Skátablaðið Faxi - 22.02.1969, Page 7

. af bls.;5
Becketc. er ágætur strákur
að aiunsta kosti féll uér
vel við hann, með.an ég
var í Croxlcy.”
„Hann átti svo góða skó','
ru.idi í Bi 11 a.
„Ef þetta á að vera
hnúta, þá missir hún
narks," sagði álfur neð
nokkurri ákefð. „iíg var
skóburstari, eins og pið.
vitið., og ég býst við, að
ég Tsri það enn,ef ganli
fótur hefði ekki viljað
troða frunda sínun 'aðJt
Þann pilt þarf ég að taka
x, þegar fari gefst,"
„Þú þarft ekki lengi að
bxða þess," sagði Maxím
stillilega.
„Við hvað áttu?"
„Við getuu hitt dreng á
norgun, ef okkur bíður
svo við að horfa. Svo
vill til, að ég . e£,
konuzt á snoðir un, að
hann rctli sér að fara út
með. Beckett þessuu á
uorgun."
„Hvar náðirðu { allar
pessar upplýsingar?"
S{)urð.i álfur.
„Hleraði tal þeirra.
Þeir hafa f hyggju að
rannsnka hellana neð.
strandlengjunui. Það œtti
að vera tilvalið tukifæri
f yrir okkur. "
„Lunbrun duglega á
honum,"hjágði Billi. „Eg
hef hugsað cc'r að taka
duglega , í hann."
„Þið fenguð vist ráð-
ningu hjá honun - eða
hvað?" sagði álfur. „Það
hlýtur að vera töggur í
stráknun, þar sea hann
lagoi til atlögu gegn
fjórun og bar sigur af
hólni.
„Sjáðu hérna, nlfur,"
kallaði einn drengjanna
sem ek.xi hafði tekið
þátt í uiarœðunun til þess
þessa. Hann var kallaöur
Uppljéstrarinn, af því
að. Iiann var snjall að.
grafast fyrir ýnislegt.
Þegar pein lá á að fá
vitneskju un eitthvað,
var hann sendur af stað,
„Heyrðu, álfur, við
kusun þig foringja fálag-
sins, en gáfun þér ekki
vald til að örottna yfir
okkur. Og ég er í s.ann-
leika sagt búinn að fá
nég af svo góðu. Við
höfun ekkert látið að
okkur kveða, síðan þú
tókst við. áður var oft
ganan á ferðun,..."
„Ef þú kallur ávax.tarán
og bílahlutastuld ganan,-
vnri synd aö segja, að þú
hefðir ekki notið. þeirrar
ánagju."
„Þer ferst," hreytti
Uppljóstrarinn úr úr sér.
„Við. vitun alíir, hver
átti sökina á hnuplinu 1
Croxley."
„Þú lýgur;." hréppði
JÍlfur. „Þeir sökuðu nig
un pjófnaðinn til þess að
geta losnað við nig, -
til þess að geta troðið
fjoænáa BB&jUníns að."
Uppljóstrarinn hló.
„Eétt eins og þeir hafi
farið að iafa fyrir því."
sagði hann. „Ef þeir
hefðu haft hug á að boia
þér frá, var ekki annað
fyrir þá en að tjlkynna
þár, að. þeir teldu þig
ekki hæfan til starfsins,
eða einungis, aö peir
hefðu ákveðið að hafa
rxannaskipti. Ekki var
galdurinn annar. En hitt
nar ekki nakkurri átt, að.
þeir hafi sakao þig un
pjófnað til þess að losna
við pig."
„Svo þú heldur, að ég sé
þjófur?" hrópaði álfur og
var nú farin að, hitna {
hansi. „Allt í lagi, við.
erurx þá skildir skiptun.
Eg slást { háp neð ykkur
vegna bess að ég bjóst
við, að við gatun , skennt
okkur sanan, gert okkur
eitthvað annað til garrans
en gera öðrun til ganans
en nú sé ég, að nér hafi
skjátlazir;- Haldið áfran
klækjabrögðun ykkar, ef
ykkur sýnist svo. Eg segi
skilið við ykkur.:"
Hann hafoi staðið
allan tínann, nú snerist
hann á hsli og snaraðist
út. Hann stikaði hratt
yfir garðinn og upp á
aðalveginn. Síðan sneri
hann til hægri og hélt x
hunáttina til Croxleyskóla.
Hann ætlaði að vara Tona
Beckett við hettunni.
Hann vissi, að drengurinn
hélt tii hjá skólastjóra '
og taldi víst, að hann
nyndi geta konið niða í
pósthólf hússi;:.G,. I kvöld
var hann að kona . þessu í
verk, svo að Beckett
fengi skeyti þegar un
norguninn. Og hann varð-
að gera þetta strax, því
að óvíst var Lvort hann
yrði nógu snenna á fótun
að norgni.
Er hann, kon að útjaðri
skólahverfisins hélt
hann fran hjá íbúðarhúsi
Benjaníns, gekk un finn-
tíu uetra lengra upp neð
veginun, klifra.i þar
yfir rinlagirðinguna.
Auðsætt var, að dreng—
urinn hafði konið þarna
áður, því að oann þreif-
aði fyrir sér í greinar-
krika við eitt tréð. og
dró út kapalenda, sen
festur var á eíri grein.
Alfur togaði í reipið og
sneri un hendi sér, unz-
hann hafði sveigt greinar-
endann niður. Hann varð.
að ná g.éðu haldi á gyein-
inni, því að fjaþurnagn
greinarinnar var nikið.
Hann sleppti kaðlinun,
allt í einu og þreif un
greinina, sentist upp neð
h.enni að efri brún vegg—
sins, náði festu á honun
ogsleppti þá takinu.
Andartaki siðar var hann
koninn niður hinun negin,
var staddur á skólaflöt-
inni. Einhverjir nenend-
ur, seri sent urðuu fyrir,
höfðu konið þessu reipi
fyrir þarna til pess að
þurfa ekki að ganga un
hliðin, álfur var kunn-
ugur þarna og vildi
flýta sár sen nest, því
að þriggja kilónetra lei •'
var út í þorpið. Hann
uinntist nú þess, að ha nn
var ekki búinn að skrifa
orðsendinguna. Pappír
hafði hann 1 .ninnisbók
sinni, en u;islag ekkert.
-6-