Forspil - 01.12.1958, Blaðsíða 1

FYRSTI ARGANGUR
FORSPIL
ANIYAB TÖLUBLAB
DESEMBER 1958
ARI JÓSEFSSON:
MESSÍAS
Ég vissi að mér var ætlað mik-
ið hlutverk, annað vissi ég ekki,
nýfæddur í þennan heim.
Allt í kringum mig var auðn:
urðir melar klettar skriður sand-
ar og vindblásin börð.
Þetta var fyrsti dagur minn á
Jörðinni og ég var að leita að
Fólkinu; fyrir það var ég hingað
kominn.
Ég gekk allan daginn og lét
hvergi á mig fá þótt eggjagrjót
risti iljar mínar og sandur fyllti
vit mín. Undir kvöld sá ég Fólk-
ið. Það var nakið og sveitt.
Fjær Fólkinu var aldingarður;
græn og laufmikil tré sveigðu
greinar undan þunga frjósemi
sinnar.
Fólkið var að yrkja Jörðina;
það dró steina og björg upp úr
jarðveginum, plægði og sáði. Það
var þögult og iðjusamt, en ég
undraðist hvað það var horað.
Ég reikaði meðal Fólksins og
horfði á það vinna.
Gamall maður bisaði við að
velta steini. Hann beitti allri
orku tálgaðs líkamans og spymti
í með fuglslegum fótunum.
— Hversvegna eruð þið að bar-
dúsa við ræktun auðnarinnar?
spurði ég öldunginn — hví farið
þið ekki inn í skugga trjánna
etið og drekkið?
— Ertu frá þér? Veiztu ekki að
það er glæpur að fara yfir Hvíta
strikið? — sagði hann og hélt á-
fram að velta steininum.
Ég litaðist um og kom auga á
strikið. Öðrumegin var auðnin
og Fólkið, hinumegin var aldin-
garðurinn. Fáeinir menn lágu í
skuggum trjánna; þeir reyktu
vindla og voru naktir nema hvað
þeir voru með pípuhatta á höfð-
inu. Þeir voru ofboðslega feitir
og á meðal þeirra gengu sællegar
konur og vögguðu sér í lendun-
um.
Ég elti öldunginn með stein-
inn.
— Af hverju er glæpur að fara
yfir Hvíta strikið? —
— Þeir eiga Jörðina hinumég-
in, þeir sem þar eru, sagði mað-
urinn og leit gremjulega á mig
— óttalegur blábjáni ertu, maður
minn.
Andlit lians bar sama lit og
auðnin og nef hans var sem veð-
ursorfinn tindur.
Rétt við Hvíta strikið þar sem
jarðvegurinn hafði verið plægð-
ur var kona að sá. Hún var með
kornabarn á handlegg.
— Jæja, sagði ég, eruð þið að
rækta ykkur aldingarð eins og
þeir þarna hinumegin?
— Ég veit það ekki, sagði kon-
an án þess að líta upp. — Við
vinnum til sólarlags, þá förum
við að sofa. Þegar við komum
aftur um sólarupprás hefur strik-
ið verið fært svo að öll ræktaða
jörðin lendir hinumegin við það.
Þá verðum við að byrja að nýju.
— En þið hljótið að eiga það
sem þið hafið ræktað.
— Nei, sagði konan hikandi,
strikið ræður.
Um kvöldið fór ég heim með
Fólkinu. Það bjó í stórum dimm-
um helli. Maður nokkur gaf mér
helming brauðhleifs síns og af
vatni fékk ég nóg. Þessa nótt svaf
ég á troðnu gólfi í helli Fólksins.
Morguninn eftir sá ég að kon-
an hafði sagt satt. Hvíta strikið
hafði verið fært yfir svæðið sem
Fólkið hafði sáð í daginn áður.
Okkar megin við það var auðnin
tóm.
Ég reiddist. Ég klifraði upp á
þann steininn sem hæst bar og
reyndi að halda ræðu:
Fólk, þið sem vinnið hörðum
höndum. Hvar er ávöxtur iðju
ykkar? Fylkið liði og ráðizt yfir
Hvíta strikið, njótið þeirra gæða
sém þið hafið til unnið. Sælir eru
þeir sem neyta réttar síns gegn of-
beldismönnum, því að þeir
munu mettir verða.
Þá sá ég að Fólkið var byrjað
að vinna án þess að skeyta um
orð mín og ég hrökklaðist niður
af steininum. Ég gekk á meðal
Fólksins og reyndi að tala um á jörðina, yfir mér stóðu tveir
fyrir því: risavaxnir menn.
— Fylgið mér yfir Hvíta strik- Þeir drógu mig á fætur börðu
ið. Ef við förum öll saman, hvað mig og hrintu mér út úr garðin-
geta þeir gert þarna hinumegin, um inn á auðnina. Þeir drógu
fáeinir spikfeitir geldingar? mig gegnum hóp vinnandi fólks
Ég gerði rödd mína ísmeygi- en það leit ekki upp, þótt blóð
lega og sagði við hvern og einn: mitt drypi á hendur þess.
Fylg þú mér. Tólf menn hættu Síðan var ég negldur á Kross-
vinnu og síðan héldum við í átt inn. Það leið langur tími og mér
til garðsins, þrettán saman. var svart fyrir augum af kvölum.
Ég gekk spölkorn á undan hin- Loks var sem hvítur bjarmi
um tólf og ég varð var við að lýsti jörðina andartaksstund.
{Deir námu staðar við Hvíta strik- Feitu mennirnir með pípuhatt-
ið. Ég sneri mér að þeim og sagði ana lágu enn undir trjánum og
lokkandi: hfógu bjánalega. Fólkið hamað-
Komið, ungu menn, fylgið ist svitastorkið við vinnuna,
mér og í kvöld munum við halda skilningslaust sem fyrr. Síðan
hátíð því að þá hefur Fólkið end- dimmdi aftur fyrir augum mín-
urheimt Jörðina. um og kvalirnar urðu enn ægi-
Ég gekk einn áfram. Undir fót- legri og ég hrópaði:
um mínum var mjúkt gras, í loft- - Fólk mitt, Fólk mitt, hví
inu var 'gróðurilmur og söngur hefur þú yfirgefið mig. —
fugla. Ég hugsaði: Hversu dýr- Síðan hélt ég áfram að deyja.
leg jörð er okkur gefin. í því Ég er enn að deyja.
fékk ég högg aftan frá og ég féll
Þorsteinn Jónsson frá Hamri:
HAMÍNGJA
Leiktrúður dauðans, harmur jöklanna
vitfirríngur í hrynserk barn með alvæpni
framvinda ofurmennskunnar með sigurbros á vör
hamíngja kráreigandans nektargaman
ráðherradótturinnar
teikn stígandi menníngar í einkennisbúníngi
skrautreið uppum alla veggi
vakníng á norðurhjara heims
vestræn ángandi náttúra stríðsmannsins
les blóm þín ó bláfjalla geimur