Alþýðublaðið - 10.12.1919, Blaðsíða 2

2
alÞýðublaðið
safninu. Lestrarsalurinn þarf að
vera opinn lengra fram á kvöldið,
belzt ekki skemur en til kl. 10.
Aftur mætti loka honum t. d.
milli kl. 7 og 8, því þá hafa flest-
Ir matmálstíma. Útlánatímann þarf
að flytja fram á kvöldið. Hafa
hann t. d. 2 tíma fyrir kl. 6 og
aðra 2 tíma eftir kl. 7 eða 8. Og
enn eitt, lestrarsalurinn þarf að
vera opinn alla sunnudaga. En nú
er hann lokaður einmitt þá, þegar
menn sem störfum hafa að gegna
hafa beztan tíma. Þess verður að
krefjast, að starfsmenn safnsins
fari eftir þörfum almennings, en
ekki sínum, ef það á annaö borð
á nokkurn þátt í ólagi þessu.
Þetta er mál sem varðar allan
almenning og eg get ekki séð
neina ástæðu til, að ekki megi
koma þessu fyrir eins og eg hér
að ofan hefi bent á. Enda veit eg,
að þeir sem safninu ráða, eru svo
miklir mentamenn og fróðleiks-
vinir, að þeir sjá að krafa þessi
er réttmæt og þeir munu þegar
við fyrsta tækifæri kippa þessu í
lag, þegar þeim heflr verið bent
á gallana á núverandi fyrirkomu-
lagi Landsbókasafnsins.
Mentavinur.
VSkinur á togurunum.
14. okt, í haust ritaði eg grein
í „Dagsbrún“ með yflrskriftinni
„Ilásetafélagið og Morgunblaðið “.
í þeirri grein hrakti eg fjarstæður
þær sem „Mgbl.“ hélt fram í sum-
ar gagnyart frumvarpinu um hvíld-
artíma togaraháseta. Eg ætla ekki
að taka upp aftur hór það sem
eg sagði þar, en vildi benda mönn-
um á að lesa þá grein. Eg tók
það meðal annars fram, að ekki
mundi fiskast minna á togurum
þó mönnum væri ekki ofboðið
með vökum, og nú skal eg koma
með dæmi wpp á það, að eg hef
farið með rétt mál.
Egill Skallagrímsson er nýkom-
inn af saltfiskiveiðum og aflaði í
þessum „túr“ meira en dæmi eru
til áður að nokkurt skip hafi aflað
í einum túr (o: 180 lifrarföt). —
Eg hefi átt tal við ýmsa skipverja
af „Agli“ og spurt um vökurnar.
Þeim ber saman um það, að vök-
ur hafi engar verið að ráði. Þeg-
ar þeir höfðu vakað tæpan sólar-
hring, fengu þeir 5 tíma svefn,
og svo var veðráttan óhagptæð,
að hennar vegna fengu þeir líka
nóga hvíld.
Skipstjórinn á Agli Skallagríms-
syni, Guðmundur Jónsson, er einn
með allra duglegustu og efnileg-
ustu togara-skipstjórum hér, enda
sækir til hans bezta fólk, og hann
sýnir að hann kann að meta það.
Vonandi feta [fleiri skipstjórar í
fótspor hans. V. V.
Ii daQínn og vepim.
Loftskeytatækjum fjölgar.
Botnia kom í gærkvöldi og hefir
í þessari ferð sinni verið búin út
með loftskeytatæki. Eru þá þrjú
skip, sem hingað sigla, búin þess-
um bráðnauðsynlegu tækjum, þau
Gullfoss, ísland og Botnia. Með
Lagarfossi síðast komu loftskeyta-
tæki, sem fara eiga á Sterling,
mjög bráðlega.
Frumvarp til nýrra laga fyrir
Hásetafélagið liggur nú frammi
á afgreiðslu Alþbls., og ættu fé-
lagar að nota tækifærið og athuga
frumvarpið, ef þeir vildu breyta
einhverju.
Sterling er væntanlegur á
morgun.
Forsætisráðherrann kom heim
í gærkvöldi með Botniu.
Gullfoss var í gær á Álftafirði
að ferma síld. Hann kvaö ekki
væntanlegur hingað fyr en á
morguii eða föstudag.
Willemoes fór frá Englandi á
mánudaginn áleiðis hingað.
Kvöldskemtun leikfélagsins var
haldin í gærkvöldi og var þar
ýmislegt til skemtunar. Lúðrafé-
lagið „Harpa" lék nokkur lög,
laglega að vanda. Frú Guðrún
Indriðadóttir og Sig. Guðmunds-
son dönsuðu þar ýmsa dansa, sem
eg ekki kann að nefna og ekki I
um að dæma. Þá dansaði þar I
fleira fólk, og ekki sá eg þar
neina fáséða list, enda sumt dans-
fólkið einkennilega valið. Þá birt-
ist Eyjólfur leikritaskáld frá Herru
og hermdi þar eftir Jens Waage
og Jóni frá Brúnum og Eyjólfi
rakara. Eyjólfur er ekki fær um
að líkja eftir rödd Waage, en rödd
Jóns er ekki svo ervið viðfangs,
enda tókst Eyjólfi þar sæinilega
og skemti fólki þá vel, en bezt
tókst honum að líka eftir Eyjólfi
rakara í Pósthússtræti. Þá las
Jens Waage upp kvæði, Hvarf
Odds í Miklabæ, ágætlega, eins og
hans var von og vísa. Sig. Guð-
mundsson „steppaði*', og Alli lék
Ohaplín, og við það skemti fólkið
sér bezt. Húsfyllir var og er það
gleðilegt, þegar leikhúksjóður nýt-
ur ágóðans.
Spakur.
Þegar Pétiir var næstum
Kosnin gaskrif stof a Sj álfstj órn ar
stóð eitthvað á annan mánuð.
Æðsti maður á skrifstofunni var
Pétur Zóphóníasson, en auk þess
störfuðu þar fjöldi manns; sumir
sátu fastir við skriftir, en heil
hersing gekk um bæinn, sumir til
þess að sannfæra menn um hverja
væri heppilegast að kjósa, aðrir
gengu með lista með nöfnum
nokkurra kjósenda á, í hvert skifti,
til þess að fá að vita, hverja þeir
ætluðu að kjósa. En þó var starfið
auðvitað einkum það, að hafa
upp á öllum fáráðlingum, sem
sama var hvern þeir kysu, og
ekki ætluðu að kjósa, nema þeir
yrðu sóttir í bifreið.
Og þetta gekk nú alt saman
vel. Pétur Zóph. var í sjöunda
himni yfir því, hvað verkið gengi
vel, og á kosningadaginn var hann
svo viss um að koma Jóni Magn-
ússyni inn á þing aftur, að hann
dró það augað í pung, sem sneri
að drykkjuskap samherja hans,
sem fór fram í sjálfu Goodtempl-
arahúsinu.
En hvers vegna köm Pétur þá
ekki Jóni að? Af því það var ekki
nema hálf Sjálfstjórn, sem vildi