Feykir - 15.03.2012, Blaðsíða 11

11/2012 Feykir 11
fært til bókar. Þetta var mikið
starf fyrir prest á svona stað
að heimsækja hvert heimili í
þessum erindagjörðum. Þegar
Binni er beðinn um að rifja
upp eitthvað eftirminnilegt frá
fermingardeginum kom ansi
skrautlegt atvik upp í hugann.
-Við stóðum hlið við hlið
eftir altarisgönguna, ég og Bíi
Malla, og hann var búinn að
segja okkur að hann ætli sér að
tæma úr bikarnum þegar séra
Helgi kæmi með hann til að láta
okkur dreypa á. Við höfðum
öll nýlega verið sprautuð eða
bólusett fyrir einhverjum
barnaveikindum og vorum
flest öll veik af þeim sökum.
Þegar kemur að Bía bítur hann
í bikarinn og ætlar að hvolfa
innihaldinu í sig en séra Helgi
grípur bikarinn af honum.
Jæja, svo er Bíi rétt staðinn
upp og er kominn við hliðina á
mér, þá allt í einu sé ég hvernig
hann skrúfast í gólfið. Þá hafði
honum ábyggilega svelgst
svona á og var slappur fyrir
þannig að það líður yfir hann.
Ég man svo vel eftir því þegar
Skóarinn kom svífandi upp til
að grípa drenginn sinn og gera
honum gott. Maður hrökk illa
við þegar maður sá vin sinn
liggja við hlið sér í gólfinu en
það var nú svo að við vorum
öll hálfslöpp út af þessum
sprautum sem framkvæmdar
voru á mjög slæmum tíma,
segir Binni ósáttur við bólu-
setninguna, enda flestir með
hita á fermingardaginn.
Binni segir að flestir úr hans
árgangi hafi fermst en líklega
ekki nema einn aðili sem ekki
gekkst undir þá athöfn en
hann var úr sértrúarsöfnuði, ef
leyfilegt er að kalla þá því nafni.
Á Sauðárkróki var starfandi
Fíladelfíusöfnuður og þótti
það góð tilbreyting að fara á
samkomu þangað.
–Maður fékk verðlaun í
myndum ef maður mætti vel og
við mættum vel krakkarnir því
það var gaman, bæði söngur
og gleði og stundum var strítt.
Þetta var nokkuð stór samkoma
hjá Hvítasunnuflokknum
í bænum. Það hafa líklega
verið á milli 30 og 40 manns í
söfnuðinum sem þótti nokkuð
stórt þá. Binni segir að ekki
hafi verið skilyrði að vera í
söfnuðinum þótt samkomur
væru sóttar og allir velkomnir
og því fleiri því betra, segir
Binni en krakkarnir sóttu í
þessar samkomur á sunnu-
dagsmorgnum.
-Það var svolítið gaman
að þessu og maður heyrði oft
sagt „hallelúja“ og einn sem
hafði manna hæst, Kristján
Reykdal, hitti ég um daginn
á elliheimilinu Grund fyrir
sunnan. Þar kom „hallelúja“
upp hjá honum en hann er
kominn á tíræðisaldur.
Þegar Binni er spurður
að því hvort hann hafi verið
trúaður segir hann það varla
geta talist en honum hafi verið
kennt Faðirvorið. –Á mínu
heimili þekkti ég ekkert annað
en trúna hjá afa mínum og
ömmu. Ég held að trúin hafi
fylgt þessu fólki alla tíð og það
trúði virkilega. Ég man eftir því
að þau misstu son sinn þegar
ég var u.þ.b. sex ára gamall.
Hann fórst af slysförum í báti
hér út á firði og því var erfitt
að kyngja. En þegar eitthvað á
bjátar þá leitar fólk í trúna. Þú
getur þurft að biðja fyrir þér,
ekki satt? Fólk leitar oft í trúna
þegar það þarf á því að halda til
að fá stuðning.
Eitthvað hefur barnatrúin
hangið inn í höfðinu á Binna
því í dag er hann titlaður
formaður sóknarnefndar
Sauðárkrókskirkju og því
forvitnilegt að vita hvað hafi
komið til. –Ég var búinn að
vera lengi í stjórn sóknarinnar
en svo var ég beðinn um að
taka þetta að mér og ég gerði
það. Ég var lengi gjaldkeri í
Safnaðarheimilinu og kannski
get ég sagt að ég hafi unnið
mig upp. Mér finnst notalegt
og gott að starfa við þetta
og kannski áhugi minn á
kirkjunni og ekki síður því sem
er hérna í kringum okkur sem
hefur haft áhrif. Svo geyma
Nafirnar okkur vel, segir Binni og bendir á að fólk stígur
upp þar. –Þú ert búinn að fá
hækkun frá mölinni og upp
og við lítum á að við eigum
eftir að stíga upp ennþá hærra.
Þetta er svona milligangan hjá
okkur Króksurum að vera fyrst
hérna á ströndinni og fara svo
upp á Nafirnar og síðan hærra,
en að sjálfsögðu er hann að
vitna til þess að kirkjugarður
bæjarbúa er á Nöfum fyrir ofan
gamla bæinn.
Aðspurður um stöðu
kirkjunnar í dag segir Binni
að ýmislegt hafi komið upp
á á síðustu árum sem hafi
dregið niður kirkjustarfið í
hugum fólks. –Kirkjan á erfitt
uppdráttar vegna þess að það
er boðið upp á svo margt í dag,
allskyns afþreying sem fólk
sækist í. Hér eru fjölmiðlarnir
svo vakandi að þeir fylla t.d.
sunnudaginn frá morgni til
kvölds og aðra daga er þétt
skipuð dagskrá. Mér finnst
vanta meira líf í kringum
kirkjuna en það er alltaf verið
að byggja upp með barnastarfi
sem heldur svo upp. Ég myndi
vilja sjá miklu fleira fólk í
messu. Það er notalegt að
koma í messu, það fer enginn
reiður heim heldur notalegur í
hugsun. Þetta er sú stund sem
gefur manni mikið.
Orginali
Ekki er hægt að sleppa Binna
við að skilgreina „orginala“ en
eins og oft vill verða í smærri
bæjarfélögum þá er mönnum
skipað í flokka. Þannig er
það einnig á Króknum og
mun einn þeirra vera hinn
eftirsótti „orginalflokkur“. Þeir
sem komast í þann flokk eru
kallaðir orginalar og Binni er
einn af þeim og er stoltur af. En
hvað þarf til að komast í þann
hópinn? –Þeir sem eru búnir
að vera á Króknum eiginlega
frá fæðingu teljast orginalar,
en svo getum við aðeins
lengt í því og sagt að hafir þú
búið í fjórtán til fimmtán ár
á Króknum þá ertu orðinn
fullmótaður orginali í mínum
augum og eyrum. Það er svona
sú mælistika sem notuð er af
þeim sem hafa á annað borð
eitthvert vit á þessu, segir Binni
og nú skulu þeir aðfluttu fara
að telja árin sín á Króknum
og vera stoltir af ef þau reynast
vera fjórtán eða fimmtán.
Sjóbúðin sem stóð við Freyjugötuna. Fyrsta húsið sem byggðist sunnan við á.Króksarar ganga Skagfirðingabrautina, yfir Læknisbrúna, í átt að íþróttavellinum frammi á Flæðum.
Skrúðganga kemur eftir Aðalgötu. Sauðárkrókskirkja til vinstri, þá Gamla sjúkrahúsið (nú Safnaðar-
heimilið) og Gamli barnaskólinn lengst til hægri þar sem nú er Náttúrustofa Norðurlands vestra.
Myndirnar hér að ofan eru úr myndasafni Kristjáns C. Magnússonar.
Mynd tekin á fermingardegi Binna. Frá vinstri: Ingibjörg Júlíusdóttir, Brynhildur Jónsdóttir amma,
Brynjar, Sigurlaug Júliusdóttir móðir hans og Júlíus Pálsson afi.