Dagsbrún - 01.11.1894, Qupperneq 4

tsm hann af allvi hjartan* alváru dáiat að. Tilbeiðsla er því aðdátin.
Það skulum vér eiulægt hafa í huga og liíta það lýsa oss sem ijósrák í
myrkri, svo vér sjáum glögt, hvernig einn liðr tilbeiöslunnar tengint
við aunan.
En livað þýðir nú þessi tilbeiðslat Hvaða vald hefir hún yfir hjarta
og lifi þess, er tilbiðrt Skýringin, sem <g gjörði á orðinu „tilbeiðsla,^
evaiar spurningu þessnri. Ósjálfrátt og óhjákvæmilega reynir maðrinn
að líkjast því, sem hnnn dáist. nð. Ef að maðrinn í raun og sannloika
dáist að og tilhiðr dýrðina guðs, þá breytist hann jafnframt, verðr
henni líkr þessari hugm vnd, sem býr í hjarta hans ; dag frá degi drekkv
hann dýrð þessa meira og meira inn í eðli sitt. Sem sýnishorn á því
livað óg meina skulum vér taka dæmi af Alexander mikla. Það or sagt
að hók sú, er haun mat most af öllum hafi verið Hómers Ilionskviða.
og að sú peróna í hók þeirri, sem honuru geðjaðiít best, sem varð fyr-
irmynd hans, bafi verið Achilles. Hann svaf með hana undir höfð,
sér, og dreymdi úr henni á daginn. Hún var stjarna sú, sem leiddi
hann á hinni löngu herferð sinni frá Grikklandi inn í miðja Asíu. Af-
leiðingiu af þessu var mjög eðlileg. Hann tilbað þessa bugsjón af her-
manni, og dag eftir dag, vitandi og óafvitaudi lagaði hann líferni sit.4
og háttu eftir fýrirmynd þessarar grísku lietju. Aftr á móti skulum
vér láta einhvern taka sér til fyrirmyndar einhvern dýrðling hinnar ka-
þólsku kivkju. Látum hann t. d. ekki lesa aðra bók on „the imitation
of Chriat,“ eftir Thomas a Kempis. I.átum hann sofa með hana undir
höfðinu, látum hann bera hana á sér, lesa kafla úr lienni á hverjum
degi, og sjá í þessari einu fyrirmynd sinni samandregna alla dýrð og
fegurð, tign og mikilleika maunlegs lífs, — þá þarf engan spámann
til þess að segja, hvaða stefeu breytni hans taki, engan spámi'.nn til sð
legja hvevnig hann numi verða Irið næsta ár og annað, eða að 10 árum
siðnum. Hann hlýtr að breytast og verða líkr manni þeim, sem hann
tilbiðr. Oldungis oius er því varið ef að þetta, sem tilbeðið er, er
eitthvað óvirðulegt. Látum kveunmann einbvern meta þaö mest af
öllu, hvaða stöðu hún hefir í lífinu, eða róttara í félagi því, sem hún
lilir í. I sjálfu sér er það ekki ilt, langt frá. En verði það aðal-
hugsun hennar, eða það, sem hún keppist eftir fremr öllu öðru, þá
satr það sinn stimpil á hana. Hún fer til kirkju á hverjum sunnudegi;
hún les bænahókina sína daglega; hún heldr föstur allar, hún fylgir
hinum ytri siöurn og ímyndar sér að hún sé að tilbiðja guð. En þó að