Skátablaðið Faxi - 22.02.1969, Blaðsíða 6

Við getun ekki haldið því
áfrau, þS'gar skólinn
byrjar aftur, því. að hann
er náusnaður við skólann,
en ég skóburstarinn.
Skátasveit starfár hór
við skólann, og Toni - en
svo heitir vinur ninn -
er 1 henni. Hann veit
ekki, að við verbun að
slíta vináttunni, er
félagar hans kona aftur,
en svo verður að vera, ef
ég vil ekki koina honun í
hann krappan. Áf söriiu
ástæðu get ég ekki gengið
í sveitina hérna. Oflát-
ungshætti og látaraskap
foreldra nenenclanna nun
un aci ltenna. Börn þeirra
g&itu aldrei verið í úti-
legu neð skóburstara-
strák.
Skilaðu beztu kveðju
minni til félaganna. E!g
hugsa oft un góða, gengna
txð og allt, sen ég á
ykkur að þakka. Slg vona,
að, ég geti einhvern tína
skroppið til London og
heinsótt ykkur, Skrifa
fljótlega aftur.
neð skátakveðju.
Dav í ð Te nnant.
Eftirskrift. Það eru
nokkrir harðhausar í
Wearing-þorpinu. Eg hef
þegar. konizt x fnri við
þá. Þarf að hitta Álf—
nolckurn Higgins, sen ég
virðist hafa leikið
grátt. Eénur kannski til
bardaga, Fréttúr úrslit-
in, ef ég lifi.
Davíð kon bréfinu í
póst og notaði un leið
tskifæri til að kona
skeyti til Tona, á þann
hátt, sen ákveðið hafði
uerið. En Benjanín hafði
EFTIh F. HkYDN DIMMOCK
gefið Tavíð leyfi til
þess að vera úti vi2 .
allan daginn, án þess að
un væri be ðið.
Kétt í pví, að Davíð fór
yfir flötin til þess að
fela niðann, átti ungur '
naður að nafni álfur
Eiggins leið yfir bakgarð
að skúr, þar sen brota-
járn úr bílun var geynt.
Skúr þessi var ekki langt
frá aðalgötunni, sen lá
gegnum þorpið,
Alfur fór inn í skýlið,
sen varúr járnplötun,
önlun og ryöguðun og
máðun, húðuðum auglýsinga
spjölduiu. Þar eð dinmt
var* hefðir þú ekki veitt
þessú eftirtekt, þótt þú
hefðir verið rueð honun
Þú hefðir heldur ekki
tekið eftir því, að utan
kofans og innan lágu
skrúfur, boltar og hvers
konar bxlahlutir í mold—
inni, Leifar bíla, er
höfðu verið brotnir niður
þarna, en suáhlutun
þessuru fleygt eins og
hverju ónýtu drasli.
Við þekkjun að visu ekki
nikið til staðarins, en
þó er vel, að þú vitir
að þorpsstrákarnir næltu
sér nót á þessxxn stað.
Þú hefixr sennilega getað
getið þér pess til, að ■
Álfur hafi farið inn í
skúrinn til að bíða ein-
hvers. Ef þú hefðir
verið í slagtogi rueð
honun, hefði pú heyrt
hvískrið í þein félagun.
Álfi var tekið neð hrópi
miklu, og tókst honun
ekki strax að þagga niður
x félöguu sínun, en er
hann fékk hljóð, settust
tíu drengir á sæti úr
gönlum bílun, er þarna
voru fyrir, eftirvanting-
arfullir á svipinn og
hinir kenpulegustu.
„Qg lanpinn farinn að
reykja aftur," sagði
Álfur. „Ever á að gæta
hans?"
„Eg," var sagt skærkróna
„en ég get ekki tjónkað
við hann, af Ivf að
það er gat á glasinu.
Þess vegna reykir hann
svpna."
„Til þess er nú gatið’.'
Cninp, að reykurinn leggi
úr," sagði einn drengja—
nna bg hló á kostnað
litla stráksins, er Chinp
var kallaður.
„Þegiðu,þrunaði Álfur,
og er.hljóð varð, sneri
hann sér . rei ^ilega að þeim
er hlátTÍnun hafði valdið.
„Við vitun ofur vel, að
reykurinn fer upp úr glas-
inu, en hann átti við, að
gat vsri á því, þar sen
það átti ekki að vera.
Hefurðu búið til vopnin,
Maxí ?" Spurningunni vax
beint til hægláta drengs-
sins, sen sat við hlið
Chinps, en hlutverk hans
var að búa til bauna—
byssur og önnur vopn.
„ Já".
„Gott," sagði Álfur.
„Þú wizt, hvernig nér
gezt að aðförinni að
Beckett. Við eigixn ekki
{ neinun deilun við hann
og þú hafðir engan rétt
til að stofna til
vandrsða, Billi, Og þið
hinir, sen neð honun
voruð, eigið líka sök á
þessu. Héðan í frá látið
þið hann óáreittan.
-5-