Alþýðublaðið - 30.01.1925, Blaðsíða 3

ALÞÝÖUBLAÐIB
v«i?ar bnðu belr mér nð >l&ta
haaa liggj < hja sér. Ritstjórl
>Vísis< kvaðfit eigl hafa >skift
sér at þessum málum< og færð-
ist því undan að taka greiniaa.
— Væntir mig, að þér séuð eigl
svo feiminn við sannielkann, að
þér syojlð hennl rúms f blaði
yðar, St. S.
Ég er staddur hér i bænum
um stundarsakir, en hefi verið í
slgilngum undan farlð milium
Englands og Rússlands og vfðar
og kom frá Rú slandl fyrlr fjór-
um mánuðum,
Á sunnudaginn 25. þ. m. kom
ég f hús til kunningja mfns og
varð Ittið á Morgunblað, sem lá
þar á borðinu, og rakst ég þar
á grein með margfaldri fyrirsögn
svo hljóðandi: >Þar sem Bolsar
ráða. — Verkamenn svelta. —
Vinnutíminn 16—18 tfmar á sól-
arhring. — Bolsarnlr stjórna með
skammbyaau upp á vasann. —
Þeir hverfa, sem grunaðir eru
um andúð g©gn sovjetstjórninni.<
Ég varð svo hissa, þegar ég
lás greinlna, að ég gat ekki stilt
mig um að taka mér penna í
hönd, því að þar er gersamlega
öllu ötugt lýst eítir minni sjón
og reynd, Til skýringar þeim,
sem hafa iesið greinina, ætla ég
að gefa hér dáiftið sýnishorn af
þeim höfnum, sem ég hefi komlð
á austan tii við Hvitahafið, svo
aem A;ch ngelsk og >Mi* *ana<
(Mesen), 8»m eru mestu sigUnga-
bæir Rússlands norður þar.
Þegar komið er yfir Hvítahaf
að Vínarósnum (Dwina), þá tóku
þár við okkur hafnsögumenn,
sem liggja þar úti fyrir á hafn-
söguskipi og vitaskipi, eflaust 3
kvartmiiur frá landi, sökum
gryaninga, sem myndast af leir-
framburði árinnar, og vinna þar
2—3 mokstursvélar, sem ganga
bæði nótt og dag. Er þarna
mjög vandtarin lelð, ef ekki
væru nóg og góð sigllngamerki,
hvort heldur er á nótt eða degi.
Þegar maður kemur inn f Vín-
ármynnlð, þá er sklpinu lagt við
akkerl, þar tii toilþjénar og
læknir eru búnir að athuga
vegabréf og heilsufar sklpverja
og ganga úr skugga um, að
þeir hafi ekki tóbak og áfenga
drykki, sem ekki sé skráð á
skipsskjölin, en klæðnaði sklp-
verja var ég ekki var við að
þeir skiftu sér af, hvort heldur
þeir hefðu flelri eða færri.
Þar sem greinarhöf. minnist á
samræðiasjúkdóma, þá finst mér
ekki úr vegi að birta samtai við
lækni þann, sem kom út til okk-
ar í Vínárósnum. Ég spurði lækn-
inn að, hvort þessi skoðun kæmi
að tilætluðum notum, og hvort
samræðissjúkdómar væru ekki
þar í landi, og svaraði hann því
á þá leið, að þeh væru nú að
mestu leyti horfnir, og það væri
eingöngu að þakka góðu eftirliti
með útlendum skipum. Til dæmis
sagði hann, að þann isama dag
hefðl hann orðið var við sjúk-
dóm í tveim skipum, norsku og
sænsku, og hann hefði skipað
að fara með sjúklingana í sjúkra-
hús. Sömuieiðis sagði hann, að
íyrir byltinguna hefðu samræðis
sjúkdómar verið það mesta þjóð-
armein, sem yfir Rússland gæti
komið, og svo, að horíði tii síór-
> vandræða, og stafaði það aðal-
lega af tramtaksleysi stjómar-
innar við skipakomur og sjúkra-
húsleysi.
Sem dæmi upp á stjórnina
sagði læknirinn okkur, að þegar
skip komu, sem áttu að lesta
unninn vlð eða yfirleitt alt slíkt,
sem kvenfóik gat ráðið við, þá
var það iátlð vinna f lestunum
og fékk ekki annað hús að sofa
f á nóttunni en iestlna í því
skipi, sem það vann f, og þegar
skipið var orðið íuilfermt í lestar,
þá varð það annaðhvort að
liggja nndir trjábunkunum í i&ndi
eða f hásetakiefunum hjá skip-
verjum, það, sem þar komst;
hltt, sem ekki komst fyrlr þar,
fékk að Uggja á grindunum yfir
kyndingarrúminu eða niðri í því,
ef vélámeistararnir leyfðu það.
Þetta er aít ánnað nú. Kvenfóik
er nú ekki iátið vinna úti í skip-
um. Nú vinnur það í þess stað
í sögunarverksmiðjunum f landi,
en karSmenn í skipunum og sofa
þá í landi og fá allan sinn kost
Edgar Rice Burroughs: Wilti Tapzana
bríi spjótinu, Hann teygði aftur hægri handlegginn; vöðv-
arnir hnykluðust; spjótið klauf loftið og hitti dýrib
milli herðablaðanna, svo að út úr stóð um kviðinn.
Tarzan dró spjótið úr skrokknum, varpaði hræjunum
báðum á bak sór og hólt leiðar sinnar. Númi lá i skugga
trésins við greni sitt. Hann staulaðist á fætur og öskraði,
er hann heyrði til óvinar sins. Tarzan lét bæði hræin
detta ofan til hans. „Éttu, Númi!“ kallaði hann. „Ég þarf
þiu kann ske við síðar.“ Hann sá nýtt fjör færast i
ljónið; það stökk á rádýrið og tætti það i sig af mestu
græðgi.
* *
*
Daginn eftir kom Tarzan i námunda við her Þjóð-
verja. Hann sá ofan af fjallinu yíir vinstri fylkingararm
hersins og til hers Breta. Hann sá ljóslega yfir vígvöll-
inn og uppgötvaði ýmislegt með fálkaaugum sinum,
sem flestir aðrir hefðu eigi séð. Hann sá, að vélbyssur
voru kænlega faldar milli herjanna, svo að Bretar komu
ekki auga á þær.
Meðan hann var að ihuga þetta, heyrði hann alt i
einu byssuskot fyrir neðan sig i fjallinu. Hann leit
þegar þangað, er hann vissi, að skyttan mundi leynast;
hann beið næsta skots þplinmóður; þegar það reið af,
laumaðist hanu hljóðlega á vettvaug.
Alt i einu kom hann fram á klettastall, viði vaxinn.
Þegar hann greiddi i sundur laufið, sá hann Þjóðverja
falinn bak við grjóthrúgu fimmtlu skrefum neðar i
fjallinu. Svo vel var hann falinn, að ómögulegt var
Englendingum að sjá hann. Maðurinn hlaut að vera
ágæt skytta, þvi að hann var að baki félaga sinna og
skaut á Breta yfir höfuð þeirra. Byssa hans var með
sjónauka, og auk þess hafði hann- sjónauka til þess
annaðhvort að sjá árangurinn af skotum sinum eða
finna nýtt skotmark. Tarzan rendl augunum i sömu
átt og sá marga menn, er vera myndu ágætur skot-
spónn.
Þjóðverjinn lagði frá sór sjónaukann, tók npp byssuna
og miðaði henni vandlega, Jafnskjótt stökk brúnn
skrokkur út úr runna fyrir ofan hann. Ekkert fótatak
heyrðist, og Þjóðverjinn haföi eflaust enga húgmynd
um, hvaða vera lagðist á bak honum. Það skiftiiengum
togum áður en skyttan fóll örend til jarðar.
fæst á afgrelðslu Alþýðublaðsins.