Feykir - 07.11.2013, Blaðsíða 7

42/2013 Feykir 7
ekki á hverju strái. Um kvöldið
héldum við tólf saman úr
Steinullarhópnum á prýðilegt
steikhús. Máltíðin var ljúffeng,
hvort sem voru forréttir,
steikur eða eftirréttir. Þegar átti
að greiða fyrir herlegheitin
kom þjónninn með einn
reikning sem við urðum að
gjöra svo vel að skipta sjálf.
Hófst nú mikil rekistefna og
flóknir útreikningar og ekki
einfaldaði málið að kartöflur,
sósur og annað meðlæti var
pantað sér og tók því
klukkutíma að finna út úr
þessu meðan pirringur þjón-
ustustúlkunnar sem hafði
brosmild borið á borð, fór
vaxandi. En heim á hótelbar
komumst við og ekki reyndist
úthaldið betra en svo að um
miðnætti var maður kominn
til koju.
Föst í sporvagni
Síðasti dagurinn var því tekinn
snemma, þar sem bóndinn
ásamt fjórum vinnufélögum
heimsótti skotæfingasvæði,
þar sem prófaðar voru ýmsar
gerðir skotvopna. Sjálf tók ég
sporvagninn í bæinn og
hittumst við svo á markaðnum
stóra þar sem ægir saman
öllum mögulegum matvöru-
tegundum sem finnast í
Lettlandi, í umhverfi og
húsnæði sem að íslenskum
heilbrigðiseftirlitum myndi
tæplega hugnast. Lyktin var
slík að maður stóð ekki lengi
við en rölti í staðinn um
útimarkaði sem þarna voru.
Okkar síðasta erindi var svo að
taka leigubíl í búð eina sem
seldi föt í stærri kantinum og
heitir Guliver eftir samnefnd-
um risa sem hefur líklega ekki
brúkað minna en 4xl á sínum
tíma. Tóku þar á móti okkur
þrjár rússneskar boldangskell-
ingar og seldu okkur grimmt.
Eftir smá vandræði með
posann í búðinni hoppuðum
við kát út um dyrnar og tókum
sporvagn heim.
Að þessu sinni reyndist
ekki hægt að borga hjá bíl-
stjóranum og ekki fundum við
aðra leið til að greiða. Í þann
mund að við ætluðum að
hoppa út aftur kom vörður og
sektaði okkur um þrjá latta
hvort. Vorum við ekki með
nema fyrir annarri sektinni,
sem endaði með því að vörð-
urinn kallaði á annan ensku-
mælandi og saman fylgdu þau
okkur út úr vagninum og að
hraðbanka þar sem ekki tók
betra við því að kortið virkaði
ekki. Stóðum við í þrefi við
vörðinn sem reyndist tilgangs-
laust, því báðir málsaðilar
töluðu sitt tungumál. Það var
ekki fyrr en góðlátlegur maður
kom þar að og bauð okkur
ókeypis skutl upp á hótel að
vörðurinn gafst upp og við
sáum ekki annað í stöðunni en
þiggja farið, hvert sem það
Gísli Kristjáns virðir fyrir sér handprjónaðar húfur sem komu sér vel í kuldanum.
Úr gönguferð um gamla bæinn í Riga.
leiddi okkur. Óneitanlega fóru
þó nokkrar norrænar glæpa-
sögur þar sem söguþráðurinn
berst til Eystrasaltsins í gegnum
hugann í bílferðinni. En
maðurinn reyndist heiðar-
legur og skilaði okkur fljótt og
vel á hótelið og ekki seinna
vænna því nú var aðeins
klukkutími í brottför.
Heimferðin gekk áfallalaust
og mikið var nú gott að lenda á
Akureyrarflugvelli og fá þægi-
lega heimferð með Gísla á
Suðurleiðarútunni.
Snilldarferð
til Lettlands
Laugardagsmorgunn, of
snemma fyrir minn smekk,
lögðum við hjónakornin upp í
ferðina sem lengi hafði verið
stefnt á ásamt fjölda annarra úr
Skagafirði. Vinnufélagar frúar-
innar höfðu sameinast um að
taka flugið til Lettlands og við
makarnir teknir með. Farið frá
Króknum klukkan hálfsjö með
rútu Suðurleiða til Akureyrar
og í loftið var áætlað að fara
klukkan tíu. Allt gekk eins og
átti að gera, innritunin fumlaus
og vopnaleitin gekk fljótt og vel
fyrir sig. Fríhöfnin lítil en hafði
upp á að bjóða það sem mest
þykir eftirsóknarvert, nammi,
bjór og áfengi. Kannski einhver
hafi laumast til að kaupa
ilmvatn en það stórefa ég. Á
flugstöðinni ríkti gleði og
eftirvænting hjá farþegum og
einstaka „kviss“ heyrðist er
dolla var opnuð og aðeins var
dreypt á koníaki meðan
veðurskeytin voru tekin.
Veðrið virtist indælt á Akureyri
og því kom það öllum á óvart er
tilkynnt var í hátalarakerfinu
að þotan sem átti að flytja
okkur út fyrir landssteinana
hefði þurft að snúa aftur til
Keflavíkur vegna veðurs.
„Hvurs konar er þetta eigin-
lega? Þeir hljóta að sækja
Íslending til að lenda vélinni.
Ekki er það óveðrið sem hrjáir
Norðlendinga í dag,“ gæti ég
ímyndað mér samræðurnar
sem þá fóru af stað enda lentu
innanlandsvélarnar hver á eftir
annarri.
Margfölduð „hviss“ og fleiri
koníakspelar voru keyptir í
Fríhöfninni enda sátu farþegar
og biðu jafnan eftir nýjum
upplýsingum úr kallkerfinu
sem ætíð gáfu vonir um að
vélin væri rétt að koma. Um
miðjan dag rann loks upp sú
stund eftir átta tíma setu
biðleiðra en ákaflega skilnings-
ríkra farþega að vélin lenti á
Akureyrarflugvelli en þá kom í
ljós að lögboðinn hvíldartími
flugmanna var að hefjast og
frekari tafir því óumflýjanlegar.
Við þær fréttir þykknaði heldur
í góðmennunum sem þótti illa
farið með sig. „Voru þessir
flugmenn ekki að hvíla sig í
allan dag?“ En eftir að farþegar
höfðu fengið inni á hóteli
reyndu fulltrúar ferðaskrifstof-
unnar hvað þeir gátu til að laga
ástandið og útskýra fyrir okkur
hvernig málin höfðu gengið
fyrir sig um daginn en gekk
misvel þar sem margir voru
ósáttir og létu það berlega í ljós.
Var ferðaskrifstofumönnum
vorkunn þar sem þeir höfðu
engin tök á að hafa áhrif á gang
mála hjá flugfélagi né flug-
umferðarstjórn. En eftir mikið
karp og vangaveltur um hvort
ferðinni skildi haldið áfram af
hálfu Skagfirðinga var ákveðið
að láta slag standa og í loftið var
svo farið um klukkan hálf
fjögur um nóttina og lent heilu
og höldnu í Lettlandi tæpum
fjórum stundum síðar. Ég
fullyrði að enginn maður sjái
eftir því.
Moll og markaðir
Ég er óhemju latur að eðlisfari
og hafði því ekki nennt að hafa
fyrir því að kynna mér hvað
Riga hefði uppá að bjóða,
ákvað ég heldur að kynnast
borginni jafn óðum og ég gengi
um stræti hennar. Þess vegna
kom það mér á óvart hvað allt
er orðið nútímalegt eða öllu
heldur alþjóðlegt því mér
finnst svo stutt síðan Lettar
brutust undan ægivaldi
Sovétsins. En það sýnir bara
hvað maður er illa að sér, því
rúm tuttugu ár eru síðan
Ísland, fyrst ríkja, viðurkenndi
sjálfstæði þjóðanna þriggja við
Eystarsaltið. Alls staðar er hægt
að hafa samskipti við innfædda
á ensku og allir mjög indælir
sem ég hitti. Ekki er hægt að
kvarta yfir ónæði af ágengum
sölumönnum eins og víða
þekkist, ekki einu sinni á
„útimarkaðnum við braggana“
en þeir sem heimsækja Riga
mega ekki láta hjá líða að kíkja
þangað eða í braggana sjálfa.
Bara það að upplifa lyktina sem
þar er inni er þess virði að
staldra við og kannski líka að
sjá hvernig reglur ESB eru
sveigðar í U í matvörusölunni.
Gamli borgarhlutinn í Riga
er afskaplega skemmtilegur og
var hótelið sem við gistum á
rétt í göngufæri. Byggingarnar
eru gamlar og fallegar af þeim
sökum enda er reynt að halda
þeim við og er þessi hluti
borgarinnar á heimsminjaskrá
UNESCO. Innan um bygging-
ar frá 17. öld má þó sjá nýrri
hús sem hýsa verslanir eða
matsölustaði. Stórverslanir eru
nokkrar á litlu svæði og öll
helstu merkin fáanleg sem ég
þekki frá Íslandinu góða og
kætti það marga þó verðlagið
væri síst betra en á landinu
bláa. En fyrst maður er mættur
í stórmarkað þá er keypt,
punktur.
Ef þú bragðar áfengt
vín, ertu Skagfirðingur
Kaffihús og matsölustaðir eru
við hverja götu og bjórinn er
ódýrari en vatnið, hvernig sem
á því stendur, enda var hann
teygaður við hvert tækifæri.
Ekki fer maður að spreða í
rándýrt vatnið! Matsölustað-
irnir bjóða upp á frábæran mat
og góða þjónustu. Það kom
mér samt nokkuð á óvart þegar
við fengum okkur að borða á
fínum stað að hvert atriði var
verðlagt sér. Kíkti ég á girni-
legar nautasteikurnar sem mér
þótti bara á fínu verði og spáði
ekkert í hvað meðlætið eða
rauðvínsflaskan kostaði, hvað
þá írska kaffið á eftir. Sá það
síðar að kartaflan, sósan og
maísstöngullinn kostaði sitt.
Hve oft hefur maður ekki
verið spurður að því hvort ekki
eigi að syngja, fyrst ættir eru
raktar til Skagafjarðar. Ekki það
að innfæddir hafi spurt en þeir
fengu að vita hvernig á að
syngja stemmur og gangna-
vísur er hópurinn sem ég
tilheyrði snæddi í kjallaraholu í
gömlum kastala eitt kvöldið,
eða var þetta dýflissa? Hljóm-
urinn var einstaklega góður í
þykkum steinveggjunum og
þóttumst við hafa staðið okkur
með miklum sóma svo ekki sé
fastar að orði kveðið. Það þótti
Rússunum líka sem voru í
næsta herbergi og báðu okkur
um að syngja fyrir sig áður en
við færum. Var það auðsótt
mál enda áfengið farið að stíga
okkur til höfuðs. Héldum við
söngnum áfram fram á nótt er
á hótelið var komið og var
barþjónninn ánægður með
afrakstur kvöldsins.
Ekki verður sagan rakin
lengra að sinni heldur skal
þakka ferðafélögum fyrir
skemmtilegar stundir og ferða-
skrifstofunni Trans Atlantic
fyrir góða ferð.
FRÁSÖGN
Páll Friðriksson