Dagsbrún - 01.03.1896, Síða 6

— 38 —
fcnum við pjóinn, cn cinkum lialclast þcir þó við :i eyðimörkum,
(sbr. ritninguna, cr scgir að að andarnir fari í auða staði). Allir
sjúkckimar licyra til flokki þcssum (því að sjúkdóinar voru hugsaðir
scm andar). Mcstur og verstur cr þó Namtar cða Dibbara = pcstin
og nrcstur lionum Idpa = hitavciki og nokkurs konar sturlun.
Óljóst cr það, hvort þcir liafa liugsað scr nokkra sæluvist dáinna
manna, þvi að allir cl.'mir menn áttu að fara í Arali og rcika þar í
myrkri. Rikti þar drotning ein og var Namtar, pcstin, ráðgjafi
hennar. Mikla trú liöfðu Shumiro Accadar á töfi'amönnum, cr gálu
náð valdi yfir hinum vonduöndum og K tið þá kvelja mcnn og dcyða.
Það heflr þvi ckki vcrið neitt scrlega sælufult lifið fyrir þessa
mcnn, alstaðar máttu þeir búast við illum öndum, og gátu eiginiega
hvergi loitað skjóls cður varðvcislu, þvi að andar þcssir hlýddu 1
rauninni cngum guði. Bænir og l'órnir voru ckki til ncins, þcir
gcngust ekki f'yrir því, andarnir, höfðingja sínum voru þcir óhlýðn-
ir, en citt var þó, scm licist dugði við þá, og það voru særingar.
Ilefir í bókasöfnum þcssum, er áður cr getið, fundist ákaflega mikið
af særingarformúlum.
Þá voru og til góðar verur; það var Ana, upphcimsguðinn, spek-
imiar guð, og Ea, guð jarðarinnar og vatnanna. Einkum var það
Ea, sem hinir vondu andar óttuðust. Til lians lcituðu menn því
hclst hjálpar, hann licidu þcir að bæði viidi og gæti vcrndað þá,
andi hans svam yfir vötnunum (eins og scgir í ritningunni) og hann
vissi alia liluti. Þó liugsuðu þcir scr hann of hálcitann og mikinn
til þcss, að þeir væru sífclt að nauða á lionum mcð bænir þcirra, og
sökum þcss bjuggu þeir sér til í liuga sínum meðalgangara milli
þessa góða guðs og mannanna. Var það Meri-Dug (eða Mirri-
Dugga) sonur Ea og Damkina (jarðarinnar). Hann átti að flytja
bænir manna fram fyrir föður sinn Ea, og scgir Ea honum livað
gera skuli til að afstýra hættuuni, veikinni eða ráða bót á því scm
ilki fcr. En ósköp liefir hugsnniu verið barnalcg sem sjá má á þess-
ari særingu moti liitium vonda anda Namtar. llún byrjar mcð lýs-
ingu á andanum, scm tckur manninn fanginn, brcnnir liann scm
eldur, svo liann engist saman af kvölum, þó að andinn hali ltvorki
hondur nó fætur. Svo tala þeir saman, Ea og sonurinn, og scgir Ea:
‘ Kom þú hingað, sonur minn JIct'i-Dug. Tak Icðju og hnoða af
likneski cftir mynd andans, lcgg svo manninn niður cr þú hefir
hreinsað hann, og legg myndina á kvið hans, svo að Namtar sjái
sina cigin mynd og mun hann þá liræddur vcrða og flýja burtu.
Þetta hefir nú vcrið hin cldri trú þeirra þessara götniu manna,
en cins og alstaðar amiarstaoar hefir trúin brcyst og lijá þeim vaið