Franskir dagar - 01.07.2016, Blaðsíða 21

(móður mína), Þorgeir Ragnar, Elínu Sigdóru,
Sigurlaugu og Eirík Ármann og ólu upp tvö
fósturbörn, Birnu Kristborgu Björnsdóttur og
Albert Stefánsson sem héldu alla tíð tryggð við
Brimnesheimilið.
Ég fæddist í hjónarúmi þeirra ömmu og afa
á Brimnesi og var ég næst elsta barnabarnið,
en tveimur árum áður hafði Birna, fósturdóttir
Sólveigar og Guðmundar, eignast dótturina Jó-
hönnu. Dvaldi ég flest sumur hjá ömmu og afa
til fjórtán ára aldurs. Við amma vorum alla tíð
nánar. Ég er örvhent en hún kenndi mér að
halda á nál, prjóna og hekla áður en ég man eftir
mér eins og ég rétthent væri. Amma var mjög
fær í hannyrðum og vefnaði. Þegar ég man fyrst
eftir mér á Brimnesi var vefstóll í einu horninu
í borðstofunni. Þar voru ofnar tuskumottur og
dreglar sem huldu gólf og forstofu. Einnig púðar,
dúkar og margt fleira. Prjónavél var við einn
gluggann í borðstofunni og man ég til dæmis
eftir fallegum peysum, prjónaklukkum og nær-
bolum sem amma sendi okkur systrunum til
Norðfjarðar. Fyrstu ár ömmu og afa á Brimnesi
dvöldu hjá henni ungar stúlkur sem lærðu að
baldera og sauma sér íslenska búninginn. Eins
og fram hefur komið hafði amma mikið yndi af
trjárækt og blómarækt. Í garðinum fyrir framan
húsið var fagur garður með trjám og blómum. Þar
ræktaði hún jarðarber og einnig voru þar margir
rifsberjarunnar. Mér er það minnistætt hvað
jarðarberin spruttu vel og voru gómsæt. Amma
var með falleg blóm í stofugluggum og ef henni
fannst blómapottarnir ekki fallegir var settur utan
um þá kreppappír í fallegum litum. Mitt aðalstarf
með ömmu var að hjálpa henni í blómagarðinum,
laga til í beðum, sækja mold og vökva og reyta
kanta. Ekki fannst mér þetta skemmtileg vinna
en mér þótti svo vænt um ömmu og hún var svo
glöð þegar við vorum úti í garði. Amma umbunaði
mér vel dagsverkið. Þegar því var lokið mátti ég
klippa blóm í vasa. Oftast valdi ég regnfang sem
ilmaði svo vel og eitthvað blómstrandi með, til
dæmis morgunfrú eða stúdentanellikkur en þessi
blóm ræktaði amma upp af fræjum sem mágkona
hennar sendi henni frá Ameríku. Þegar amma
var búin að þvo sér og skipta um föt fórum við
að spila. Við höfðum báðar mjög gaman af því
að spila. Stundum spiluðum við rommý, kasínu,
ólsen eða rússa, svo átti amma alltaf nammi í
skápnum sem við gæddum okkur á. Ömmu
fannst líka gott nammi. Ég var svo glöð þegar
afi hringdi á vordögum til að athuga hvenær
ég gæti mætt í sauðburðinn. Ég er forsjóninni
þakklát fyrir allt það góða veganesti sem amma,
Sólveig Eiríksdóttir, gaf mér með sinni sterku
fyrirmynd. Fyrir alla hennar hlýju og umhyggju
í minn garð og að eiga minningar um hennar
göfuga starf er dýrmætur fjársjóður sem aldrei
verður frá mér tekinn.
Gígja Sólveig Guðjónsdóttir greinarhöfundur með ömmu sinni og
afa, Sólveigu Eiríksdóttur og Guðmundi Þorgrímssyni á Brimnesi.
Brimnesfjölskyldan. Aftari röð f.v. Guðrún, Sigurlaug, Elín, Birna. Fremri röð f.v. Eiríkur, Guðmundur,
Sólveig og Þorgeir. Á myndina vantar Albert Stefánsson.
Sólveig Eiríksdóttir, Gígja Sólveig Guðjónsdóttir og Sólveig Þorleifsdóttir.
Allmörg sumur var ég á Brimnesi í góðu
yfirlæti og þaðan á ég fjölmargar góðar
minningar.
Amma var kona sem alltaf gekk í peysu-
fötum hversdags en upphlut til spari. Eins
og alsiða var með konur af hennar kynslóð
var hún með fléttur og ég var alltaf undrandi
á því hvernig hún gat fengið þær til að tolla,
en þá vissi ég ekki að hún notaði hárin úr
greiðunni sinni til að festa flétturnar. Þetta
þótti mér merkilegt.
Amma mín var vinnusöm kona, en hún gekk
þó ekki í útiverkin. Heimilið á Brimnesi var
fjölmennt og sumarvinnufólk sem þurfti að
hafa umsjón með.
Amma og afi Guðmundur voru frábær hjón.
Man ég eftir að ef einhverjir afgangar voru
af mat, þá voru afa gefnir þeir þó það væri
honum ekki að skapi. En það þýddi ekki að
segja nei því ekki vildi afi styggja ömmu, en
stundum maldaði hann í móinn en niður
fór maturinn samt.
Sólveig Þorleifsdóttir
Með miklum hlýhug minnist ég ömmu
minnar, Sólveigar Eiríksdóttur.
Foreldrar mínir, Eiríkur sonur hennar og
Hulda Steinsdóttir, hófu búskap sinn í
tveimur herbergjum á loftinu á Brimnesi 1
og fæddist ég þar 23. febrúar 1960 og átti
heima þar mín fyrstu ár. Heimilisfólkið
á Brimnesi var hluti af minni tilveru frá
upphafi og amma stakk að mér góðgæti
sem ég kunni vel að meta. Hún átti yfirleitt
brjóstsykur og það átti að sjúga molana en
ekki að bryðja. Hún átti líka í fórum sínum
fjallagrasaseyði sem var soðið með kandís.
Einn sopi á dag var allra meina bót og kom
í veg fyrir kvef og gott ef ekki aðra kvilla
líka. Ef maður fékk rispu eða skrámur átti
amma joð sem græddi og kom í veg fyrir
að illt hlypi í en joðið litaði hörundið gult
og það sveið undan því.
Amma sagði skemmtilega frá atvikum úr
sínu lífi og þótti mér alltaf gaman að hlýða
á frásagnir hennar.
Hún lýsti því þegar bróðir hennar sá álfkonu
í Papey skammt frá heimilinu og elti hana
en enginn annar sá þá konu og stöðvaði
heimafólk drenginn.
Í fallega blómagarðinum sem hún kom
upp á Brimnesi var meðal annars listilega
útbúin skeifulaga laut, mót suðri, umlukin
hækkuðum blómabeðum sem tré og runnar
skýldu. Blóm úti og inni voru hennar yndi
og hún reyndi líka að koma fyrir plöntum
utan garðsins.
Handavinna lék í höndum hennar alla tíð
og var hún þolinmóð við að kenna afkom-
endum handtökin. Undirrituð lærði að
sauma krosssaum og telja út en það reyndist
nokkuð erfitt fyrir nemandann og líklega
kennarann líka. Jafnt og áferðarfallegt átti
stykkið að vera og rangan skyldi líka vera
jöfn og falleg. Oft þurfti að rekja upp það
sama til að standast kröfurnar. Fyrsta prufan
sem var gerð varð nokkuð þvæld af átök-
unum. Æ síðan hef ég tamið mér að rekja
upp ef ég hef ekki verið ánægð með handa-
vinnu mína.
Hún kenndi mér ýmis vers, bænir og ljóð og
ekki mátti nokkur tala ljótt eða bölva. Öllu
lifandi skyldi sýnd virðing og egg vera ósnert
í hreiðrum þegar þau fundust.
Sólveig Eiríksdóttir frá Brimnesi
21
Franskir dagar Les jours français