Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2002, Blaðsíða 20

G \SLEfy
JjtíS UM Ö)d
■^3^ Starf öldungadeildar og
hugleiðingar um viðhorf eldri borgara til samfélagsins
Á þessu ári eru 25 ár frá því ég útskrifaðist úr Hjúkrunarskóla
íslands.
Ég á margar góðar minningar frá nematímanum og veru
minni úr því húsi. Það var mikil tilbreyting fólgin í því
hvernig námið var skipulagt, þ.e. að hafa bóklegt nám og
verklegt til skiptis. Ávallt var lagður mikill metnaður í að hafa
námið sem best og einvala lið góðra kennara leiddi okkur í
allan sannleika hvernig hjúkrunarstarfið skyldi innt af hendi.
Ávallt ríkti stefnufesta og agi. Á þessum árum var ekki ein-
ungis lögð áhersla á að nemarnir lærðu námsefnið og gætu
iðkað það með sóma heldur skipti öll framkoma og klæðn-
aðurinn miklu máli. í bókinni Saga Hjúkrunarskóla Islands
eftir Lýð Bjömsson, sem kom út árið 1990, segir frá reglum
Myndfrá útskrift frá Hjúkrunarkvennaskóla Islands árió 1952
og var þetta i síöasta sinn sem átskrifað var með biœju.
Einkennisbúningurinn er blár nieð föstum hvitum kraga og
hvitri svuntu yfir. Hvita blœjan nœr niður í mitti.
Myndin er i eign Féiags islenskra iijúkrunarfrœðinga.
sem giltu 1973 um nemabúninginn og meðferð hans: Nema-
búningurinn var hvítur, sjálfstífaður kappi, blár kjóll með
hvítum kraga og hvít svunta. Skólinn lagði nemum til fyrsta
kappann og auk þess fjóra kjóla og tíu svuntur. Karlmenn
fengu sex buxur og jafnmarga jakka, en þeir báru ekki kappa.
Kappinn skyldi festur með hvítum hárspennum. Nemar skyldu
vera í ljósum sokkum og hvítum skóm við búninginn. Þeir
skyldu þvo kappana sjálfir og eru gefnar leiðbeiningar um það
verk. Kappinn skyldi vera straujaður og stífaður, er neminn
var á vakt, og bar nemanum að vakna nægilega snemma til að
tryggja slíkt. Búningurinn skyldi að sjálfsögðu ætíð vera
hreinn og snyrtilegur. Tekið er fram að hjúkrunarkonur beri
kappa, en einugis hjúkrunarkonum brautskráðum frá Hjúkr-
unarskóla íslands var heimilt að bera hann.
Frá 1957 var sá siður iðkaður að bláar bólur voru festar í
kappann til að sýna á hvaða stigi námsins neminn var. Nemi á
fyrsta ári, sem lokið hafði reynslutíma, bar eina bláa bólu
nemi á öðru ári tvær og nemi á þriðja ári þrjár. Þetta kom sér
vel fyrir hjúkrunarfræðinga á sjúkrahúsum en með þessu gátu
þeir séð hve langt neminn var kominn í námi og til hvaða
verka honum væri treystandi.
En nú er tími kappanna, bláu kjólanna og hvítu svuntanna
löngu liðinn en ég neita því ekki að ég sakna þeirra. Ég sakna
líka hvítu kjólanna sem hjúkrunarfræðingar klæddust. Það var
óneitanlega meiri stíll yfir stéttinni þegar hún bar þessa
búninga. Núna eru það hvítar buxur og jakkar í ýmsum litum
eða sloppar utan yfir hversdagsfot sem gilda.
En hvaða búningi sem stéttin klæðist, þá er það auðvitað
starfið sjálft sem skiptir máli. Að veita framúrskarandi
hjúkrun, byggða á þekkingu og hæfni.
Þegar ég lít yfir farinn veg, þessi 25 ár sem liðin eru frá
útskrift minni, hef ég aldrei iðrast þess að hafa valið mér
þennan starfsvettvang. Um daginn bað ung stúlka, sem býr í
nágrenni við mig, urn mína aðstoð við að svara spurningum
um hjúkrunarstarfið sem voru liður í verkefni um starfsval.
Hún ætlar sér í hjúkrunarnám og þurfti að rökstyðja það í
verkefninu. Ég fann að ég gat með góðri samvisku lýst hinum
fjölmörgu hliðum þessa skemmtilega og gefandi starfs og
mælt með því af heilum huga.
Ása Steinunn Atladóttir.
Mynd af hópi hjákrunarfrœðinema frá janúar 1962. Hér hafa
hjúkrunarfrœðingar tekið upp stífan, hvítan kappa i stað blœj-
unnar og tvœr bláar bólur í kappanum sýna að þœr eru á öðru
námsári sinu.
Ljósm.: Vigfús Sigurgeirsson. Myndin er ieigu Félags íslenskra
hjúkrunarfrœðinga.
212
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 4. tbl. 78. árg. 2002