Ljósið - 01.01.1909, Síða 11

L J Ó S I Ð
7
Oft hefir drengi góða grætt,
gömul villukenning.
íslenzk blessi æðstu völd
almáttugur herra sá,
sem að borgar syndagjöld,
sannleiks kóngur himnum á!
Skáld Óðins er keyrt í kaf,
í kaf er asninn dreginn.
Sleiktu Bjarni skarnið af
skepnunni báðumegin.
Asninn þinn með skáldað skinn,
skírðan anda’ ei hefur.
sannleik talar munnur minn,
meistarinn vit oss gefur.
Einn guð náði aumingjann
undan presti Jóni,
gyðingarnir gátu hann
gert að heiðnu flóni.
Óðinn þinn ég kveð í kaf,
komdu á rétta veginn,
fjandinn ekkert gott þér gaf,
guðs náð þigðu feginn.
Góður liirðir, guð drottinn,
gaf oss ljósið bjarta.
Eg vil reka óvin minn,
út úr þínu hjarta.
Ef klerkar virða kraftinn minn,
kristniboð fram gengur,
vond má ekki vantrúin,
vitið trylla lengur.
Skulu’ ei allir skírðir menn,
skyldugir Kristi að þjóna ?