Dagsbrún - 01.12.1895, Qupperneq 11

— 187.— .
enni hans, eða þá-ofan í möti, niður í inndæla blómskrýdda dali. þar
fecm niður vatnanna, lxar scm kliður söngfuglanna hcíir ómnð sætt :
í cy.rum hans. Níi cr hann hún með oss, balcið cr hogið af crfiði,
lðfinn cr liarður, fingurnir liálfkreftir. af striti. Unnn getur frá .
míirgu sagt, frá því er hann sem ungiir drengur lck sér við knó
möður sinnar, frá því er foreldrar hans lcendu honum að þekkja
sknpara himins og jarðar, hvernig þau sögðu honum, að i himnin-
um væri sá, er stýrði æfikjörum manpa, að það væri lunn, : er sæi.
áít, sem í leynnm gerist, sá or rannsakaði hjörtun og nýrun, faðir-
inn elskulegi, scm legði öll börnin sín að hrjösti sínu og vcfði þan •
íið hjarta sér heitara,.föðurlegar, en möðirin sitt hiðunga elskaða
harnáv í hve margar raunir hefir hanp ekki ratað, . livcrsu. margar .
þrautir hefir hann ckki orðið að þoia ? Það sýna hinar lotnn hprð-
ivr, liinir hálfkreftu íingur, siggið á hnúunum, en hversu oft. hefir .?
hánn elcki fundið það, að hann hafði ckki styrkinn frá sjilfum sér,.
heídur var honum hann gcfinn að ofan ? I hversu marga iiætt-
uria hefi liann ekki komist á sjó og hxndi, og hversu oft heíir hann;.
ekki mátt viðurkenna það, að sér hlííði æðri kraitur, liversu oft
liefir hann eklci mátt játa, að drottinn, faðirinn á himnum, stóð við
hlið hans og studdi hann ? Freistingarnar stríddu á lmnn, syndin
lúg sem þröskuldur við fætur lmns ogógnaði lionum við falli, oft-
léga lirasaði harin og-féll, cn aftur rcisti hann sig á fætur, og- hver
vár það, sem studdi hann þá,- scm rétti honum hjálparhönd og fuli-
viSsaði hann um, að hann værj énn áð nýju velkominn í faðminn
föðursins elskulega á hæðum ? Ilver annar cn hann sjálfur, í hvcrj-,
urn vér erurn, lifum og hrærumst ? Hann, scm lagði í hjarta manns-
ins Óslökkvanlega þrá eftir öðru æðra lífi, eítir sambandinu- við
iiann, hvcrs ímynd vér erum. Þetta alt saman hefir hann reynt ■
hinn gamli maður, hann hefir stundum ætlað að hníga undir byrði
sorgarinnar, tárin hafa runnið af hvörmum hans, brjóstið hefir ver-
ið þungt af ekka er hans kærustu voriir hafa brugðist, þcgar liann
hefir orðið að sjá á bak föður eða vnóður, ástkærum maka, elskuðum ,
syni cða dóttur, augasteininum sínum, en þá hefir hann, sem þerrar
tár ekknanna og. fdðurleysingjanna cinnig þerrað þessi lians tár,.
eimiig sefað þcnna hans ekka, aftur gcfið honum nýjar gleðilcgar
vonir. Mörg ein von hans hefir brugðist, marga mæðustundina
hefir liann orðið að reyna, Þreyttu.r af baráttunni við basl og mæðu.
ár eftic ár við ís og.kulda og harðæri, ætlaði liann að flýja í nýtt
iand, jS, nýja álfu, til þcss að leita þ.ar betri kjara og minni örðug-
lcika, cn þá taka við nýú’ erfjöleika]-, nýjar þrautir, Ilver. er það,