Alþýðublaðið - 20.01.1925, Blaðsíða 3

ALÞIf&UlLAmÐ
ingunum, þá áttu beir, ef nokkru
drengskÐpareðíi hefðl vetið tli að
dreifa hjá þeim, að standa við
Ioforð sfn, en ekkí reyna tii
þesa að eyða þeim með fagur-
mælgi og níyrkraverkum.
Það íestist svartur blettur við
þann mánn, sem brýtur Io orð
sín, hversu auðvlrðileg sem þau
©ru, og í eyium hans hijómar
a t af orðið gnðníöingur,
Hafnfiizkir verkamenn!
Risið sem einn maður gegn
slíku ódrenglyndi. Látið ekkl
orðið >heitrofi< festest vlð ía-
iendinga.
Vaknið til þess að sjá, að þið
eruð teymdir sem asnar á eyr-
unum út í svikaforað af lævís-
legustu griðniðingum.
Veritas.
Sið landa sp.
(Frh.)
20. Ut yfir Englaudshaf.
Eiris og áíur er sagt, vildi ég
haga ferðalagi mínu svo, að ég
kæmi sem viðast og sæi sem flest
án þess að tefja ferðina óhæfilega,
og því var það, að ég lagði leið
mína vestur til Englands frá Ham-
borg. Gullfoss átti að fara frá Hull
17. september, og þar hugsaði óg
mér að ná í hann. Eg tók mór
því fari frá Hamborg til Grinssby
með em>ku skipi, sem heitir >De-ws-
bury< og er í íörum milli Eng-
lands og meginlandsina í sambandi
við járnbrautir Mið-Englands (Great
Central Railway). Átti skip þetta
að fará frá Hamborg klukkan þrjú
síðdegis mánudaginn 15. septem-
ber. Ég var mjög ánægður yfir
þessu. því að með því móti myndi
ég geta notið útsýnar í björtu
niður eftir Elfinni, og klukkan tvö
var óg albúinn til burtfarar á til-
settum stað, en fékk þá að vita,
að skipið færi ekki fyrr en klukk-
an flmm, Ég varð því enn að eyða
rúmurn tveim tímum í landi og
hefði tekið því með jafnaðargeði
út af fyrir s,ig. En þegar ég var
kominn út í skipið klukkan fimm
og búinn að inna af hendi öli
lögskil við tollr og lög-gæzlu
Hamborgara, fékk óg að vita, að
það færi ekki fyrr en klukkan sjö,
og þá var mór nóg boðið, því að
þar með var búið að eyða fyrir
mér til einskis fimm klukkustund-
um, sem óg hefði ella getað notað
mér til fróðleiks og skemtunar, ef
mór hefði verið sagt rótt til um
burtfarartíma skipsins, og i ofaná-
lag var loku fyrlr það skotið, að
óg gæti notið dagsútsýnar á sigl-
ingunni niður eftir Eifinni, sem
mór hafði verið sagh að væri mjög
fögur í góðu veðri, og þenna dag
var gott veður. Ea við þetta varð
nú að sitja, þótt leiðinlegt væri að
hanga þarna. Éað eitt bar skemti-
legt við, að stýrimaður skipsins
u
í Hafnarfirðl ósk?j$t íbá<3, tvo
til þrjú herbargi og ©idhús á
□eðri hæð eða í góðu'o kjallara.
Upp!. í Strandgötu 17 Hatnar-
firði.
ðtbreiðið Aiþfðubfaðið
hwnr hm hið eruð og
hwert ssm þ!ð feKl!
varð í fullkomnum vandræðum,
er hann vildi rita nafn mitt og
þjóðerni í farþegaskrá skipsins.
Moð nafnið gekk sæmilega, því að
óg stafaði það fyrir honum, en
þegar hann spurði um þjóbernið
og óg sagðist vera íslenzkur, var
hann alveg frá. >íslenzkur —
hvað er það?< spuiði hann. >Frá
íslandi.< >Hvað er ísland.< Nú
vandaðist máiib. Ég er ekki til-
takanlega sleipur í ensku, en
reyndi þó að gera honum skiljanlegt,
að ísland væri eyríki norðvestur
í Atlantshafi, en hann gat ekki
áltað sig á því. Alt í einu virtist
eitthváð rifjast upp fyrir honum,
og hann sagði:_iÓ! Pað er í Dan-
mörku. Þór eruð danskur<. >Nei,
íslenzkur<. >Sænskur þá<. >Nei.
ísleDZkur<. >En norskur?< >Nei.
Islenzkur<. >Jæja. Ég skil það ekki.
Sktiflð þér það þá sjálfur,< og
hann ýtti skránni til mín; ég
skrifaði síðan með eigin hendi
>icelandie< í þjóðernisdálkinn, en
hann starði á mig og hristi
höfuðiö. (Frh.)
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzan.
Um nóttina lá hann undir bergskúta. í býti næsta dag’
hélt hann áfram, — gaf ser þó tíma til að veiða i matinn.
E11 hann var frábrugðinn öðrum dýrum i þvi, að hann
lá aldrei á meltunni. Skothriðin var hin sama fram
undan. Hann veitti þvi athygli, að hún var áköfust i
dögun og rótt eftir rökkurbyrjun, en á næturnar hætti
hún. Á öðrum degi siðdegis rakst hann á hersveit á
leið til vigstöðvanna. Svo var að sjá, sem hún hefði
verið í ránsferð, þvi að hún rak með sér kvikfó, og svert-
ingjar háru byrðar matvæla. Burðarmennirnir voru
hlekkjaðir saman, og hermennirnir voru svertingjar i
herklæðum Þjóðverja. Foringjarnir voru hvitir. Enginn
sá Tarzan. Þó var hann hér 0g þar á meðal þeirra i
tvær stundir. Hann athugaði merkið á búningum þeirra
og sá, að það var ekkl hið sama og það, er hann tók
af einum fallna hermanninum við bæ hans. Þá hélt
hann leiðar sinnar. Hann hafði hitt Þjóðverja 0g eigi
drepið þá. Það var þess vegna, að höfuðætlun hans var
ekki sú enn þá; — fyrst og fremst varð hann að finna
þann, sem myrti konu hans. Þaðan i frá ætlaði hann að
stytta öllum Þjóðverjum aldur, er yrðu á vegi hans.
Hann bjóst við, að þeir yrðu margir, þvi að hann ætlaði
beinlinis að veiða þá, eins og villidýraveiðimenn veiða
íuannætur,
Þvt nær sem hann kom herstöðvunUm, þvi meira bar
á hernunn Hann sá dráttarvélar og uxavagna og annað
slíkt, er fylgir smáherjum, og særðir menn voru fluttir
af vigvellinum. Hann hafði farið yfir járnbrautina fyrir
nokkru og bjóst við, að þangað væru þeir fluttir og
siðan til Tanga á ströndinni.
Myrkt var, er fyrir honum urðu stórar herbúðir, faldar
við rætur Par-fjalla. Þegar hann nálgaðist þær, varð
hann þess var, að þeirra var illa gætt, og varðmenn-
irnir voru litt varir um sig. Hann komst þvi lóttílega
að tjaldabaki og hlustaði eftir, hvort hann yrði hvergi
var morðingja konu sinnar.
TIl skemtilestars
þurfa allir sð kaupa »Tar*an œp gimsteinar
Opar-borgar< og >Skógarsðgur af Tarzaiu
xneð 12 myndum, — Fyrstu sögurnar enn fáanlegar.
mmmmmmmmmwmmmmm