Morgunblaðið - 06.06.2016, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JÚNÍ 2016
✝ RunólfurHannesson
fæddist í Böðv-
arsdal í Vopnafirði
28. maí 1930. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
5. maí 2016. For-
eldrar hans voru
hjónin Hannes
Runólfsson bóndi,
f. í Böðvarsdal 5.
desember 1895, d.
21. október 1967, og Ingveldur
Petra Jónsdóttir húsfreyja, f.
að Arnarvatni í Vopnafirði 17.
ágúst 1903, d. 23. ágúst 1990.
Systkini Runólfs eru: Jónína, f.
1925, d. 2008, Héðinn, f. 1929,
d. 1997, Sveinn, f. 1931, d. 2015,
Kristmann, f. 1936, d. 1979, og
Erna Álfheiður, f. 1940, sem er
ein eftirlifandi.
Runólfur kvæntist 12. apríl
hans er Unnur Ósk Stef-
ánsdóttir, f. 1990. b) Helga
Björk, f. 5. ágúst 1993, c) Selma
Lind, f. 1. febrúar 2002. 3) Inga
Björk, f. 26. maí 1965, gift Emil
Helga Ingólfssyni, f. 1960. Börn
þeirra eru: a) Þuríður Rún, f. 4.
janúar 1986, sambýlismaður
hennar er Þorbjörn Sig-
urgeirsson, f. 1985. Dóttir
þeirra er Kristín Helga, f. 28.
september 2014. b) Elmar
Freyr, f. 20. júlí 1993, unnusta
hans er Elín Bjarnadóttir, f.
1995.
Runólfur ólst upp hjá ömmu
sinni og afa í Böðvarsdal, Run-
ólfi Hannessyni og Kristbjörgu
Pétursdóttur. Hann fór í
Laugaskóla í Reykjadal og
vann við smíðar á sumrin, m.a.
við að reisa brúna yfir Jökulsá
á Fjöllum. Runólfur vann hjá
Hamilton á Keflavíkurflugvelli
í tvö ár. Hann starfaði sem
vörubifreiðastjóri og ökukenn-
ari í Grindavík til margra ára.
Áhugamál Runólfs voru útivist,
veiði og skíði.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
1955 Helgu Krist-
insdóttur frá Húsa-
tóftum í Grindavík,
f. 31. júlí 1934.
Börn Runólfs og
Helgu eru: 1) Guð-
rún Selma, f. 7.
nóvember 1954,
gift Hafliða Þórð-
arsyni, f. 1954.
Dætur þeirra eru:
a) Helga Rún, f. 16.
maí 1982, sam-
býlismaður hennar er Einar
Guðsteinsson, f. 1979. Sonur
þeirra er Guðsteinn, f. 21. apríl
2013. b) Þóra Björg, f. 4. febr-
úar 1986, sambýlismaður henn-
ar er Hermann Grétarsson f.
1985. 2) Kristinn Þór, f. 2. febr-
úar 1962, kvæntur Vilborgu
Sveinsdóttur, f. 1965. Börn
þeirra eru: a) Emil Þór, f. 4.
febrúar 1990, sambýliskona
Það er skrítið að koma til
ömmu núna og afi er ekki heima
að taka á móti mér.
Afi minn var fyrirmyndin mín,
þessi góði og hjálpsami maður
sem hafði alltaf tíma fyrir mig.
Við áttum margar góðar stundir
saman. Það var alltaf svo gott að
leita til hans, allt var svo sjálf-
sagt, ef maður þurfti á hjálp að
halda.
Afi fylgdist vel með öllum afa-
og langafabörnunum sínum.
Hann var mjög barngóður og
sýndi okkur alltaf mikla um-
hyggju.
Við vorum svo heppin að stór-
fjölskyldan ferðaðist mikið sam-
an og skemmtilegustu ferðalögin
mín voru að fara með afa út í
Böðvarsdal á æskuslóðir hans.
Þar er alveg einstaklega fallegt
og gaman þótti okkur krökkun-
um að fara niður í fjöru með hon-
um að tína fallega steina.
Það eru forréttindi fyrir börn
að alast upp með greiðan aðgang
að afa og ömmu og ég veit að ég
hef verið einstaklega heppinn.
Um leið og ég kveð þig, afi
minn, lofa ég að passa vel upp á
ömmu.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku afi minn, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Þín verður sárt saknað og
minning þín mun lifa.
Guð geymi þig.
Þinn
Elmar Freyr.
Afi var alltaf svo góður við
okkur. Alltaf tilbúinn að gera allt
fyrir mann. Alltaf rólegur.
Betri fyrirmynd er ekki hægt
að ímynda sér. Hann var hraust-
ur og heilbrigður, einstakt ljúf-
menni og bráðgáfaður maður.
Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um dýrmætar
samverustundir. Oft settist hann
hjá manni og sagði sögur frá fyrri
tíð og þá gjarnan á gamansömum
nótum. Skemmtilegustu tímarnir
með honum voru langar göngu-
ferðir upp og niður fjöll þar sem
hann fór alltaf fremstur í flokki
og að því er virtist óþreytandi
þótt elstur væri í hópnum. Afi var
mikið náttúrubarn og kenndi
okkur að njóta náttúrunnar í
kringum okkur í öllum sínum
fjölbreytileika. Við héldum sér-
staklega upp á allar ferðirnar
sem við fórum með honum til
Vopnafjarðar að ganga saman í
nokkra daga á æskuslóðunum í
Böðvarsdal.
Afi kenndi okkur að rækta
bæði hug og líkama og gekk sjálf-
ur á fjallið Þorbjörn nánast dag-
lega, gjarnan einhverjar ótroðn-
ar leiðir til að fá smá áskorun.
Hann sleppti aldrei tækifæri til
að læra eitthvað nýtt og gerði
flesta hluti sjálfur. Eitt lítið dæmi
var þegar skíði fóru að koma með
styrktarköntum úr stáli. Langaði
hann í slík skíði og leysti það með
því að kaupa sér efni og fá smíða-
kennara sinn til að kenna sér að
setja kantana á sjálfur. Svona var
um svo margt annað og oft sá
maður hann vera lesa sér til um
allt milli himins og jarðar.
Ekkert var honum mikilvæg-
ara en fjölskyldan og sýndi hann
okkur krökkunum það stöðugt
með smáum verkum og stórum.
Aldrei sagði hann nei við okkur,
var alltaf tilbúinn að hjálpa og
meira en það. Það eru svo mörg
dæmi sem hægt væri að telja upp
til að lýsa umhyggju hans fyrir
okkur.
Afi var merkilegur maður og
mikilvægur í lífi okkar, góð fyr-
irmynd í öllu, talaði ekki um
hvernig maður ætti að haga sér
heldur sýndi manni það. Hann
var hógvær og gerði aðra í kring-
um sig að betri mönnum með
nærveru sinni. Við munum minn-
ast hans með gleði og þakklæti.
Afi var einstakur maður, við er-
um heppin að hafa átt hann að.
Selma Lind, Helga Björk og
Emil Þór Kristinsbörn.
Ég trúi því ekki enn að afi
minn sé farinn, hann var mér allt-
af svo góður, enda var ég mikil
afastelpa. Afi var mikill fjöl-
skyldumaður og alltaf boðinn og
búinn ef eitthvert okkar þurfti á
hjálp að halda. Hann var mjög
laginn og það lék allt í höndunum
á honum.
Hann var mikið fyrir að hafa
snyrtilegt í kringum sig og hugs-
aði vel um garðinn sinn. Hann
byggði tveggja hæða hús á Dal-
braut 3 frá grunni og notaði tím-
ann á kvöldin og um helgar við
bygginguna. Hann pússaði það
að utan og innan og lagði mið-
stöðina sjálfur. Það var fátt sem
hann gat ekki.
Afi kenndi mér á bíl og var allt-
af gaman í ökutímum hjá okkur
en hann var mjög góður kennari.
Þegar ég keyrði á milli í Fjöl-
braut, þá lét hann klukkuna
hringja korteri fyrr hjá sér ef það
spáði snjókomu, til að skafa rúð-
urnar á bílnum mínum. Það hefðu
nú ekki margir gert.
Afi var duglegur að hreyfa sig
og lifði heilsusamlegu lífi. Hann
labbaði á fjallið Þorbjörn nánast
á hverjum degi frá því hann kom
til Grindavíkur og ekki valdi hann
alltaf auðveldustu leiðina upp á
fjallið. Einhvern tímann var hann
spurður að því af hverju hann
skrifaði aldrei nafnið sitt í bókina
sem er uppi á fjallinu, þá sagði
hann að hann hefði nú komist upp
á fjallið hingað til án þess að
kvitta fyrir.
Ég ferðaðist mikið með afa og
ömmu, bæði innanlands og utan.
Skemmtilegustu ferðalögin voru
þegar stórfjölskyldan fór öll sam-
an til Vopnafjarðar og út í Böðv-
arsdal. Þar sagði afi okkur sögur
af bernskuslóðunum, en hann
þekkti þar hverja þúfu, enda var
hann alveg sérstaklega minnug-
ur.
Á leiðinni austur vildum við
krakkarnir alltaf stoppa við
brúna yfir Jökulsá á Fjöllum því
þegar afi var ungur þá hafði hann
verið í sumarvinnu við að byggja
hana. Við kölluðum hana alltaf
brúna hans afa.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði, elsku afi minn, og það er erf-
itt að geta ekki heyrt lengur í þér
á hverju kvöldi.
Ég verð dugleg að segja Krist-
ínu Helgu sögur af þér. Hún fær
að vita hvað hún átti góðan lang-
afa sem fylgdist alltaf svo vel með
henni.
Takk fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín
Þuríður Rún.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð hann afa minn. Ég
er þakklát fyrir allar þær góðu
minningar sem hann skilur eftir
og þá ást og hlýju sem ég fann
alltaf hjá honum. Þegar ég var lít-
il fór ég oft í pössun til afa og
ömmu í Grindavík og það var allt-
af gaman að koma til þeirra.
Afi og amma ferðuðust mikið í
gegnum árin og fékk ég að fara í
margar ferðir með þeim innan-
lands.
Oft var ferðinni heitið í Böðv-
arsdal í Vopnafirði, þar sem afi
ólst upp. Seinna komst á sú venja
að stórfjölskyldan lagði leið sína í
Böðvarsdal og gisti þar viku í
senn á sumrin. Í ferðunum var
alltaf gaman að hlusta á afa segja
sögur frá því þegar hann ólst
upp. Hann sagði svo skemmtilega
frá og var minnugur. Ég fór líka
með afa og ömmu í nokkur skipti
til útlanda. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar ég fékk að
fara með afa og ömmu til Græn-
lands þegar ég var yngri en ferð-
ina fékk ég í afmælisgjöf frá
þeim.
Afi var mikill göngugarpur og
gekk nánast daglega upp á fjallið
Þorbjörn fyrir ofan Grindavík og
ef ég var á leiðinni í heimsókn þá
leit ég ósjálfrátt til hægri ef ske
kynni að afi væri að koma niður
fjallið.
Afi fylgdist vel með öllum
barnabörnunum sínum og hvað
þau höfðu fyrir stafni, bæði í
námi og starfi. Hann spurði okk-
ur hvernig gengi og var alltaf
áhugasamur um iðju okkar. Afi
hafði mikinn áhuga á tónlist og
lærði bæði á orgel og harmon-
ikku þegar hann var ungur. Hann
vildi að öll barnabörnin sín lærðu
á hljóðfæri sem þau og gerðu.
Afi var heiðarlegur, glaðlynd-
ur og traustur. Hann var einstak-
lega vandvirkur og vandaði sig
við allt sem hann tók sér fyrir
hendur.
Hann var líka hjálpsamur og
alltaf boðinn og búinn að aðstoða
ef hann mögulega gat. Góður
maður sem ég er stolt af að eiga
sem afa. Megi Guð styrkja ömmu
á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning afa.
Helga Rún.
Runólfur
Hannesson
HINSTA KVEÐJA
Elsku langafi, takk fyrir
allt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum).
Blessuð sé minning lang-
afa.
Þinn
Guðsteinn Einarsson.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson)
Hvíl í friði, elsku afi.
Þóra Björg.
Elsku langafi minn,
takk fyrir allar góðu
stundirnar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Guð verði alltaf með þér.
Þín litla afastelpa,
Kristín Helga
Þorbjörnsdóttir.
Tengdamóðir
mín Herdís er fallin
frá, sannarlega södd
lífdaga. Ég kynntist
henni árið 1973, sá
hana síðla sumars þegar ég kom
á heimili hennar, Gilsá, með dótt-
ur hennar, Erlu, sem fór heim að
sinna föður og búi meðan Herdís
fór á spítala. Þær ferðir voru
margar hjá henni.
Árið 1990, að hausti til, flytja
þau hjón til Egilsstaða. Þetta
hafði verið í undirbúningi í þó
nokkurn tíma. Herdís vildi ekki
flytja frá Gilsá, slík voru hennar
bönd, en hún varð að fylgja
manni sínum sem gat ekki búið
þar lengur vegna heilsufars. Her-
dís bjó á Egilsstöðum í 23 ár, sem
er langur tími. Ég og fjölskylda
mín vorum mikið í kringum þau
hjón, enda sagði Herdís við mig:
„Það hefði aldrei verið flutt til
Egilsstaða ef ykkar hefði ekki
notið við.“
Við ferðuðumst með Herdísi
vítt og breitt um landið, eftir því
hvað hún þoldi, tókum um nokk-
urt skeið hluta af sumarfríum
okkar til þess. Hún hafði lítið
ferðast, það tíðkaðist ekki í sveit-
um þar sem var nóg annað að
gera.
Herdís var mikill húmoristi,
hermdi eftir fólki og tókst vel
upp.
Mörg voru jólin og hátíðar sem
Herdís dvaldi hjá okkur í Mýnesi.
Einnig kom hún til okkar þegar
börn okkar fæddust, til að að-
stoða. Oft var tekið í spil, stund-
um vist eða manna.
Kringum aldamótin fékk Her-
dís sér skutlu sem var henni mik-
ils virði, hún gat skroppið í heim-
sóknir og líka í verslanir. Það var
dóttir okkar og nafna hennar,
Herdís
Erlingsdóttir
✝ Herdís Erlings-dóttir fæddist
4. apríl 1926. Hún
lést 18. maí 2016.
Útför Herdísar
fór fram 28. maí
2016.
Laufey Herdís, sem
hvatti hana til að
framkvæma þetta.
Herdís bar þetta
undir hana, þær
nöfnur voru miklar
vinkonur.
Síðustu ár Her-
dísar í Árskógum
voru mjög erfið hjá
henni, frá 2006-
2013, hún var orðin
mjög lasin oft á
þessum tíma en kerfið er erfitt,
ýmist opið eða lokað. Síðasti nið-
urskurður gerði henni erfitt fyr-
ir, sem endaði með því að hún
þurfti að flytja á Eskifjörð. Henni
leið ekkert illa þar en hún ætlaði
að vera á Egilsstöðum, var búin
að gera ráð fyrir því. Herdísi
sárnaði þetta mikið og þetta var
okkur Erlu og fjölskyldu mjög
þungbært.
Síðasta ferðalag með Herdísi
var seint í júní á sl. sumri, við
sóttum hana og fórum til Héraðs.
Hún réði ferðinni, fyrst að fara og
borða með félögum frá Hulduhlíð
sem voru á ferð, síðan vildi hún
sjá nýja hjúkrunarheimilið. Síðan
var farið í Mýnes og hvílst, þetta
var góð ferð.
Það er gott að hafa kynnst
konu eins og Herdísi, hún var
mér mjög góð og traust. Ég vona
að ég hafi skilað mínum verkum
til hennar í staðinn fyrir sín. Oft
ræddi
Herdís pólitík, stundum var
hún bara æst. Hún fylgdist með
Alþingi í sjónvarpinu, það var
gaman að detta inn og heyra þær
lýsingar hjá henni.
Herdís var vinnuþjarkur
tveggja kynslóða, þrautseigja var
hennar einkenni. Blessuð sé
minning hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem.)
Þinn tengdasonur,
Guðjón Einarsson.
✝ GuðmundurSnorrason
fæddist í Reykjavík
28. mars 1936.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja í Keflavík
29. maí 2016.
Foreldrar hans
voru Sólbjörg Guð-
mundsdóttir, hús-
móðir, f. á Stóra-
Nýjabæ, Krísuvík,
Gullbringusýslu, 4. maí 1913, d.
28. september 1966, og Snorri
Hólm Vilhjálmsson, múr-
arameistari, f. á Skeggjastöðum
í Mosfellssveit, Kjós., 25. júní
1906, d. 25. ágúst 1979. Önnur
börn þeirra eru: Kristín, f. 5.
maí 1934, d. 1. júlí 1967, Hólm-
fríður, f. 20. apríl 1938, d. 6. jan-
úar 2004, Vilhjálmur Heiðar, f.
26. maí 1942, d. 29. júlí 2005,
Anna Halldóra, f. 16. mars 1947,
d. 31. desember
1984 og Sólveig, f.
16. júlí 1956, d. 24.
ágúst 1996.
Guðmundur var
ókvæntur og barn-
laus. Hann vann
lengst af sem
starfsmannastjóri
hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli.
Þá starfaði hann í
þrjátíu ár innan
Ungmennafélags Njarðvíkur,
var meðal annars gjaldkeri fé-
lagsins til margra ára og for-
maður þess um tíma. Guð-
mundur hafði mikinn áhuga á
landsmálum, fylgdist vel með
fréttum, ekki síst fréttum af
íþróttum.
Útför Guðmundar fer fram
frá Njarðvíkurkirkju í Innri-
Njarðvík í dag, 6. júní 2016, og
hefst athöfnin kl. 11.
Elsku Gummi frændi, eins og
þú varst alltaf kallaður af minni
fjölskyldu, nú ert kominn í Sum-
arlandið, væntanlega búinn að
hitta og hlæja með systkinum og
foreldrum þínum en hláturmild-
ara fólk en ykkur hef ég varla
hitt á lífsleiðinni. Þú varst
fréttafíkill eins og ég, hlustaðir á
allar útvarpsfréttir, last öll blöð
og horfðir á sjónvarpsfréttir
beggja stöðva, enda varstu alltaf
vel inni í öllum málum. Þá varst
duglegur að segja mér til í
fréttamennskunni, koma með
ábendingar og hrósa mér þegar
svo bar undir.
Þú varst Njarðvíkingur af
guðsnáð, starfaðir í um 30 ár
innan Umf. Njarðvíkur, enda
sæmdur gullmerki félagsins
2009. Ég fór stundum með þér á
körfuboltaleiki í Ljónagryfjuna í
Njarðvík þar sem þú lést heyra
vel í þér og hvattir þitt lið áfram.
Það er ekki hægt að minnast
þín án þess að nefna hversu mik-
ill ísmaður þú varst, alltaf
komstu með ís inn í Voga þegar
þú heimsóttir okkur til að gefa
okkur strákunum og það var
alltaf til nóg af ís þegar maður
heimsótti þig. Þú varst líka alltaf
veðurhræddur, vildir helst ekki
koma til mín á Selfoss þó það
væri hásumar, hélst að það væri
snjór og hálka á Hellisheiðinni.
Þér var annt um fólkið þitt,
þú spurðir mig t.d. alltaf um
strákana mína fjóra þegar ég
hitti þig, hvernig þeim gengi,
hvað þeir væru að gera og sér-
stakan áhuga hafðir þú á íþrótt-
um þeirra.
Þú vildir hafa allt þitt á
hreinu enda mikill nákvæmnis-
maður. Á sjúkrahúsinu nýlega
var nefnt við þig að taka bílinn
þinn af skrá sem hefur verið
óhreyfður inni í bílskúr síðustu
mánuði, enn á nagladekkjunum.
Nei, það kom ekki til greina, en
þú baðst um að það yrði farið í
bílskúrinn og skipt um dekk, það
stæði jú skýrt í lögum að bílar
ættu að vera komnir á sumar-
dekk 15. apríl ár hvert. Það
mátti heldur ekki segja upp
Morgunblaðinu, það voru skýr
skilaboð frá þér.
Ég heimsótti þig nokkuð oft á
sjúkrahúsið í Keflavík síðustu
vikur, eitt skiptið kom ég og
klippti þig, þú varst stoltur og
ánægður með mig þrátt fyrir að
ég hafi aldrei klippt nokkra
manneskju áður. Að lokum lang-
ar mig að þakka starfsfólkinu í
Selinu í Njarðvík fyrir frábæra
þjónustu og umönnun við
Gumma frænda og sömu kveðju
færi ég starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunar Suðurnesja í Keflavík.
Við sjáumst síðar, Gummi.
Magnús Hlynur Hreiðarsson.
Guðmundur
Snorrason