Lystræninginn - 01.10.1975, Blaðsíða 17

17
BJARNI BERNHARÐUR
Það rignir og ég
vökna
eg ilyti mer heim
á leiðinni mæti ég
meistaranum
hann hefur ekkert
höfuðfat og
bleytan lekur 1
taumum niður andlit
hans en
samt brosir hann, þetta
er glæsimenni
hann er skald
ég býð honum heim
uppa kaffi.
Heima er ekkert
eg safna steinum a
nokkrar bækur en
engin blom
sumir brosa að mér 1
laumi, það gerir ekkert
eg dai mósart
kanski er eg geðbilaður
eg mala stundum
eg á langan hníf
randyran penna og
ægifagran silfurbikar.
Það er ógaman
að fa heimsendan
prosa fra herra
joni jonssyni hrl.
Þar sefn mér er tjáð
að ég sé gerður
aðfararhæfur
vegna vangoldinna
skulda.
Meðan aðrir eru
sæmdir falkaorðunni
fyrir velheppnaða
fjárplogs starfsemi.
Það er ógaman
að vera smaglæpon
1 skítaþjóðfélagi
og geta ekki latið
smaglæpi heppnast.
Ég strái gulli 1
slóð mína og læt
mer detta eitthvað
æðra í hug.
Lymskulegar bestíifur
verða a leið minni.
Umhverfisvandamálið
knyr mig til betra lifs
láfs.
Ég mála veggina
rauða og svif
utur tilverunni.
Leikfang dauðans
verður sífellt á
vegi mmum.