Feykir - 12.03.2015, Blaðsíða 6

6 10/2015

Heilir og sælir lesendur góðir.
Þrátt fyrir að enn sé talsvert langt til vorsins,
og enn ríki þess illviðra vetur, kemur upp í
hugann í byrjun þessa þáttar yndæl vorvísa
eftir Önnu Árnadóttur á Blönduósi.
Hlustum á veröld vorsins óma
vaxandi kveða sumarlag.
Horfum á minnsta brumið blóma
bjóða fagnandi góðan dag.
Einhver á höfuðborgarsvæðinu sem kallaði
sig listamann, fór eitt sinn skömmu fyrir jól
með nokkrar Kristsmyndir sem hann hafði
málað í Kringluna og vildi láta þær hanga
þar uppi í nokkrar vikur. Eftir að sá tími var
um það bil hálfnaður töldu húsráðendur þar
á bæ nauðsynlegt að fjarlægja þær vegna
jólaskrauts sem hengja átti upp. Fór þá
eigandi þeirra með eina í Húsdýragarðinn
og fékk að hengja hana þar upp. Að þeim
tíðindum spurðum orti Hreiðar Karlsson,
fyrrverandi kaupfélagsstjóri á Húsavík svo.
Í musteri auðs og markaðar
mikið skortir á viðmóts hlýju,
Kristur sem rekinn úr Kringlunni var
kominn í gripahús að nýju.
Vel passar við á þessum tímamótum
í endalausu illviðri að rifja næst upp
eftirfarandi vísu, sem ég man því miður ekki
eftir hvern er.
Lægðir stíga léttan dans
lítið tíðin skánar.
En svo fer allt til andskotans
ef einhverntímann hlánar.
Því miður er næsta vísa einnig höfundarlaus.
Minnir mig að hún hafi verið skrifuð í
vísnabók stúlku sem lagði mikið upp úr því
að kynnast hagyrðingum og gleðimönnum,
væri gaman ef lesendur gætu gefið
upplýsingar þar um.
Ef að bragnar bjóða þér
blíðu sína að veita.
Vita skaltu að vandi er
velboðnu að neita.
Ekki sel ég næstu vísu dýrara en hún var
keypt. Heyrði hana eignaða Páli Péturssyni,
áður ráðherra og bónda á Höllustöðum,
og mun hún hafa verið ort á kaffistofu
Alþingis og er þar enginn vafi að ort er um
Samfylkinguna.
Þið rauða litnum og róttækni hafnið,
og rífist hvern einasta dag.
En vonandi samstaða verði um nafnið,
Vandræðabandalag.
Kannski má rifja upp meira af hinum
pólitíska vettvangi og minnir mig að um það
leiti sem átti að sameina Samfylkinguna og
Alþýðubandalag hafi Guðmundur bóndi á
Skálpastöðum ort svo.
Sá flokkur sem eitt sinn ég unni
að endingu traustinu brást.
Á miðlægum málefnagrunni
þau Margrét og Sighvatur kljást.
Vísnaþáttur 637 Mikið væri gaman að vita hver væri höfundur að þessari ágætu vísu.
Líkt og væri sviptur sál
og sönginn skorti braginn,
ef ei heyrði íslenskt mál
allan heila daginn.
Það mun hafa verið gamli Káinn sem orti
svo fallega til Stínu vinkonu sinnar.
Harmaboðar heitir slá
hjartað þjáða og lúna,
liggur voða illa á
okkur báðum núna.
Skagfirðingurinn Jón Ingvar Jónsson mun
einhverju sinni hafa ort svo er mikið gekk á
fyrir krötum að berjast gegn siðleysi.
Ef kratar gegn siðleysi storma í stríð
má sterklega ráð fyrir gera,
að Bakkus af umhyggju afvatni lýð
og engjarnar spretti í frosti og hríð
og hrútarnir byrji að bera.
Snjöll er þessi vísa sem mig minnir að sé
eftir Jósef Húnfjörð.
Þeir sem auð og frama fá
fjöldann yfir hafnir.
Verða dauðans örmum á
aumingjunum jafnir.
Minnir að Kristmann Guðmundsson hafi
einhverju sinni ort þessa.
Gegnum lífið létt án vanda
liðugt smó hann.
Nennti seinast ekki að anda
og þá dó hann.
Kristján Árnason frá Kistufelli í
Lundarreykjadal er höfundur að næstu
vísu. Mun hún gerð er hann heyrði æsta
aðdáendur fótboltaleika ræðast við.
Boltaleikjakeppnin er della þykk og þung
mér þykir hún til leiðinda og ama.
Hitta þeir í netið, eða hver í annars pung?
Hjartanlega stendur mér á sama.
Næst kemur gömul vísa sem allt í einu datt
inn í minn haus. Held að hún sé ættuð hér
úr Húnaþingi en man alls ekki eftir hvern
hún er. Væri gaman að heyra frá lesendum
ef þeir kannast við hana.
Bændunum vinsemd votta
Vilmundar sauða hjörð.
-Fjandinn og Gylfi glotta
er gaddurinn nístir jörð.
Önnur vísa kemur sem að rifjast upp á
svipuðum nótum. Minnir að höfundur sé
Ásgeir Jón Jóhannsson.
Sveimaði lengi saman skroppinn
á sundurlyndisheiðinni.
Samfylkingin – komst á koppinn.
Kúkurinn er á leiðinni.
Verið þar með sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) kristin@feykir.is
Erla Hlín Hjálmarsdóttir, frá Brekku í Skagafirði, skrifar
Bóndi inn við beinið - frá Íslandi til Afríku
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
Áhugaverðar minningar
komu í hugann þegar
Elvar á Skörðugili póstaði
merkismyndbandi um
daginn á fésbókinni
sem sýndi snör handtök
atvinnurúningsmanna frá
Nýja-Sjálandi og tók það
þessa kappa örskotsstund
að rýja hverja kind.
Við Elvar og hinir krakkarnir
í 9. bekk Varmahlíðarskóla
fórum nefnilega á bráðgott
rúningsnámskeið hér um
árið þar sem við lærðum
einmitt sömu handtökin og
nýsjálensku kapparnir. Ekki
náðum við krakkarnir nú alveg
sama hraða, og kindurnar
vildu ómögulega leggjast
með sama þokka á lendarnar
eins og þær nýsjálensku
virðast gera. Afrakstur okkar
var líka skrautlegur eftir því,
kindurnar stauluðust í burtu
eftir rúninginn með ullarflyksur
og blóðugar hér og þar, og ein
staulaðist bara ekki neitt.
Þrátt fyrir að hafa nú ekki
lagt mig mikið fram í
búmennskunni síðan hér
um árið, þá hefur áhuginn á
blessaðri sauðkindinni ekki
horfið að fullu. Nú á dögunum
fór ég frá Íslandi í þreifandi
hríð til Færeyja þar sem ég
náði að dáðst að mörgu og
mislitu fénu sem gekk úti í
iðagrænum hlíðum. Svona
um háveturinn. Þetta þótti
mér stórmerkilegt og mikið var
féð frítt.
Það voru þó ekki mestar
öfgarnar að fara frá Íslandi til
nágranna okkar í Færeyjum
því að hér um árið sat ég
undir stýri úti í hálfgerðri
eyðimörk í Afríku þar sem
fátt í umhverfinu minnti á
skagfirska fjallahringinn
okkar. Þar var ég með einn
innfæddan mér við hlið í
framsætinu sem bað mig
nú lengstra orða að hægja
ferðina. Ég spurði félagann
hvort að hann væri nokkuð
hræddur að fara í bílferð með
konu undir stýri, en hann gaf
þá skýringu að hann hefði rétt
um daginn farið í bílferð með
Finna, sem hann efalaust
lagði að jöfnu við Íslending.
Ég fræddi hann á því að
Finnar héldu örugglega allir að
þeir væru kappakstursmenn
af náttúrunnar hendi og
keyrðu samkvæmt því. Ég væri
sko úr sveit og því gæti hann
verið alveg áhyggjulaus. Þá fór
nú að losna um krampakennt
tak hans á mælaborðinu
en einnig tók að liðkast um
málbeinið á mínum. Það
kom í ljós að Finninn sem
hafði verið að keyra í fyrsta
skipti utan malbiks hafði
velt bílnum, sem skýrði hina
óstjórnlegu skelfingu sem
hafði heltekið manngarminn
mér við hlið. Hinn afríski
var opinber starfsmaður en
reyndist líka vera bóndi inn
við beinið.
Í framhaldinu barst talið
náttúrulega að búfénaði.
Ættbálkurinn hans, Herero,
heldur nefnilega óskaplega
mikið upp á nautgripi, sem
eru líf allra og yndi og þeim
mun fleiri gripi sem þú átt,
þeim mun meiri maður ertu.
Skagfirðingarnir vildu nú,
ef ég man rétt, síður deila
nákvæmum fjölda gripa
með sveitungunum, og ekki
veit ég með vissu hvort að
góðbændur sveitarinnar hafi
orðið þeim mun meiri menn
eftir því sem að gripunum
fjölgaði. En svona var nú
fyrirkomulagið í Afríku. Þeim
mun fleiri naut, og þeim mun
fagurhyrndari gripir, þeim mun
betra. Reyndar kom líka í ljós
að hefðafyrirkomulagið hefti
fjölda gripa því að bændur
áttu ekki að eiga mikið fleiri
gripi en aldursár þeirra sjálfra,
því að annars væru þeir bara
gráðugir. Fyrirtaks leið til að
hefta ofbeit. Hann sagði mér
síðan í algjörum trúnaði að
hann héldi hins vegar sjálfur
miklu meira upp á blessaðar
kindurnar, sem ég skildi
líka svona vel og innilega.
Lokaniðurstaðan frá deginum
okkar þarna í eyðimörkinni var
að það væri sama hvernig fólk
eyddi lífinu og hvar, hvort sem
væri á Íslandi eða í Afríku,
að ef að þú værir einu sinni
bóndi, þá yrðir þú ætíð bóndi
inn við beinið.
- - - -
Ég skora á Jóhönnu Friðbjörgu
Sigurjónsdóttur frá Geldinga-
holti að taka við pennanum.