Hjúkrunarkvennablaðið - 01.12.1947, Side 7

HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
5
í Bandaríkjunum, að ein hjúkrunarkona
veitir þjónustu í öllum greinum heilsu-
verndarstarfseminnar, svo sem skóla-
starfi, harnavernd, herklavernd, lijúkr-
un i heimahúsum o. s. frv. Þelta fyrir-
komulag gefst yfirleitt vel, þykir spara
tíma og ferðir, einnig þekkir hjúkrunar-
konan hetur fjölskyldur sínar.
Ég man, að er ég kom fyrst til Hopkins,
eins og stofnunin er kölluð, varð ég fyrir
hálfgerðum vonbrigðum, er ég sá þessar
gömlu, rauðu múrsteinsbyggingar inn í
hita og svækju fátæklegs negrahverfis i
Baltimore og ólíka mörgum öðrum stofn-
unum Bandaríkjanna, þar sem allt er
nýtt og óhemju fé hefir verið varið í stór-
ar nýtízku byggingar. En þessi tilfinning
varir ekki lengi. Hið góða og' samvinnu-
þýða andrúmsloft vinnur lmg manns og
hjarta áður en varir.
Henry Phipps Clinic tekur aðeins við
sjúklingum með góða prognosis. Ekkert
er til sparað að lijálpa fólkinu til að
vinna sjálfstraust og komast aftur út í
lífið. Þar eru kenndar útiíþróttir, svo
sem tennis og boltaleikur, einnig söngur,
dans, handavinna, vefnaður, leiriðnaður
og fleira. Á rólegum deildum gengur
hjúkrunarliðið í venjulegum fötum, til
þess að sjúklingarnir finni sem minnst
til þess, að þeir séu undir eftirliti.
Lengsta hluta veru minnar á Henry
Phipps Clinic vann ég á W4, það var
deild til rannsóknar á geðveiklun á unga
aldri (early maladjustment). Sjúkling-
arnir voru 8 litlir drengir, einn 10 ára,
þrír fjögra ára, fjórir 5 ára. Eitt höfðu
þeir allir sameiginlegt, þeir lifðu í sín-
um eigin heimi, sem erfitt virtist vera
að ná til, þeir töluðu ekki, og þó að þeir
léku sér allir á gólfinu, virtust þeir ekki
verða varir hver við annan. Sömu ein-
angrun sýndu þeir gagnvart öllum öðr-
um, sem þeir umgengust, einnig foreldr-
um sínum. Læknar diognoseruðu börnin
schizophrenic, og liöfðu þau verið valin
til inntöku vegna áhuga margra lækna
á rannsóknum á þessum sjúkdómi í
æsku. Inntaka barnanna á psychiatry
spítala var í raun og veru lækkun á ald-
urstakmarki, sem hafði verið tólf ára nið-
ur í fjögra.
Annað höfðu þessir drengir sameigin-
legt — þeir komu frá efnuðum heimil-
um, en heimilum sem gáfu þeim ekki
ást og yl. Foreldrar þeirra voru ekki
hamingjusamir í hjónabandi og koma
barnsins í fjölskylduna hafði frekar auk-
ið erfitt heimilislíf en lagað það.
Fyrst er ég kom á W4 fannst mér ég
engin áhrif hafa á þessa litlu steingerf-
inga, en sú skoðun mín breyttist. Börn-
unum var skift niður á milli lækna, er
unnu við clinicina og höfðu áhuga fvrir
þessum málum, þannig að einn læknir
hafði eitt harn. Heimsóknir þeirra voru
ekki eins og venjulegar læknisheimsókn-
ir, heldur miklu fremur líkt og faðir væri
að lieimsækja barn sitt. Þeir vöfðu börn-
in að sér og gáfu þeim ást og hlýju, léku
sér við þau, skriðu á fjórum fótum og
létu yfirleitt öllum illum látum. Lik var
framkoma hjúkrunarkvenna og nema,
allt var gert til þess að skapa hlýtt and-
rúmsloft og ást og virðingu til harnsins,
eins og það var. Einnig var varast að
þröngva sér um of að barninu, en þess
var gælt að grípa hvert tækifæri, sem
barnið gaf til nánara sambands við sig.
Eftir því sem stundir liðu fram breyttist
framkoma sumra barnanna við starfs-
fólkið. Þessi breyting var hægfara og virt-
ist til að hyrja með aðeins að lofa að
bera sig og halda á sér o. s. frv. Næsta
stig var að þau fóru að sækjast eftir
blíðuatlotum, þrýstu sér að þeim, sem
þau umgengust, einnig fóru þau að veita
hvert öðru meiri athygli, taka af hvert
öðru Ieikföng, smá afbrýðisemi o. s. frv.
Þau urðu óþægari og smákenjóttari og
meiri leikur í þeim, og höfðu auðsjáan-