Morgunblaðið - 19.11.2016, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 2016
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ ÞorbjörgHelgadóttir
fæddist á Ísólfs-
stöðum 19. mars
1929. Hún lést á
dvalarheimilinu
Lögmannshlíð á
Akureyri 25. októ-
ber 2016.
Foreldrar
Þorbjargar voru
Hólmfríður Bene-
diktsdóttir, f. 10.
mars 1903, d. 13. október 1993,
frá Breiðuvík á Tjörnesi, og
Helgi Ólafsson, f. 9. janúar 1902,
d. 26. apríl 1977, frá Ísólfs-
stöðum á Tjörnesi. Þau fluttu til
Húsavíkur 1936 og bjuggu öll
sín búskaparár í Braut á Tún-
götu 11.
Systkini Þorbjargar voru
Benedikt, f. 30. september 1926,
d. 2012, Þórhildur, f. 9. ágúst
1934, Ólafur Eiður, f. 28. apríl
1939, d. 1988, og Árni Þórhall-
ur, f. 22. desember 1945.
Fyrstu árin ólst Þorbjörg upp
Ragna Karlsdóttir, f. 21.2. 1959,
synir þeirra eru Karl og Frið-
jón, fyrir átti Helgi tvö börn,
Karen og Sævar. 3. Hulda, f.
25.10. 1953, maki Sæmundur
Friðriksson, f. 1.5. 1949, synir
þeirra eru Eggert og Hákon. 4.
María, f. 26.11. 1954, synir henn-
ar eru Kristján og Janus Sig-
urjónssynir. 5. Páll, f. 31.12.
1959, maki Þórey Albertsdóttir,
f. 18.3. 1960, synir Páls af fyrra
hjónabandi eru Friðjón og Ísak
Guðni. 6. Hólmfríður Sara, f.
20.3. 1963, maki Páll Stefáns-
son, f. 25.3. 1960, dætur hennar
eru Sigríður Kristín og Þor-
björg Katrín Davíðsdætur.
Barnabarnabörn Þorbjargar
eru 25.
Fyrsta ár sitt á Akureyri
lærði Þorbjörg saumaskap og
sótti einnig námskeið í Hús-
mæðraskóla Akureyrar árin
1947-1948. Þorbjörg vann við
hin ýmsu störf meðan verið var
að koma börnunum til manns en
lengst af vann hún við aðhlynn-
ingu aldraðra á dvalarheim-
ilunum Skjaldarvík og Kjarna-
lundi, eða þar til hún fór á
eftirlaun.
Útför Þorbjargar fór fram í
kyrrþey í Höfðakapellu 4. nóv-
ember 2016 að ósk hinnar látnu.
á Ísólfsstöðum á
Tjörnesi og flutti
síðan með for-
eldrum sínum til
Húsavíkur, sjö ára
gömul. Sem ung-
lingur vann hún við
hin ýmsu störf og
fór meðal annars
sem kaupakona til
Flateyjar á Skjálf-
anda á sumrin. Þor-
björg hafði alla tíð
mikinn áhuga á íþróttum og
spilaði með handboltaliði Völs-
unga á Húsavík á unglingsárun-
um. Eftir hefðbundna skóla-
göngu fluttist hún 17 ára gömul
til Akureyrar og bjó þar til ævi-
loka.
Þorbjörg giftist 1951 Friðjóni
Pálssyni frá Kollugerði, f. 12.
apríl 1925, d. 26. apríl 2007, og
eignuðust þau sex börn. Þau
eru: 1. Rósfríður, f. 31.1. 1951,
börn hennar eru Jóna Björg,
Ásta Lovísa og Páll Ellert. 2.
Helgi, f. 25.10. 1953, maki
Nú hefur móðir mín, Þorbjörg,
eða Bogga eins og hún var ávallt
kölluð, lokið lífsgöngu sinni og
veit ég að hún var hvíldinni fegin,
orðin þreytt bæði á líkama og sál.
Ég gleðst fyrir hennar hönd en
samt situr eftir sorg og söknuður
því hún var jú ekki bara mamma
mín heldur einnig góð vinkona og
höfum við brallað ýmislegt sam-
an í þau 53 ár sem ég naut nær-
veru hennar.
Í mínum huga var mamma
dugleg og kjarkmikil kona og
mikil hetja. Hún tókst á við
margt í lífinu eins og gengur og
gerist, ól upp sex börn, þar á
meðal tvíbura, sá um stórt heimili
og allt sem því fylgdi og alltaf
stundaði hún vinnu utan heimilis,
annaðhvort í hálfu eða fullu
starfi. Mamma var listræn í sér
og hafði gaman af að prjóna og
sauma á fjölskyldumeðlimi. Hún
var af kynslóð sem þurfti að hafa
fyrir lífinu og hafði svo sannar-
lega lifað tímana tvenna og virtist
óravegur frá fortíð til nútímans.
Mamma hafði gaman af íþróttum
og á unglingsárum sínum spilaði
hún handbolta með handboltaliði
Völsunga á Húsavík og fór meðal
annars í keppnisferðalag suður
og var það minning sem leið
henni aldrei úr minni. Hún hafði
alla tíð gaman af að horfa á allar
íþróttir en þó sérstaklega hand-
boltann. Skrítin tilfinning að eiga
ekki eftir að hringja í hana og
segja „mamma, það er að byrja
leikur í sjónvarpinu“.
Mamma var sjálfstæð og
keypti sér sína eigin bíla. Fyrst
var það Skódi og síðar Volks-
wagen, sem ávallt var kallaður
bjöllubílinn og vakti mikla lukku
hjá barnabörnunum. Hún keyrði
margar ferðirnar til og frá Húsa-
vík til að heimsækja eða aðstoða
aldraða foreldra sína. Mamma
hafði stórt hjarta og var hugul-
söm og alltaf reiðubúin til þess að
rétta öðrum hjálparhönd ef hún
gat. Hún hafði mikla ánægju af
litlu barnabörnunum og barna-
barnabörnunum sínum og spilaði
á spil eða söng fyrir þau. Þegar
ég bjó í Reykjavík ásamt dætrum
mínum hringdi mamma iðulega
og söng Guttavísurnar í símann
fyrir nöfnu sína, hana Þorbjörgu
Katrínu.
Mamma vann ýmis störf en
lengst af, í rúma tvo áratugi, vann
hún við aðhlynningu á dvalar-
heimili aldraðra í Skjaldarvík og í
Kjarnalundi. Þar varð hún að
hætta sökum aldurs og lagðist
það þungt á hana að geta ekki
gefið af sér eða unnið lengur því
heilsuna hafði hún svo sannar-
lega á þeim tíma og hún undi því
vel að vinna við aðhlynningu aldr-
aðra. Lífsgæðum og heilsu
mömmu hrakaði hratt seinustu
tvö til þrjú árin og ófá skiptin sat
ég yfir henni veikri á spítala eða á
dvalarheimilinu þar sem hún bjó
síðustu fimm árin og hélt að nú
væri hún að kveðja. En það var
ótrúlega seigt í þeirri „gömlu“ og
upp úr hinum og þessum veikind-
um eða beinbrotum, þar á meðal
lærbroti, komst hún á fætur aft-
ur. En að því kom að lokum að
hennar var vitjað og kveð ég hana
með söknuði en á góðar minning-
ar um samverustundir okkar.
Elsku mamma – takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Hólmfríður Sara.
Yndislega móðir mín, Þor-
björg Helgadóttir, er látin.
Ég þakka henni allar samveru-
stundirnar sem við áttum og alla
þá virðingu sem hún sýndi mér
og fjölskyldu minni. Hún var góð
móðir og vinkona. Hennar verður
sárt saknað. Ég mun alltaf minn-
ast orða hennar, „ertu komin,
dúfan mín?“
Sendi móður minni og föður
mínum, Friðjóni Pálssyni, þakk-
læti, kærleika og ljós. Faðmur
þeirra var alltaf opinn þegar ég
og mitt fólk komum til Akureyr-
ar.
Þau munu njóta sín vel saman í
draumalandinu með fjölskyldu og
vinum.
Ég kveð hana með ljóðinu
Tjörness aftaneldar:
Bjart er skin við vorsins aftanelda,
ilm af blómum leggur jörðu frá.
Undurþýða hjúpast kyrrðin kvelda,
kyssa geislar spegilsléttan sjá.
Innst í huga endurminning vaknar,
ævintýraljómi hýrgar sál.
Snertir streng er valins vinar saknar,
vefur klökkva gömul tryggðamál.
„Hátt yfir hæð og strönd,
hillinga birtast lönd,
mun ég þá mæta þér,
mildin ljúfa veitast mér.“
Í rósarunni þá,
í rökkri þér dvelja hjá,
er allt sem ég voná og þrá,
og mér veitast má.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Þín dóttir,
María.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Þorbjörg Helgadóttir, er látin, 87
ára gömul og ágætlega södd líf-
daga. Þorbjörg, sem alltaf var
kölluð Bogga, tók mér og mínum
af stakri ljúfmennsku er ég gerð-
ist meðlimur í hennar fjölskyldu
og lét mér alltaf líða eins og ein-
um úr hennar flokki. Hennar
flokkur var heldur ekki lítill, sex
börn, tengdabörn og tilheyrandi
barnabörn og barnabarnabörn.
Öllum þessum hópi sinnti hún af
bestu kostgæfni með gjöfum á
tyllidögum og afmælum og má
raunar segja að hún hafi gefið allt
sem hún átti með glöðu geði.
Bogga var ákaflega þakklát ef
eitthvað var gert til þess að
hjálpa henni, þó ekki væri annað
en að styðja hana eða halda undir
handlegg ef hún þurfti að fara á
milli staða þar sem fæturnir voru
farnir að bregðast og hún þurfti á
aðstoð að halda. En þá var líka
jafn sennilegt að hún sendi ein-
hvern glaðning, súkkulaði eða
harðfisk til að launa greiðann. Ég
kveð hér kæra tengdamóður,
sannan fulltrúa þeirrar kynslóðar
sem er að kveðja, kynslóð sem
tók engu sem sjálfsögðu heldur
þurfti að vinna fyrir því sem hún
bar úr býtum. Farvel, kæra
Bogga, og ég vona að þú sért
komin þangað sem þú vilt vera.
Páll Stefánsson.
Mig langar að kveðja tengda-
móður mína, Þorbjörgu Helga-
dóttur, Boggu, með örfáum orð-
um og þakka henni samfylgdina
gegnum árin. Okkar samskipti
hófust fyrir rúmum 40 árum og
allt frá upphafi hefur aldrei borið
skugga á þau. Ég var kynntur
fyrir þeim hjónum, henni og
manni hennar, Friðjóni Pálssyni,
sem unnusti dótturinnar og satt
að segja er ég ekki viss um að
henni hafi litist sérlega vel á
mannsefnið þó svo að hún hafi
alltaf neitað því síðar, að vísu allt-
af með íbyggnu brosi eða „hvaða
vitleysa, Sæmundur“ og svo kom
smá hlátur. Þá strax kynntist ég
þessari stórkostlegu gestrisni
sem einkenndi Boggu, þú máttir
gera ráð fyrir að það væri komið
kaffi á borðið og brauðmeti þó
svo að þú hafir eingöngu ætlað að
stinga inn nefinu til að koma með
eða sækja eitthvað smálegt –
þetta var Bogga. Það var að lág-
marki endurtekið þrisvar „viltu
ekki fá þér kaffi, Sæmundur“, ef
maður hafnaði kræsingunum, í
þeirri von að maður léti nú eftir
og fengi sér eitthvað í svanginn.
Hún gat ekki hugsað sér að mað-
ur færi svangur úr húsi frá henni
– þetta var Bogga. Gagnvart
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum var hún einstaklega
umhyggjusöm og lét sig þeirra
gengi miklu skipta og vil ég
þakka henni fyrir þá umhyggju
gegnum árin.
Heimili þeirra hjóna var stórt
og kallaði á mikla vinnu og unnu
þau hjón bæði mikið innan og ut-
an heimilis og oft var langur
vinnudagurinn. Meðfram heimil-
isstörfunum vann Bogga ýmis
störf utan heimilisins og þegar
börnin fóru að tínast úr hreiðrinu
haslaði Bogga sér völl á vinnu-
markaðinum og hvar annars
staðar en í grein þar sem hún gat
fengið útrás fyrir sína þjónustu-
lund og umhyggjusemi. Hún var
starfsmaður á Skjaldarvík og í
Kristnesi þar til hún lét af störf-
um vegna aldurs og hrakandi
heilsu. Síðustu árin dvaldi Bogga
á dvalarheimilum aldraðra að
Kjarnalundi og nú síðast á Kollu-
gerði.
Bogga sýndi mér ávallt ein-
staka blíðu og umhyggjusemi og
reyndi ég af fremsta megni að
hafa það gagnkvæmt. Þó Bogga
væri blíð og umhyggjusöm var
hún ekki skaplaus, fjarri því. Hún
gat haft ákveðnar skoðanir á
hlutunum og komið þeim á fram-
færi á þann hátt sem hún taldi
þurfa og þá gat alveg hvesst, en
líklega hafa okkar skoðanir verið
það áþekkar að aldrei hvessti
okkar á milli.
Það var svolítið óþægilegt að
sjá þessa þjónustulunduðu konu
lenda í þeirri aðstöðu að þurfa
þjónustu en geta ekki veitt hana
sjálf en þó var hún söm við sig
þegar barnabörnin og barna-
barnabörnin komu í heimsókn, þá
varð hún að eiga eitthvað til að
gefa þeim. „Réttu mér kassann
þarna – viltu ekki fá þér mola?“
eða „réttu mér budduna mína“ og
svo gaukaði hún aurum að við-
komandi. Ég fékk alltaf setning-
ar sem mér þótti svo vænt um frá
henni: „Viltu ekki fá þér kaffi,
Sæmundur?“ – Þetta var Bogga.
Hvíldu í friði, elsku Bogga.
Sæmundur Friðriksson.
Elsku amma Bogga er nú
komin í sumarlandið góða. Sárt
að hún sé farin frá okkur en við
vitum að nú líður henni vel og hún
mun taka á móti okkur opnum
örmum þegar okkar tími kemur.
Amma skilur eftir sig góðar
minningar og er við systur lítum
til baka og rifjum upp liðna tíma
með henni kemur í ljós að þó svo
að ellefu ára munur sé á okkur
upplifðum við og fengum báðar
að njóta svipaðra samverustunda
með ömmu. Þegar við vorum litl-
ar og gistum hjá ömmu í Áshlíð-
inni var hún alltaf dugleg að spila
við okkur, við fengum alltaf að
vera í gamla náttkjólnum hennar
mömmu okkar, stundum setti
amma rúllur í hárið á okkur og
leyfði okkur að hjálpa sér við að
setja rúllur í hárið á sér, bakaði
handa okkur pönnukökur og ann-
að bakkelsi, söng fyrir okkur og
yfirleitt kom Loki til okkar með
smá sætindi. Stundum fengum
við að fara með ömmu í vinnuna í
Skjaldarvík en það þótti okkur
mjög spennandi.
Elsku amma Bogga, takk fyrir
allar yndislegu samverustundirn-
ar sem við áttum, takk fyrir að
vera alltaf til staðar fyrir okkur,
takk fyrir að búa alltaf til góm-
sætu pönnukökurnar þínar
handa okkur þegar okkur langaði
í þær, takk fyrir að hafa verið
svona góð amma. Elskum þig og
söknum þín mikið. Þínar
Sigríður Kristín og
Þorbjörg Katrín.
Margar af ljúfustu æskuminn-
ingum okkar bræðra tengjast
ömmu Boggu á einhvern hátt. Að
borða nýbakaðar kleinur í eld-
húsinu hennar í Áshlíðinni, spila
við hana fyrir háttinn, fara með
henni inn á Ráðhústorg og kaupa
tómata og gúrkur eða horfa sam-
an á íþróttir í sjónvarpi. Allt
hversdaglegir atburðir en engu
að síður minnisstæðir því það var
alltaf gott að vera með ömmu.
Hún var blíð, með gott skap og
gaf sér tíma til að sinna okkur og
öllum þeim sem lögðu leið sína til
hennar og afa í Áshlíðina. Og það-
an sneri fólk ekki svangt því
amma gat alltaf boðið upp á
heimabakstur. Annaðhvort var
kruðiríið nýkomið úr ofninum eða
það var sótt ofan í frystikistuna
stóru sem var mikið forðabúr. Já,
amma var húsmóðir af gamla
skólanum og virtist aldrei falla
verk úr hendi. Einu skiptin sem
hún settist niður voru þegar hún
tyllti sér á kollinn við útvarpið til
að leggja við hlustir. Þegar amma
heimsótti okkur svo suður þá tók
hún sér blessunarlega hlé frá eld-
hússtörfunum og fór þá með okk-
ur bræðurna á kaffihús eða bak-
arí niður í bæ. Aftur kemur
sætabrauðið við sögu og það skal
því ekki vanmeta hlutverk þess í
samskiptum barnabarna við
ömmur sínar og afa.
Svo liðu árin og ferðirnar norð-
ur urðu færri. Það var samt alltaf
jafn gott að koma til hennar í Ás-
hlíðina þar sem hún hélt lengi
heimili með myndarbrag.
Þó amma hafi verið orðin lúin
og örugglega hvíldinni fegin þá
verður hún ávallt í huga okkar
full orku í Áshlíðinni, gerandi allt
sem gerði hana okkur svo kæra.
Takk fyrir allt, amma Bogga,
betri ömmu hefðum við ekki get-
að átt.
Janus Sigurjónsson og
Kristján Sigurjónsson.
Látin er á Akureyri frænka
mín og vinkona, Þorbjörg Helga-
dóttir eða Bogga í Braut eins og
hún var kölluð í æsku. Við vorum
systradætur og komu mæður
okkar, Hólmfríður og Ingibjörg,
úr stórum systkinahópi frá
Breiðuvík á Tjörnesi, dætur
hjónanna Þorbjargar Jónsdóttur
og Benedikts Benediktssonar.
Bogga var fríð sýnum og fal-
lega vaxin þegar hún kom alkom-
in til Akureyrar sextán ára gömul
og bjó heima hjá okkur einn vet-
ur.
Við höfðum kynnst um sumar-
ið þegar ég fékk að dvelja heima
hjá þeim á Húsavík í vikutíma og
var dvölin þar afar skemmtileg.
Við spiluðum handbolta á kvöldin
og man ég að Bogga var mjög
harðskeytt í sókninni en há-
punktur dvalar minnar var
skemmtiferð með þeim syst-
kinum ásamt stórum vinahópi úr
Völsungum þegar við sigldum
með vélbáti út í Naustavík, sem
er við norðanverðan Skjálfanda-
flóa. Um kvöldið var dansað und-
ir harmónikkuleik langt fram á
nótt. Rómantíkin var allsráðandi
hjá unga fólkinu á meðan
rauðglóandi nætursólin sigldi eft-
ir fagurbláum sjóndeildarhringn-
um.
Eftir þessa dvöl mína mynd-
uðust ævilöng vinarbönd milli
mín og systkinanna Boggu og
Benna Helga sem aldrei slitnuðu
eða skuggi féll á .
Bogga hóf störf hjá frænku
okkar, Söru Benediktsdóttur, í
Samkomuhúsinu á Akureyri og
vann þar í nokkur ár. Þar kynnt-
ist hún mannsefninu sínu, Frið-
jóni Pálssyni, og voru þau afar
fallegt og hamingjusamt par.
Þau hófu búskap úti í Glerár-
þorpi og byggðu sér síðan fallegt
einbýlishúshús í Áshlíð 10 og
eignuðust þau sex mannvænleg
börn saman, fjórar dætur og tvo
syni.
Hún var mjög myndarleg hús-
móðir sem saumaði og prjónaði á
börnin sín og man ég hve dugleg
hún var að baka og búa til bragð-
góðan mat.
Hún reyndist móður minni af-
ar vel eftir að við systkinin vorum
öll farin að heiman og flutt suður
og er ég henni mjög þakklát fyrir
það.
Seinna fór hún að vinna á elli-
heimilinu í Skjaldarvík, þar sem
umhyggja hennar og vinátta við
vistmenn og starfsfólkið naut sín
vel.
Vík varð á milli vina hjá okkur
í mörg ár, en þegar erfiðleikar
steðjuðu að okkur báðum hófum
við samband aftur og þá aðallega
í síma svo segja má að við höfum
talast við nær vikulega í tugi ára.
Þó var eitt mál sem við rædd-
um aldrei og það var pólitíkin, því
við vorum á öndverðum meiði og
báðar fastar fyrir svo við létum
hana ekki spilla okkar góðu vin-
áttu.
Vináttan er dýrmæt og það er
misjafnt hve mikið þarf að rækta
hana svo að hún haldist. Sum vin-
áttubönd þurfa heilmikla ræktar-
semi svo að vinurinn fyllist ekki
höfnun þar sem öðrum nægir
símtal öðru hvoru.
Lífið er ekkert án vináttu og
var vinátta okkar Boggu dýr-
mæt.
Að lokum sendi ég börnum
hennar mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og kveð þig að lokum,
Bogga mín, á sama hátt og þú
kvaddir mig alltaf:
Þakka þér fyrir allt og Guð
veri með þér.
Erla Jónsdóttir.
Þorbjörg
Helgadóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar