Alþýðublaðið - 09.01.1925, Blaðsíða 3

ALfrÝfalJSLA&lÐ
'I
ég vi8 því a8 aleppa vinnu, sem
mér bauSst, og verSa svo í skuld
við kaupmanninn fyiir jólaúttekt
inni?
Þessi vinna stóð ekki til boða
nema f þetta skifti, og aðrir fengj-
ust til að vinna hana, ef ég vildi
ekki.
Úr þessu væri auðveldlega hægt
að bæta, ef atvinnurekendur okkar
væru svo löghlýðnir, að þeir létu
ekki vinna á helgidögum. Þá myndi
vinDan hafa beðið til næsta rúm-
heilags dags og ekkert verið að
missa fyrir þá, sem vildu í Guðs-
hús fara.
Ég gramdist í huganum þeim,
sem vinnunni ráða, og ég hugs-
aði til prestanna okkar, hversu
þeir láta þab afskiftalaust, að
Guðslög eru að eögu höfð, já, og
ég hugsaði til biskupsins okkar,
yfirmanns kirkjunnar hér á landi,
hvort hann gerði virkilega ekkert
til þess, að jafnt verkamenn sem
aðrir gætu farið í kirkju, — eða
er kirkjan og þjónn hennar, bisk
upinn, veikfæ.ri í höndum
ríkjandi þjóðskipulags til þess
eins að mæla þeim, sem með
völdin fara bæði beÍDlinis og ó
beinlínis, en trofa hina niður í
skítinn? Nei; ég kastaði þessari
siðustu hugsun frá mér sem fjar-
stæðu. Hvernig gæti það verið?
Ég sá það í blöðuDum, að bisk-
upinn átti ab stíga í stólinn á
sjálfan jóladaginn, og þá gáfst mér
kostur á að heyra, hvort hann
rækti sæmilega starf sitt sem
þjónn Guðs hér á jörðu og vítti
þá, sem eigi hlíttu lögum hans,
eða hvort hann metti meir vin-
áttu við burgeisa og væntanlegan
stuðning þeirra í staðinn og léti
því ólöghlýni þeirra sem vind um
eyru þjóta.
Eæða biskupsins var að mörgu
leyti góð sem stólræða. Hann tal-
aði um að gera Jesú að konungi
í hjörtum vorum og á heimilum
voium o. s. frv., og fanst mér
það vera vel til fundið. Það gæti
orðið til þess, að menn hugsuðu
hlýlegar hver til annars og settu
sig frekar inn í ástæður þeirra,
sem erfitt eiga.
Seinna í ræðunni snéii hann
sér að daglega lífinu, og það má
hann e’ga, biskupinn, að ekki
gleymdi hann okkur í umvöndun
sinni til okkar, Guðsbarna.
Honum heflr víst fundist, bless-
uðum, sem von var, að við verka-
menn sæktum illa kirkju, því að
hann sagði sem sé, að við (þ. e.
þjóðin) þyrftum að fá, eins og
hann orðaði það, >betur kristna
verkamanna og sjómanna-stéttc,
og ef við svo rifjum upp lítið eitt
meira af ræðu biskupsins, minnist
óg þess, að haan sagði, að verka-
mannastéttin þyrfti ab vera »betur
kristin í kröfum sínum til að
vinna ekki veizlunar- og atvinnu-
lífi þjóðarinnar tjón<.
Ég veit, lesari góður! að þú
staðnæmist við þessi greinarskifti
og lest ummæli biskúpsins yfir
aftur, og óg geri ráð fyrir, að þú
sórt í efa um, hvort þetta sé satt,
og það er von; ég hefði ekki trú-
að því, þótt þú heíðir sagt mér
það, en óg heyiði það með mínum
eigin eyrum, og þá dugir ekki að
efast.
Ekki veit ég, hvaða kröfur það
eru, sem hann á við og segir að
við þui fum að vera >betur krÍBtn-
ir< í, hvort það er krafan um að
afnema vinnu á heigidögum, eða
hvort það er krafan um nægilegt
viðurværi hauda þeim, sem við
höfum fyrir að sjá.
fegar teknar eru hinar sann-
gjörnu kröfur okkar verkamanpa
og athugað blutdrægnislaust, hve
sanngjarnar þær eru, þá eru um-
mæli hins umvöndunársama posfc-
ula undraverð.
Leiðinlegt er til þess að vita,
að biskupinn skyldi láta sór þessi
ummæli um munn fara, rétt
þegar bann var nýbúinn að gera
Krist að konungl í hjarta sínu,
já, og það á sjálfan jóladaginn.
Ég fer ekki oft í kirkju, en ég
get rótt getið mér þess til, hvort
við verkamenn og sjómenn mun-
um eiga upp á háborðið aðra
daga, þegar innrætið til okkar er
ekki betra á sjálfan jóladaginn.
Eitt er það enn, sem mér fanst
eftirtektarvert við þessa ræðu bisk-
ups. Eftir að hann bar fram kröf-
una um að gera Krist að kon-
ungi í hjörtum vorum og hann
Edgar Eice Burroughs: Vilti Tarzan.
Það leyndi sér eigi, hverjir verið höfðu hér að verld.
Brotin, þýzic byssa og hermannskápa sögðu eftir.
Hann hafði vonað, að likið væri ekki af konu sinni,
en þegar hann sá hringa hennar á fingrum þess, hvarf
öll von.
I þögulli ást og virðingu gróf hann likið í rósagarðin-
um, sem verið hafði uppáhald Jane Claytons. Þar hjá
lót hann svertingjana, sem fórnað höfðu lifinu fyrir
hana.
Hinnm megin hússins fann Tarzan nýtekna gröf,
Þar leitaði hann itarlegri sönnunar þess, hver valdur
væri að ódæði þessu.
Hann gróf upp tólf þýzka Afrikuhermenn og fann á
þeím merki þeirrar herdeildar, sem þeir tilheyrðn.
Hvítir foringjar höfðu stjórnað þessum mönnum, og vart
myndi erfitt að finna þá.
Hann gekk aftur i rósagarðinn, sem allur var niður-
troöinn, og stóð þar um stnnd við gröfina. Þegar sólin
hnó til viðar, lagði hann af stað á eftir Fritz Schneider
höfuðsmanni og mönnum hans. Slóðin var auðrakin.
Þjáning jTarzans lýsti sér eigi i háværð, en hún var
þung eigi að siður. Sorg hans deyfði um stnnd hngsun
hans; — heili hans var gagntekinn einni hugsun, sem
fór hverja hringferðina af annari: Hún er dáin! Húa
er dáin, — dáin! Aftur og aftur kom þessi sama hugsun,
sár og nöpur, en fætur hans háru hann óafvitandi
áfram ^eftir slóð morðingja hennar, og ósjálfrátt var
hann á verði fyrir sérhverri hættu skógarins.
Smám saman framkallaði sorg hans aðra kend, er varð
svo sterk, að honum fanst hún ganga við hlið sina. Það
var hatur; — það sefaði hann. Hann hataði Þjóðverja
og alt þýzkt. Hatrið var þó fyrst og fremst gegn morð-
ingja konu hans, en það náði samt til allra hluta,
dauðra og lifandi, sem tilheyrðu Þjóðverjnm.
Honum létti stórum, og honum fanst nú liggja fyrir
sór ærið starf, er var meira virði en að harma um of
það, Bem orðið var. Grimmileg skyldi hefndin verða.
Tarzan var hið ytra sviftur öllum merkjum menning-
ar; hið innra var hann að breytast í villidýr. Hann
hafði að eins tekið á sig blæju menningarinnar vegna
þess, að hann hugði, að það gerði ástvinu sína ham-
Til akemtilesturs
þurfa allir að kaupa >Tarzan 0{j gimsteinai9
Opap-bopgar< og >Skógapsðgup af Tapzan<
með iö myndum. — Fyrstu sögurnar enn fáanlegar.