginu birtir til þegar sólin fer að
fikra sig aftur upp á himininn. Þaö orðar
Sveinn á eftirfarandi hátt.
Þó að fjólan felist ís
og jjúki í skjólin dala,
aftur sól úr sœvi rís,
signir hól og bala.
Það mun hafa verið á einhverju
skáldaþingi sem Sveinbjöm Beinteinsson
gerði svofellda athugasemd.
Margurflytur jullan skanunt,
fer í stritið kraftur.
Mesta vitið sýnir samt
sanmnbitinn kjaftur.
Gott er þá að enda með annarri vísu
eftir Sveinbjöm.
Máninn hátt á himni skín,
hann erjullur núna.
En hann virkar vina mín
vel á þig og kúna.
Þakka lesendum samstarfið á liðnu ári
og bið ykkur þar meó að vera sæl að
sinni.
Guðmundur Valtýsson, Eiríksstöðum
541 Blönduósi, sími 452 7154.
Þyrslusveit á ystu mörkum
við spennuþrungna björgun
Fyrsta hífingin. í björgunarstólnum sitgja Ómar Sigtryggs
son, Níels Hansen og Jesse Goers sigmaður.
Um klukkan ellefú að kvöldi
9. janúar 1994 hafói Kristbjöm
Guðlaugsson, háseti á björgun-
arskipinu Goðanum, verið að
hlusta á útvarpslýsingu frá
landsleik í handbolta og gekk
upp í brú til að ræöa við Kristján
Sveinsson skipstjóra og Geir
Jónsson stýrimann sem var
tengdasonur skipstjórans. A-
höfnin, sjö menn, hafði verið að
reyna að ná togbátnum Bergvík
frá Vestmanneyjum á flot en
báturinn hafði strandað í Vöðla-
vík á Austfjörðum þann 18. des-
ember. Kristbjöm var lögreglu-
maður í Reykjavík en fór með
Goðanum til Vöðlavíkur eftir
áramótin þegar hann var beðinn
um að leysa af einn túr.
Fram að þessu hafði enn ekki
tekist að ná bátnum af strandstað
enda hafði veður verið óhagstætt
og mikil ótíð um og eftir jólahá-
tíðimar. En nú leit betur út meö
að skipið næðist á flot. Taug
hafði verið komið yfir í skipið
ffá Goðanum sem hélt sjó í vík-
inni. Kristbimi var sagt að hann
gæti farið að taka á sig náðir og
hvíla sig fyrir næsta dag.
Skipverjar vom í nær stöðugu
sambandi við björgunarmenn í
landi sem vom með sín tæki og
tól á sandinum í Vöðlavík. Þeg-
ar líða tók á nóttina tókst Goðan-
um aö snúa Bervíkinni og draga
hana um 60 metra ffá fjömborð-
inu. Eftir það var ákveðió að
láta frekari aðgerðir bíða til
morguns vegna veðurs. Sterkur
vindur stóð beint inn á víkina.
Gísli Guðjónsson frá Eski-
firði var einn björgunarmanna í
fjörunni í Vöðlavík og var sum-
arbústaður í hans eigu notaður
sem bækistöð þeirra. Með hon-
um vom þrír bræður hans, Jón
Trausti, Sævar og Stefán, en þeir
eins og Gísli, vom allir á staðn-
um á vegum björgunarsveitar-
innar Brimrúnar á Eskifirði.
Einnig vom með í för Sigurður
Ingibergsson ffá Tryggingamið-
stöðinni, tryggingafélagi Berg-
víkur, þrír skipstjómarmenn af
Bergvíkinni, Hallgrímur Guð-
mundsson, Hörður Magnússon
og Ingólfur Þórhallsson, og
Bragi Þórhallsson, jarðýtustjóri
ffá Eskifirði.
Eins og skipið steytti
á vegg
Gísli var nokkuð vongóöur
um að Goðanum tækist aö draga
Bergvíkina á flot daginn effir.
„Við vorum þarna niðri í
fjöm til klukkan fjögur um nótt-
ina. Þá fómm við heim í sumar-
bústað sem er í rúmlega eins
kílómetra fjarlægð frá sandinum.
Við vomm áfram í talstöðvar-
sambandi við Goðann eftir að
við komum upp í bústað. Áður
en við fómm að sofa klukkan
rúmlega hálffimm var talað við
Geir stýrimann sem var á vakt-
inni í brúnni. Hann lét ekki illa
af sér og áhöfninni úti á víkinni.
Hann sagði að skipið héldi upp í
og allt gengi vel. Hann ætlaði að
heyra í okkur aftur undir hádegi
daginn eftir. Við höfðum opið
fyrir talstöðina og sögðum Geir
að kalla í okkur ef eitthvað væri
að. Við lögðumst svo til hvílu.”
Eftir að aðgerðum var hætt
um nóttina voru tveir menn á
vakt í Goðanum, Geir og Ómar
Sigtryggsson vélstjóri. Kristján
skipstjóri, Níels Hansen yfirvél-
stjóri, Sigmar Björgvinsson mat-
sveinn. Marijan Krajacic háseti
og Kristbjöm vom í kojum sín-
um. Kristbjöm hafði sett kodd-
ann sinn til fóta og lagst þeim
megin með höfuðió í þetta skipt-
ið vegna hallans á skipinu.
Þegar klukkan var langt
gengin í sex hrökk hann upp:
„Það var eins og skipið steytti
á vegg. Ómar kom þjótandi niö-
ur stigann og vakti okkur alla.
Hann bað Níels um aó koma
strax niður í vél til að gangsetja
varaljósavél því við hefðum
fengið á okkur brot. Skipið var
að leggjast yfir á bakboróshlið-
ina. Eg fór fram úr. Þegar ég
fór að leita að fötunum mínum
fann ég ekki neitt því ekkert var
lengur þar sem ég hafði lagt það
frá mér. Skipið var myrkvað. Ég
hugsaði með mér að það væri
best að koma sér strax upp, því
ef þetta mundi enda með því að
skipið sykki væri betra að vera í
brúnni en þama niðri. Auk þess
væri líklegra að maður fyndist.
Þegar ég var á leióinni upp stig-
ann upp í brú komu neyðarljósin
á. Ég var á nærbuxunum einum
fata enda hafði ég ekkert fundið í
myrkrinu. Ég hugsaöi bara um
að komast upp. Þegar ég kom
inn í brúna sá ég Kristján skip-
stjóra standa stjómborðsmegin,
Geir stýrimann bakborðsmegin
og Marijan háseti og Sigmar
matsveinn voru líka komnir
upp. Skipið hallaðist enn mikið
yfir á bakborða. Þama var ljótt
um aö litast. Allt meira og
minna brotið og sjór flæddi um
allt. Bæði talstöð og farsími
höfðu orðið óvirk þegar brotið
reið yfir og því var útilokað aö
senda út neyðarkall. Þeir sögðu
mér að fjórar rúður hefóu brotn-
að og hurðin bakborðsmegin far-
ið úr þegar brotið reið yfir. Rétt
í þessum svifum kom annað brot
með miklu höggi ffarnan á skip-
iö. Brúin hálffylltist um leið og
ég sá Geir hverfa út um dymar
bakborðsmegin. Á eftir fylgdu
fleiri fyllur. Við gátum ekkert
gert til að koma Geir til bjargar.
Rætt við Guð
Kristján sagði mér að fara í
björgunargalla sem var inni í
herberginu hans. Síðan fómm
við niður í káetur og náðum í
fleiri galla. Þangað var enginn
sjór kominn ennþá en þegar
Ömar og Níels komu upp úr vél-
arrúminu sögðu þeir að mikill
sjór væri þar niðri. Sjór flæddi
niður um loftstokkana. Þeir
klæddu sig líka í flotgalla og við
ákváóum að fara upp í brú. Þeg-
ar við komum að stiganum sem
lá upp aó brúardyrunum var
kominn svo mikill halli á skipið
að stiginn var nánast orðinn lóó-
réttur. Hinir fóm á undan mér
og ég ákvað að verða eftir niðri
og ýta á eftir þeim. Við