Dagsbrún - 01.11.1894, Blaðsíða 2

1?0
Boði drottinís hræddir hlýddu,
hlutum skiftu nú.
Smáfé, uxar, asnar, konur,
auðga þeirra bú.
Nægir það, um naut og sauði
nú skal ekki ræða meir,
en hvað margar ungar konur
í sinn hluta fengu þeir?
Konur! er það yðar drottinn?
Elskið þér það goð?
sem yðar fram til fórnar heimtar
fagurt drottins boð.
Tala hrunda hcrtekinna,
er héldu lífi þar,
tvisvar sextán þúsund, þeirra
þannig talið var.
Helming kvenna hermenn iengu,
liluti drottins verðr þá
þrjátigi og tvær, hann þar af skyklí
þægilegan ilman fá.
Blöðgirnd seðja V)öðla drottins,
bræðr, synir, feðr, menn.
Dætur sæta svívirðingum;
sjá ! það lögmál gildir enn.
M V R B Á Ki
TRÚIN 1 GIJÐ.
EFTIR M. J. SAVAGE.
-:o:-
VI. EIGUM VÉR AÐ TILBIÐJA GUÐ1
(t)vo er það orðið alkunnugt, að það þarf engrar sönnunar við, en að
pi eins að minnast á það, að guösdýrkuninni er svo hagað ;í þessum
U tímum, að margir hinna bestu manna þessara tíma hrökkva frá
aliri guðsdýrkun, eins og hún sd ekki samboðin göfugum mönnum eðr
konum. Sjálft orðið tilbeiðsla vekr hjá oss hugmyndina um menn
skríðandi, skælandi, fiaðrandi. Henni fylgir hugmyndin um kreddur
og serimoníur, sem hvorki hafa neitt að þýða, né nokkurn lífgandi
krapt. Og svo sjá þessir menn, að þeir geta ekki fengið það afsér, að
fara að dýrka guð á þennan hátt. Og, gætið vel að því, þetta stafar
ekki af því, að menn séu ekki heiðarlegir, vandaðir, alvöruggfnir, að
þeim sé ekki ant um það, sem nefuist göfugt og háleitt og dygðugt
líferni, heldr af einhverju öðru. Þeim finnst, að þegar þeir eiga að
fara til kirkju og tilbiðja guð þar, þá verði þeir að afsala sér því, sem
þeir hafa álitið göfugast og veglegast í sínu eigin eðli, þeir séu neyddir
til að gora þar eitþ og annað. sem virðingin fyrir sjálfum þeim bannar
þeim að gera.
Og svo er hitt, að í eigin hjörtum þeirra kemEsú spurning frain,
hvort það «é nú víst og áreiðanlegt, að nokkur sú vera sé til í alheim-