Norðurslóð - 28.04.1992, Síða 7

Norðurslóð - 28.04.1992, Síða 7
NORÐURSLÓÐ — 7 Horft til baka um hálfa öld Þáttur V „Sæöinearlamb1*. Höfundur með blendingslamb, íslenskt-skuskt, í Borear- firði vorið 1946. I síðasta tölublaði sagði frá því er sögumaður útskrifaðist úr Edinborgarháskóla með svo- kallaðri BSc-gráðu í landbún- aði eftir þriggja vetra nám. (Það nám hefur nú bæði breyst og lengst). Ekki leist honum vel á að fara heim að svo búnu með enga sérkunnáttu á neinu sviði land- búnaðar. Hitt var annað, að enn geysaði Evrópustyrjöldin þótt nú sæju allir hver endalok hennar hlytu að verða. Og nú gefur sögumaður sér sjálfum orðið og mælir í 1. persónu. Ég hafði einhvemtímann síðla vetrar 1944 skrifað forvera mínum við Landbúnaðarskólann, dr. Hall- dóri Pálssyni sauðfjárræktarráðu- naut við Búnaðarfélag Islands, bréf og beðið um álit hans á því, hvað væri gagnlegt og skynsam- legt fyrir mig að stúdera í Bret- landi að prófi Ioknu, ef ég fram- lengdi dvöl mína þarlendis um eitt eða tvö misseri. Ný kynbótatækni - sæðisflutningur Halldór svaraði nteð bréfi og hvatti mig fastlega til að setja mig vel inn í nýja kynbótatækni, sem Bretar voru að þróa af tilraunastiginu yfir í praktísk vinnubrögð um þessar mundir. Bretar kölluðu þessa tækni AI, sem stendur fyrir artifícial insemination eða gervi- frjóvgun á íslenska tungu. Seinna var fundið upp orðið sæðing, sem síðan er notað í búfjárræktinni og allir skilja nú á dögum. Halldór benti mér á, að miðstöð þessarar tækniþróunar í Bretlandi væri við landbúnaðardeild Háskól- ans í Cambridge í Englandi. Þar mundi verða haldið námskeið í sæðingum nautgripa, og jafnvel líka sauðfjár, þá unt sumarið. Þar var prófessor einn við háskólann, dr. James Walton að nafni, víð- frægur fyrir tilraunir sínar og for- göngu um búfjársæðingar. (Síðar hlaut hann aðalstign úr hendi drottningar út á sitt mikilsverða brautryðjandastarf í fræðurn þess- um!) Þetta leist mér hið mesta þjóð- ráð og skrifaði í skyndi tvö bréf til Cambridge. Annað til dr. Waltons með beiðni um pláss á sæðinga- námskeiðinu. Hitt til Jóhannesar Nordals, sem ég vissi að var við nám í Háskólanum þar í borg og ég hafði heimilisfang hans. Hann bað ég að útvega mér einhvem sama- stað þar í nokkrar vikur síðsumars. Ég fékk fljótt svar frá báðum. Dr. Walton tjáði mér, að ekkert námskeið yrði í sæðingum fyrr en um haustið, en þá væri ég velkom- inn. Jóhannes tjáði mér hinsvegar, að ég gæti fengið leigt herbergi með morgunmat hjá konunni, sem hann leigði hjá og ég gæti komið hvenær sem væri. Farewell to Arms = Vopnin kvödd Svo heitir víðfræg bók Emests Hemingways, sem Laxness snar- aði á íslenska tungu. Þannig stóðu mál mín, eins og að ofan er skráð, í júnílok 1944. Ég fór í „Heima- garðinn“ og innti vini mína þar eft- ir, hvað væri á dagskrá. Ég fékk að vita, að nú væri í undirbúningi I- 2ggja vikna æfingatöm fyrir sjálf- boðaliða í búðum úti á landi sunn- an við Edinborg ekki langt frá strönd Norðursjávar. Reyndar mætti velja unt tvær misstrembnar æfingatamir. (Ég leyfi mér að nota þetta orð, sem gæti svo hæglega verið íslenska og beygist eins og Tjörn.) Mér fannst þama vera hið á- gætasta tækifæri til að slappa af og hvíla mig eftir innisetur og bók- lestur og skráði mig því á léttari æfingakúrsinn. Ég get ekki veriö að orðlengja þetta hér en það er skemmst frá því að segja, að þama lifði ég einhvem erfiðasta tíma æfi minnar og kom til baka eftir 10 daga slæptur eins og undinn gólf- klútur og var guðsfeginn að skríða aftur inn í fátæklega herbergið mitt hjá gömlu frú Galbraith í Warrend- er Park Terrace númer 25 og sofa í almennilegu rúmi nærri heilan sól- arhring samfleytt. Ég hlýt að hafa verið það, sem kallað er, maður á léttasta skeiði, á 25. aldiursári, en ég verð að játa, að mér ofbuðu alveg þær gegndar- lausu hergöngur, sem við urðum að ganga í hásumarhitanum. Að sama skapi dáðist ég að gömlu fyrrastríðskörlunum á sextugs- aldri, hve þeir seigluðust undir klyfjum tímunum saman með ör- stuttum hvíldum á hálftíma fresti. Vel man ég líka eftir hve smeykir við urðum í herflokknum, þegar við voru settir ofan í einhverskon- ar skotgryfju og fengum að kasta „lifandi" handsprengjum á „óvina- skotgrafir" í ca. 20-30 metra fjar- lægð. Það voru nefnilega 2 eða 3 gamlingjar í flokknum, sem rétt aðeins tókst að koma sprengjunni upp yfir barm grafarinnar og svo sem 10 metra áleiðis til fjandaliðs- ins. Það var ljóta moldardrífan, sem við fengum yfir okkur og ljót orð, sem liðþjálfi lét falla yfir hausamótunum á gömlum æru- verðugum „stríðshetjum". En „allir komu þeir aftur/og enginn þeirra dó“, eins og segir í fögru ættjarðarljóði. Og sannleik- urinn er sá, að þegar allt kom til alls var þetta hin besta lífreynsla, líkamsstyrking og sálarhressing og góður undirbúningur undir margra vikna erfiðisvinnu, sem nú fór í hönd. Ég vann þetta sumar við eitt og annað, sem ég hef getið um fyrr í þessum minningabrotum: skógar- högg, bruggverksmiðjuvinnu og vörutransport á jámbrautarstöð á næturvakt. Að lokum ákvað ég svo að fara með kunningja mínum í flugvallargerð norður í land. Ég sá nú fram á það, að dvöl mín í hinni fögru Edinborg var senn á enda runnin. Ég arkaði því einn góðan veðurdag upp í bæki- stöð Heimavamarliðsins eða Heimagarðsins, hitti þar yfirmann minn, Lautinant Steward, og tjáði honum, að nú væri ég á förunt burt úr borginni og kæmi ekki aftur til dvalar. Því hlyti ég að segja mig úr liðssveitinni og skila vopnum og verjum. Steward lautinant var afskap- lega viðkunnanlegur náungi þó hann létist stundum vera reiður og strangur. Hann sagðist skilja þetta ofurvel en sagði svo, að þetta væri nú svolítið leiðinlegt því hann hefði eiginlega ætlað sér að til- nefna mig sem liðþjálfa - lance corporal - yfir flokknum, platoon, held ég, ef ég hefði haldið áfram. Þar missti ég af þeirri nafnbótinni, en það er allra lægsta gráða fyrir ofan óbreyttan hermann. Lautinantinn gaf sér tíma til að bjóða mér út á „pub“ upp á eitt merkurglas af góðum bjór og við kvöddumst með virktum. Daginn eftir draslaðist ég með allan her- búnaðinn upp á Heimagarð og skilaði honum í réttar hendur. Um haustið fréttist, að Heimavamarlið Hans Hátignar væri leyst upp sem sjálfgefið var. Líka frétti ég, hvað mér þótti lakara, að menn hefðu fengið að halda til minja einhverju af búnaðinum, hjálmi, byssusting og jafnvel einhverjum fötum. En af því missti ég vesæll, eins og korpóralgráðunni, sem hefði veitt mér eina ör á jakkaermina! Björgunarleiðangur norður í land I ágústmánuði þetta hlýja sumar 1944, síðasta stríðssumarið í gömlu, úttauguðu Evrópu fór ég á vinnumiðlunina í Edinborg og réð mig, ásamt með íslenska kunningj- anum, í vinnu við gerð nýs flug- vallar út við strönd skammt frá bænum Peterhead. Péturshöfða, sem ótal Islendingar þekkja, sem siglt hafa meðfram austurströnd Skotlands. Þar gnæfir rammgirt fangelsi fram á bröttum sjávar- hömrum. Sagt var, að þar væru geyntdir hættulegustu glæpamenn Skotlands og þaðan slyppi aldrei nokkur fangi. Ég hafði tvær gildar ástæður til að vilja komast burt úr Edinborg út á land. Önnur var einfaldlega sú, að þar bauðst mikil, vel borguð vinna. Hitt var það, að kunninginn íslenski, sem ég hef minnst á, en ekki nafngreint, var svo djúpt sokkinn í bjór- og brennivíns- drykkju, að við landar hans vorum alvarlega famir að óttast um líf hans og limi og einkum þó geð- heilsuna innanum freistingar borg- arinnar. Um það vitna nokkrar klausur í dagbókinni góðu. Það voru því samantekin ráð okkar, að ég, sem var laus og liðugur, tæki hann með mér eitthvað burtu á hættuminni stað. Þetta tókst nokkuð vel. Við unnum vð lagningu flugbrauta á flugvellinum, hjóluðum börum með steinsteypu dag eftir dag og viku eftir viku. Heldur einhæf vinna en prýðisvel borguð. Vinnu- flokkurinn vann nefnilega í akkorði, ákveðinn fjölda lengdar- metra fyrir venjulegt vikukaup. Hvað sem framyfir vannst var borgað sér og á yfirverði. Það var vel unnið, það verð ég að segja, og við vorunt venjulega búnir með vikuverkið á miðvikudagskvöld og höfðum tvöföld laun í 2-3 síðari daga vikunnar. Vinurinn drykk- felldi reyndist hinn mesti vinnu- þjarkur og drakk ekki svo mikið sem bjórglas þessar vikur, sem við unnum þama saman og var að sama skapi vinsæll af vinnufélög- unum. I byrjun september var kominn tími til ég héldi í suðurátt. Ég kvaddi vinnufélagana, þ. á m. skjólstæðing ntinn, og tók lestina frá Péturshöfða til Edinborgar. Unt þann íslenska er það að segja, að hann kom um haustið til Edinborg- ar, tók aftur til við nám sitt og náði einhverri prófgráðu. Hann varð síðar kennari hér heima, vel met- inn sem slíkur, en aldrei mun hann hafa til fulls sigrast á Bakkusi kon- ungi. Nú skal kveðja kóng og prest Ekki stóð ég lengi við í „höfuð- borginni** að þessu sinni. Ég átti þar engurn skyldum að gegna nema að kveðja mína fáu kunn- ingja, þ. á m. gömlu konuna, sem geymdi hina fátæklegu búslóð nn'na og kvaddi ntig með tárum. Ég held ég hafi tárfellt eitthvað sjálfur í laumi. Því næst steig ég upp í hraðlestina Edin- borg-London, The Flying Scotsm- an var hún kölluð, Skotinn fljúg- andi, og við brunuðum af stað, „beina leið til Lundúna** eins og segir í gamalli samtíðarvísu. Með blendnum tilfinningum ók ég suður yfir „landamærin** inn á enska grund. Hátt í þrjú ár hafði ég búið meðal Skota og upplifað með þeim bæði súrt og sætt. Mér fannst ég hafa skilið eftir fyrir norðan einhvem hluta af sjálfum mér. Enn í dag hef ég þá tilfinningu, þegar ég stíg á skoska grund, að ég sé með nokkrum hætti að koma heim. Þetta var önnur för mín til Lundúnaborgar. Ég var þar áður í nokkra daga haustið 1942. Lítið hafði breyst, enn var stríð og ekki minnkuðu rústimar. Nú voru það flugsprengjumar skæðu, sem skaðanum ollu, litlar ómannaðar flugvélar með mögnuðum sprengj- um, sem sprungu á þökum borgar- innar og rústuðu efstu hæðimar. Svo voru að auki komnar til skjal- anna eldflaugamar, sem var skotið f háan boga frá ströndum Hollands eða Belgíu og féllu úr háloftunum með meiru en hljóðhraða beint niður á Lundúnaborg. Þær gerðu því ekki boð á undan sér en boruðu sig niður í jörð gegnum jafnvel marghæða hús, ef svo bar undir, og sprungu með þeim afleiðingum, að stórhýsi hrundu til grunna allt um kring. Gegn þessum vágestum varð engri vöm við komið. En þetta skýrir m. a. hversvegna Bret- um var svo mikið í mun að ná úr höndum Þjóðverja sem allra fyrst meginlandsströnd Norðursjávar. Þar voru nefnilega skotpallamir hvaðan komu flugskeytin og rak- etturnar, sem léku höfuðborg þeirra svo grátt. Hér var annars ekki ætlunin að fara að rekja stríðssöguna, en þetta datt nú svona fram úr fingur- gómunum inn í tölvuna. Þessir dagar eru ntanni svo ríkir í endur- minningunni. Til London var nú kominn vin- ur minn Bjöm Th. Bjömsson frá Edinborg og bjó í smáíbúð ekki langt frá ntiðborginni, ásamt með Ólafi Sv. Bjömssyni (syni Sveins Bjömssonar forseta), sem vann í íslenska sendiráðinu. Hjá þessum heiðursdrengjum átti ég öruggt at- hvarf hvert sinn er ég kom til borg- arinnar þennan síðasta vetur minn í Bretlandi. Þama kynntist ég nokkrum ágætum löndum mínum, Karli Strand lækni, Þorsteini Hannessyni söngvara, Andrési Bjömssyni síðar útvarpsstjóra o. fl. Eftir nokkurra daga dvöl steig ég aftur upp í lest og lagði af stað í norðurátt til Cambridgeborgar, sem íslensk skáld hafa nefnt Kambsbryggju. HEÞ Laugardaginn 18. apríl var samsöngur í Víkurröst, Dal- vík. Karlakót Bólhlíðinga hélt konsert, kórstjóri var Gestur Guömundsson frá Gull- bringu og Karlsá, rafvirki á Blönduósi, og undirleikari Kate Leveít, ensk/frönsk kona, kennari við Húnavalla- skóla. Kórfélagar (þeir voru þama 24) eru aðallega úr Bólstaða- hlíða- og Svínavatnshreppum og af Blönduósi. Einsöngvarar voru Svavar H. Jóhannesson, Kristj- ánsbróðir frá Akureyri, bóndi í Konsert Litladal, Sigfús Guðmundsson á Blönduósi og sjálfur kórstjórinn, Gestur. Um 50 áheyrendur voru mættir, sem gott má kallast á Dalvík, og var gerður hinn besti rómur að söngnum. Það hjálpaði til að gera andrúmsloftið létt og afslappað að söngstjórinn var heimamaður sem þekkti flesta gestina (og var Gestur sjálfur!) og lét óspart fjúka gamanmál milli laga. Gestur er mikill aðdá- andi skáldsins frá Fagraskógi, enda voru ntörg laganna á söng- skránni sungin við texta Davíðs. Eitt þeirra var hið alkunna lag við ijóð hans: Þú komst í hlaðið ú hvítum hesti, Ijóð sem karlakórinn Geysir á Akureyri tileinkar sér og telst eiga. Lagið var klappað upp, eins og mörg önnur, og kallaði þá Gestur söngstjóri upp nokkra gamalkunna karlakórsmenn af bekkjum áhlýðenda til að efla kórinn. Hlýddu menn því möglunarlaust og þótti þetta til- tæki hin besta tilbreyting. í fáurn orðunt sagt, þetta reyndist hin besta skemmtun og Húnvetningununt til sóma. Ein- hverjir gestanna heyrðust tauta á útleið: „Þetta geta þeir, því ekki við?“ H.

x

Norðurslóð

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Norðurslóð
https://timarit.is/publication/1253

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.