Feykir - 13.02.2002, Side 4

4 FEYKIR 6/2002
„Hsegt að hemja samkomuna um stund“
Frá þorrablóti
Það var létt yfir fólki á
þorrablóti Skagfirðingafélags-
ins í Reykjavík, sem haldið var
í Akógeshúsinu við Sóltún,
laugardagskvöldið 2. febrúar
sl. Hvissviðrið sem geysað
hafði í borginni sólarhringinn á
undan var gengið niður, og á
sama tíma og Skagfiðingar
syðra settust að sínum þorra-
mat í blíðu og blankalogni,
geysaði stórhríð með tilheyr-
andi rafmgansleysi nyrðra, og
búið var að ffesta fyrirhuguðu
þorrablóti á Hofsósi. Fólki var
hugsað norður, ekki síst til
mjólkurbænda sem svo mjög
eru orðnir háðir rafmagninu og
tækninni. Sölvi Sveinsson
veislustjóri sagðist einmitt hafa
ffétt það að norðan að Sigurður
Sigfússon bóndi í Vík væri
komin af stað með hugsugu-
dæluna, sem tengd væri við
mjólkurkerfin og drifin af
dráttarvélaöxli.
Eins og vænta mátti gat
Sölvi ekki stillt sig um að víkja
að sérkennum Skagfirðinga og
Qalla um þá á gamansaman
hátt. Sölvi sagði eitt víst þegar
Skagfirðingar kæmu saman,
að þá yrði gleðskapur, og ætla
sér að hafa veislustjórn á hönd-
um, væri trúlega í of mikið ráð-
ist, það væri jú hægt að hemja
samkomuna um stund, en svo
yrði þetta að mestu stjómlaust.
Sölvi vitnaði til orða gamals
Skagfirðings séra Baldurs í
Vatnsfirði, sem teldi tvö meg-
inhémð í landinu, Skagafjörð
og Fljótsdalshérað. Bæði með
þessa miklu víðáttu og fegurð
og Skagfirðingar með sín sér-
einkenni: hestamenn, söng-
Skagfirðingafélagsins í Reykjavík
menn, kvennamenn; gleði-
menn miklir. Skagfirðingar
væru alltaf til í að skemmta sér
og hafa gaman, á meðan ná-
grannar þeirra Eyfirðingar
tækju hlutunum af meiri festu
og alvöru. Þetta hafi verið á-
berandi í heyskapartíðinni hér
áður fyrr. Þegar glaðnaði vem-
lega til í veðri, létu eyfirskir
bændur ekki segja sér það
tvisvar að hraða sér í heyskap-
inn, en á sama tíma átti Skag-
firðingurinn það til að láta á
hest sinn og njóta veðurblíð-
unnar á hestbaki í góðum fé-
lagsskap. Það mátti alltaf
heyja.
Skemmtiatriði voru góð á
þorrablóti Skagfirðingafélags-
ins og maturinn mikill og góð-
ur. Guðbjörg Bjarman endur-
flutti gamlan palladóm um
Geirmund Valtýsson sem gerð-
ur var um hann í þakklætis-
skyni fyrir þorrablót Kvenfé-
lags Sauðárkróks 1996, og var
dómurinn greinilega ennþá í
fúllu gildi og vakti kátínu blóts-
gesta. Ólafur Sveinsson frá
Varmalæk dreif upp fjölda-
söng, auk þess sem sönghópur-
inn „Veirurnar” söng nokkur
lög, þar á meðal stórkostlega
Claptonlagið „Tears in haven”.
Veirumar, áætla að koma norð-
Æskuvinkonurnar úr Sléttuhlíðinni, Ragna Pétursdóttir
frá Hrauni og Ólöf Konráðsdóttir frá Skálá.
Þau létu fara makindalega um sig: Heiða Sigurðardóttir frá Fitjum, Stefán Árnason,
Guðbjörg Bjarman og Kristín Sigurðardóttir frá Ökrum.
ur í vetur og syngja með Skag-
firska kammerkórnum.
Þá kom á óvart eitt
skemmtiatriði, tveggja smala-
manna að norðan, sem komu
úr sitthvorri áttinni á heiðinni
og mættust á sýslumörkunum.
Þar kernur við sögu Óskar
nokkur Hjaltason trúbador frá
Skagaströnd, piltur sem fer
fimum höndum um gítar-
strengina og hefúr fallega rödd.
Þeir kalla sig „Tvo góða að
norðan”, Óskar og Gunnlaugur
Sigurjónsson frá Reykjahóli,
eða Gulli á Hólnum eins og
hann kallar sig. Þeir félagar
hafa verið að troða upp í haust
og eru ekki beint líkir lista-
menn, Óskar meira „prófes-
sonal í spilamennsku og söng”,
en Gulli hefúr engu að síður
gott álit á sér sem söngvara,
lætui' þó meira bera á leikrænu
tilburðunum, og t.d. fóra þeir
félagar á kosturn í Búkollu-
söngnum, þar sem Gulli var
kostulegur í hlutverki smalans.
Frá veislustjóraborðinu: Hægra megin er Magnea Jóhannsdóttir kona Sölva
Sveinssonar, þá Alda Hauksdóttir, Hrafnhildur Kristjánsdóttir, Þorsteinn Þórsson
og innst er Guðbjörg Bjarman. Vinstra megin er Jónatan Eiríksson maður Dennu frá
Flugumýri, þá Herdís Sveinsdóttir, Guðmundur Ólafsson maður Öldu, og innst eru
svo systurnar Bryndís og Kristín Þöll Þórsdætur.
Tveir góðir að norðan: Gunnlaugur Sigurjónsson frá
Revkjarhóli og Óskar Hjaltason frá Skagaströnd.