Morgunblaðið - 30.10.2017, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. OKTÓBER 2017
✝ DagbjarturGarðar Ein-
arsson fæddist 26.
júní 1936 í Grinda-
vík og ólst þar upp.
Hann lést 18. októ-
ber 2017 á Heil-
brigðisstofnuninni
Víðihlíð í Grinda-
vík.
Foreldrar hans
voru Einar Dag-
bjartsson frá Ás-
garði, f. 24. júní 1917, d. 21.
febrúar 1981, og Laufey Guð-
jónsdóttir frá Vestmannaeyjum,
f. 12. apríl 1912, d. 26. júlí 1982.
Systkini Dagbjarts eru Kol-
brún Einarsdóttir, f. 3. október
1943, Guðjón Einarsson, f. 11.
apríl 1947, og Halldór Ein-
arsson, f. 15. apríl 1951.
Dagbjartur kvæntist 1. jan-
úar 1960 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Birnu Óladóttur úr
Grímsey. Foreldrar hennar
voru Óli Bjarnason, f. 29. ágúst
1902, d. 8. september 1989, og
Elín Þóra Sigurbjörnsdóttir, f.
1. janúar 1909, d. 16. febrúar
2003.
Börn Dagbjarts og Birnu eru:
1) Einar, f. 11. maí 1960. Börn
hans eru Dagbjartur Garðar, f.
24. apríl 1985, Hildigunnur, f.
11. febrúar 1988, Sunneva, f. 3.
Stjúpdóttir Sigurbjörns er Kar-
ólína Ívarsdóttir, f. 2. febrúar
1999.
Barnabarnabörn Dagbjarts
og Birnu eru tíu talsins.
Dagbjartur lauk hefðbund-
inni skólagöngu frá grunnskóla
Grindavíkur, lauk gagnfræða-
prófi frá Skógaskóla 1953 og
prófi frá farmannadeild Stýri-
mannaskólans í Reykjavík 1959.
Hann var far/sjómaður og skip-
stjóri á ýmsum bátum/skipum
til 1965. Eftir það var Dag-
bjartur útgerðarmaður og skip-
stjóri á ýmsum bátum Fiskaness
hf. 1966-1971 að hann fór í
land. Hann var forstjóri Fiska-
ness hf. 1965-2001.
Dagbjartur tók mikinn þátt í
félagsmálum. Hann sat í bæj-
arstjórn Grindavíkur fyrir
Sjálfstæðisflokkinn 1970-1982
og sat einnig í ýmsum nefndum
bæjarins. Þá var hann formaður
Útvegsmannafélags Suðurnesja
í tvö ár, í stjórn SÍF 1981-1983
og formaður 1983-1993. Auk
þess sat hann í ýmsum nefndum
á vegum sjávarútvegsins. Dag-
bjartur var einn helsti stuðn-
ingsmaður knattspyrnunnar í
Grindavík. Hann var frí-
stundabóndi með kindur og
hesta.
Útför Dagbjarts fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag, 30.
október 2017, klukkan 14. Sýnt
verður frá útförinni á slóðinni
https://thortelecom.is/
utfor.html. Opnist í Internet
Explorer ef opnast ekki í öðrum
vöfrum.
janúar 1990, Jó-
hanna Lammers, f.
5. apríl 1995, og
Einar Bjarki, f. 18.
júní 2001. Stjúp-
dóttir Einars er El-
ín Björg Harð-
ardóttir, f. 2.
október 1977. 2)
Elín Þóra, f. 27.
september 1961,
gift Arnþóri Ein-
arssyni. Þeirra
börn eru Dagbjört, f. 13. októ-
ber 1999, og Fannar Helgi, f.
10. maí 2002. Áður átti Elín
Þóra Birnu, f. 30. október 1983.
Áður átti Arnþór fjögur börn.
3) Eiríkur Óli, f. 16. apríl 1965,
giftur Sólveigu Ólafsdóttur.
Þeirra börn eru Telma Rut, f. 6.
apríl 1987, Rakel Eva, f. 6. maí
1992, Elsa Katrín, f. 9. maí
1998, og Karín Óla, f. 20. nóv-
ember 2000. 4) Jón Gauti, f. 9.
mars 1971, giftur Irmý Rós Þor-
steinsdóttur. Þeirra börn eru
Sigurbjörn Elí, f. 6. desember
1994, Teitur Leon, f. 15. febr-
úar 2000, og Orri Steinn, f. 22.
september 2009.
5) Sigurbjörn Daði, f. 8. des-
ember 1975. Hans börn eru
Arney Ingibjörg, f. 28. október
1994, Karitas Líf, f. 6. júlí 2004,
og Dagbjört Ýr, f. 26. júní 2008.
Þakklæti er efst í huga þegar
við kveðjum ástkæran föður okk-
ar, þakklæti fyrir svo margt sem
hann gaf okkur og kenndi.
Pabbi var sterkur karakter,
fróður, skemmtilegur en umfram
allt góður maður sem vildi öllum
vel.
Hann var nýtinn og þoldi illa
bruðl en á sama tíma mjög gjaf-
mildur og ósínkur á sitt. Hann
kom til dyranna eins og hann var
klæddur.
Hann gat verið nokkuð strang-
ur og við þrjú undirrituð gönt-
uðumst stundum með að þau hafi
verið farin að linast talsvert í
uppeldinu á tveimur yngstu
bræðrunum og þeir hafi komist
upp með mun meira en við hin.
En pabbi var ákveðinn og ef hann
sagði nei þá þýddi það nei og
hann ráðlagði okkur að hnika
ekki frá því við okkar börn. Ef-
laust hefðum við getað gert betur
í því.
Pabbi var ekki mikið að knúsa
eða hæla okkur en samt löðuð-
umst við öll að honum og ekki síð-
ur barnabörnin, sem dýrkuðu
hann og dáðu.
Hann var farinn að mildast
seinni árin og þótti orðið betra að
láta taka utan um sig.
Nokkrum dögum áður en hann
kvaddi þennan heim sagði hann
mömmu að hann hefði verið svo
heppinn að næla í hana og verða
hennar lífsförunautur. Það eru
svo sannarlega orð að sönnu.
Mamma var alltaf kletturinn
hans. Hún var stoð hans og stytta
í gegn um lífið og reyndist honum
heldur betur vel í veikindum
hans síðustu árin þó svo hún sjálf
gengi ekki heil til skógar.
Við systkinin munum nú halda
þétt utan um mömmu og styðja
eins og við getum.
Að lokum viljum við þakka
starfsfólki Víðihlíðar fyrir góða
umönnun og alúð.
Sérstakar þakkir til Kollu
frænku sem hefur reynst foreldr-
um okkar ómetanleg hjálp í veik-
indum þeirra.
Minningin um yndislegan
pabba lifir.
Einar, Elín Þóra og Eiríkur
Óli Dagbjartsbörn.
Elsku pabbi. Ég hef aldrei
skrifað minningargrein, orðinn
46 ára gamall, og mig langar ekki
að skrifa minningargrein um þig.
Því skrifa ég þér bara bréf. Fyrir
utan mömmu ert þú langflottasta
manneskja sem ég hef kynnst.
Ég veit að þú kippir þér ekki upp
við það því þú veist að ég hef allt-
af verið mömmustrákur og verð
það þar til yfir lýkur. Þegar að
því kemur munum við hittast á
ný og vá hvað ég hlakka til!
Heimurinn varð bara einfaldlega
fátækari, leiðinlegri og minna
spennandi þegar þú fórst. Á
sama tíma jókst áhuginn á staðn-
um sem þú ert á og ég skil það
vel. Þú varst bara einfaldlega
goðsögn í lifanda lífi og allir sem
voru svo heppnir að hitta þig
upplifðu það. Veistu það pabbi,
það er verið að kenna hér og þar
hin og þessi hugtök um „jafn-
ingja“ og „að allir séu jafnir“ og
hvaðeina en þú varst bara gjör-
samlega svoleiðis maður að eng-
inn var óæðri þér í þínum huga,
enginn. Það er eitt af mörgu frá
þér sem ég ætla að temja mér.
Mér finnst ég vera að gera það í
mínu lífi en þú kannski pikkar í
mig ef þér finnst ég vera að
gleyma mér.
Það er hægt að segja enda-
lausar sögur af þér pabbi og það
er eingöngu vegna þess að þú ert
og varst svo hrikalega skemmti-
legur karakter. Ég stórefast um
að það séu margir sem hafa orðið
landsþekktir fyrir að vera bara
eins og þeir eru. En það varst þú
pabbi, landsþekktur fyrir að vera
bara þú, og ekkert smá þú. Já, já,
ekkert að roðna hér, svona er
þetta bara. Allar mínar minning-
ar um okkar „moment“ mun ég
bara njóta að eiga og nota
kannski í einu og einu veislu-
stjóra-vesenis-starfi og þú von-
andi fyrirgefur það. Að segja
takk við þig fyrir allt og allt er
ekki nóg en mig langar bara að
segja þér, elsku pabbi minn, að í
sjálfselsku minni hefði ég viljað
hafa þig lengur nálægt mér
vegna þess að það hentaði mér! Á
sama tíma veit ég að þessi brott-
för þín var hið eina rétta í stöð-
unni. Og þvílík tilviljun að Olís-
bíllinn minn skyldi gefa upp önd-
ina sama dag og þú ákvaðst að
fara í suðaustan roki og rigningu.
Þú tekur hann bara með þér og
satt best að segja þá hentar hann
miklu betur í hrútaflutninga sem
og aðra gripaflutninga. En svona
til þess að loka þessu þá segi ég í
smá pirringi: Heimurinn varð til,
Jesús brölti um, síðasti geirfugl-
inn dó og síðan fórst þú! Þar með
mætti slökkva ljósin mín vegna
en það er ekki í boði og eins og þú
myndir sennilega orða það:
Áfram og nú þýðir ekkert að
„doksa“ við þetta. Takk fyrir allt
pabbi, ég elska þig.
Gauti D.
Jæja pabbi minn, þá er dóm-
arinn búinn að flauta í hinsta sinn
í flautuna og grunar mig að þú
sért manna fegnastur að leik sé
lokið. Þú hefur undanfarin ár
ekki verið nægjanlega „ánægður
með þig“ en ert vonandi núna
kominn á betri stað, væntanlega
með landa í flötu kóki og spilar
Rússa við afa og amma fylgist
spennt með.
Ég var búinn að skrifa minn-
ingargrein en andinn kom yfir
mig tæpum sólarhring eftir að þú
kvaddir en sú minningargrein er
víst allt of löng og því verð ég að
skrifa hana upp á nýtt og stikla á
því stærsta.
Þakklæti er það fyrsta sem
kemur upp í huga mér, þakklæti
yfir að hafa verið sundmaðurinn
sem náði í örugga höfn mömmu
en ég tel það forréttindi fyrir
okkur systkinin, barnabörn ykk-
ar og barnabarnabörnin, að vera
afkomendur ykkar! Þið eruð í
mínum huga eins og geirfuglinn,
tegund sem brátt mun deyja út
því að þið mamma eruð algerlega
einstök í mínum huga! Við systk-
inin ólumst upp á gamla mátann,
þar sem faðirinn var útivinnandi
og móðirin sá um heimilið. Þið
voruð skemmtilega ólík í ykkar
nálgun en samt svo ofboðslega
samrýmd en mamma er og var
alltaf blíða týpan á meðan þú
beittir meira hörkunni og agan-
um en það er eitthvað sem nú-
tíma foreldrar mega svo sannar-
lega temja sér að mínu mati. Þú
áttir aldrei eins auðvelt og
mamma með að sýna ást og um-
hyggju en auðvitað vissi maður
alveg að þú ættir til þínar mjúku
hliðar og sáust þær kannski
meira eftir því sem árunum fjölg-
aði. Eigum við ekki kannski bara
að segja að þegar barneigna-
hringnum var lokað og fullkomn-
un náð, að þá þurftirðu ekkert að
beita sömu hörku og á eldri börn-
in þín.
Ég hef alltaf verið rígmontinn
af þér, pabbi, og skipti þá ekki
máli hvort um væri að ræða þig
sem hinn flotta forstjóra eins öfl-
ugasta sjávarútvegsfyrirtækis
landsins, formann SÍF, sem
stuðningsmann nr. 1 uppi í stúku
eða á hliðarlínunni, eða þegar þú
varst hrókur alls fagnaðar í gítar-
partíum, böllum, hestaferðum
eða útilegum. Alltaf var ég með
stjörnur í augunum yfir þér! Og
alveg skal það vera magnað að
hvar sem maður stígur niður fæt-
inum og spjallar við fólk og talið
berst að því hvaðan ég er og
hverra manna, að þá þekkti fólkið
þig.
Þú dróst mig snemma með þér
í hestana og hafði ég afskaplega
gaman af því bauki. Þú studdir
mig með ráði og dáð í fótboltan-
um og þykist ég vita að þú hefðir
viljað sjá mig „meika það“ með
meistaraflokki en því miður þá
átti það ekki fyrir mér að liggja.
Þú ýttir mér út í gítarnámið og
fyrir það verð ég þér ævinlega
þakklátur og á ég margar stór-
kostlegar minningar af okkur í
hörkustuði í gítarpartíum!
En jæja, pabbi minn, ég er víst
að verða búinn að fylla kvótann í
þessari minningargrein. Ég set
hina á FB og þú kíkir bara á hana
í tölvunni þinni.
Takk fyrir æðislegan tíma,
pabbi. Við munum ætíð halda
nafni þínu hátt á lofti. Ég þykist
vita að þú hefðir viljað þakka
konunum á Víðihlíð fyrir umönn-
unina og geri ég það hér með fyr-
ir þína hönd.
Kveðja
Sigurbjörn Daði.
Afi Daddi, svo flottur maður,
hann hafði áhrif, hann náði langt,
hann var fróðleiksfús, hann var
nýtinn, hann var hvellur og
skemmtilegur.
Elsku afi Daddi var gæddur
svo mörgum kostum sem gerðu
hann að þessum frábæra manni
sem svo margir þekktu og muna
eftir. „Þá þekkti hann mig.“ Afi,
það eru menn eins og þú sem
standa með eigin sannfæringu
sem ná langt og það er þess
vegna sem svona margir þekktu
þig, þér tókst að hafa áhrif,
hreifst fólkið með þér. Þessir
kostir gerðu þig líka að minni
fyrirmynd. Sumt skil ég betur
núna, þegar ég er orðin fullorðin.
Ég á ótal minningar sem ég held
fast í, úr hestaferðum á Vigdís-
arvelli, kartöflubraski og ferðum
í Svefneyjar. Þú varst duglegur
að skapa minningar með okkur
barnabörnunum og leyfa okkur
að taka þátt. Margt af því sem þú
kenndir mér kenni ég mínum
sonum.
Það var svo gaman að líta við
hjá þér, allar blaðagreinarnar
sem þú braust svo snyrtilega
saman úr Mogga dagsins og
beiðst eftir að réttir hlustendur
litu við, ég man eftir mörgum
fréttum og pistlum sem þú last
fyrir mig – því þú vissir að þær
höfðuðu til mín og hefðu áhrif á
mig.
Elsku afi minn, takk fyrir allt.
Þín,
Telma Rut Eiríksdóttir.
Elsku afi Daddi minn. Ég á
erfitt með að átta mig á því að þú
sért farinn. Það er skrítið að
hugsa til þess að geta ekki lengur
litið inn í herbergi til þín í Víði-
hlíð þar sem þú tókst alltaf á móti
manni með bók eða blað í hendi.
Ég er viss um að nú líður þér bet-
ur. Þú varst nefnilega seinustu ár
aldrei nógu ánægður með þig
eins og þú orðaðir það. Nú finnur
þú eflaust fyrir frelsi og nýtur
þess að geta gert það sem þú
varst vanur að gera.
Þú áttir alltaf stóran þátt í
mínu lífi, frá því að ég man eftir
mér. Ég eyddi stórum hluta af
mínum æskuárum á Ásabraut 17
með ykkur ömmu. Alltaf eftir há-
degismat fékk amma sér kríu og
þú lagðir krossgátur og last
Morgunblaðið inni í stofu, í ró og
næði.
Þú varst alltaf svo hress og
skemmtilegur elsku afi. Við
barnabörnin fórum ekki frá mat-
arborðinu án þess að ganga til
þín og láta þig pota í magann
okkar til þess að athuga hvort við
værum búin að borða nóg. Okkur
fannst þetta alltaf jafn fyndið og
hjálpaði þessi leikur eflaust til að
klára af diskinum. Þú varst alltaf
tilbúinn að taka okkur barna-
börnin þín í kleinu eða bónda-
beygju og er ótrúlegt hvað þú
nenntir því oft, bara til þess að
gleðja okkur. Ég var ekki orðin
fimm ára þegar ég fékk að lúlla
fyrst í ömmu- og afaholu. Þá varð
ekki aftur snúið því þarna fannst
mér best að kúra mér. Þegar ég
hugsa til baka spyr ég sjálfa mig
hvernig í ósköpunum ég gat sofið
á milli ykkar ömmu! Hroturnar í
ömmu voru svo háværar, en þín-
ar hrotur, þær voru sko eitthvað
annað! Oftar en ekki laumaðist
ég til að taka utan um nefið þitt
til að stoppa hroturnar en það
dugði ekki lengi til. Þarna fannst
mér gott að vera samt sem áður,
á milli ömmu minnar og afa míns
sem hugsuðu alltaf svo vel um
mig. Já, afi minn. En mínar bestu
minningar um þig eru frá Svefn-
eyjum. Við áttum það sameigin-
legt að vera í essinu okkar þar, á
uppáhaldsstaðnum okkar. Ég
man eftir því þegar þú komst inn
í hús eftir að hafa verið að tína
kríuegg. Ég sá þá að ein krían
hafði náð að gogga í kollinn þinn.
Þú vissir ekki einu sinni af því og
hélst bara áfram að tína. Þú varst
alltaf leiðtogi allra leita, enda
þekktirðu allar eyjarnar í kring
frá a til ö. Ég er þér og ömmu æv-
inlega þakklát fyrir að hafa keypt
Svefneyjar og leyft okkur barna-
börnunum að njóta með ykkur öll
sumur. Ég á óteljandi minningar
um þig sem ég mun varðveita og
segja börnunum mínum frá í
framtíðinni. Þú átt alltaf stóran
stað í hjarta mínu. Það verður
tómlegt án þín núna. En þér líður
betur og það lætur mér líða betur
í gegnum söknuðinn. Ég mun
sakna þín, elsku afi Daddi minn.
Takk fyrir allt saman. Ég, ásamt
öllum ykkar nánustu, mun sjá til
þess að hugsa vel um ástina þína,
hana ömmu Birnu.
Hvíldu í friði, elsku afi Daddi.
Þín
Arney Ingibjörg
Sigurbjörnsdóttir.
Elsku afi og nafni.
Síðasti kapallinn hefur verið
lagður. Söknuður og þakklæti
kemur mér fyrst í huga. Sjö ára
gamall flutti ég úr Grindavík til
Reykjavíkur en ræturnar toguðu
alltaf til Grindavíkur þar sem þú
og amma tókuð mér ávallt opnum
örmum og mörgum sumrunum
og fríunum eyddi ég í vægast
sagt góðu yfirlæti hjá ykkur
tveimur. Í gegnum árin brösuð-
um við svo ótal margt saman líkt
og bestu vinir. Þú varst alltaf svo
duglegur að draga mig með í öll
þau fjölmörgu verkefni og áhuga-
mál sem þú tókst þér fyrir hend-
ur. Af mörgu er að taka. Við
stunduðum hestamennskuna
saman, sinntum rollum, smala-
mennsku, mokuðum saman skít
og svo var ég um 12 ára gamall
orðinn sérlegur einkabílstjóri hjá
þér þegar þú labbaðir rekann en
þannig náðir þú að leita á stærra
svæði. Mér er það mjög minn-
isstætt þegar ég, lítill polli,
keyrði þig til Gauja bróður þíns á
spilakvöld í leiðinda vetrarveðri
og þú lést mig keyra einan heim
en þú taldir það einfaldlega ekki
skynsamlegt að keyra sjálfur
enda búinn að fá þér nokkra
„gráa“. Úr Svefneyjunum eigum
við margar minningar og mörg
ævintýrin. Þú sem ætlaðir þér
eitt sinn að verða bóndi einfald-
lega blómstraðir í öllu eyjabauk-
inu og stjórnaðir svo hljómsveit
og kór á ófáum kvöldvökunum
eins og þér einum var lagið. Þú
styrktir mig til gítarnáms og
snemma var ég farinn að spila
undir á kvöldvökunum og laum-
aðist ég jafnvel til að æfa lögin
fyrr um daginn svo ég stæði nú
undir nafni þegar kallið frá þér
kæmi og taka ætti lagið, t.d. „Ég
sá hana fyrst“ eða „Tótu“. Hvar
sem þú komst varstu alltaf hrók-
ur alls fagnaðar, gladdir og kætt-
ir alla í kringum þig. Í dúntekj-
unni varstu hvað manna
harðastur. Barðist áfram hálf fó-
tafúinn en hlífðir sjálfum þér
aldrei og hvattir aðra áfram. Þú
settir mig oft í einhver verkefni
sem ég vildi reyna að standa mig
í því hrósið, sem þú varst oft spar
á, gladdi þeim mun meira þegar
það kom. Ég verð ævinlega þakk-
látur fyrir allt það sem þú kennd-
ir mér um lífið og tilveruna. Þú
hvattir mig alltaf áfram, kenndir
mér að gefast ekki upp og klára
verkin. Þú varst ósérhlífinn og
varst alltaf mjög hófsamur og
þoldir ekki bruðl. Þú kenndir
manni að gleðin og gæðin í lífinu
snúast ekki um auð eða verald-
lega hluti heldur að njóta þess að
vera til í góðra vina hópi. Að finna
belg, einnota dósir, æðarkollu-
hreiður eða geta kveikt í brennu
með eins fáum eldspýtum og dag-
blöðum og völ var á, voru hlutir
sem skiptu þig máli.
Ég hef alltaf litið svo upp til
þín, afi. Þú verður mér alltaf
ákveðin föðurímynd og ég hef
alltaf verið svo hreykinn og stolt-
ur af því að vera alnafni þinn.
Mikið á ég eftir að sakna þín en
minningarnar um ótrúlegan kar-
akter, vin og afa lifa. Við erum öll
svo þakklát og lánsöm fyrir allt
það sem þú gerðir og gafst. Við
tökum nú við keflinu þínu og
höldum heiðrinum og ótrúlegum
minningum á lofti um ókomin ár.
Amma er og verður í góðum
höndum. Takk fyrir allt, þinn
nafni
Dagbjartur Einarsson.
Fegurð mannlífsins í Grinda-
vík á sér margar birtingarmyndir
sem speglast í hafrótinu við Hóp-
snesið þar sem síðasti snúning-
urinn í innsiglingunni var við
Boðann. Þar skella öldurnar á
landið með hvellum söng eða sem
mjúk iða sem liðast á milli fjöru-
steina með nettu klappi og þýð-
um nið þegar brælan hefur geng-
ið yfir og mannlífið vaggar á
mjúkum öldum daglegs lífs.
Hvert augnablik, hvert skref og
hver alda er því nóta í lífslagi
Dagbjarts Einarssonar. Daddi
var ein af perlum Grindavíkur
sem fór í gegnum lífið líkt og
öldulagið við gömlu innsigl-
inguna þar sem öldurnar rísa
hæst. Daddi var kostulegur mað-
ur, lítið fyrir smámuni og titt-
lingaskít, en meira fyrir enda-
lausa lífsgleðina. Hann var
dökkur, grannur og hokinn og
studdist við staf, skaut fram hök-
unni, hallaði undir flatt og talaði
hvellt eins og kröftug alda. Át
eftir manni orðin, kjamsaði á
þeim og svaraði. „Það liggur í
loftinu,“ sagði hann með viðeig-
andi tilburðum, glettnibrosi.
Daddi hafði sterkar skoðanir, var
heill og sannur Grindvíkingur
númer 1, eins og knattspyrnulið-
ið hans skrifaði á bautastein sem
það gaf honum fyrir stuðninginn
sem kom frá stóru hjarta Grind-
víkings. Grindavík og Manchest-
er United voru liðin hans og það
fór aldrei á milli mála hvar hann
stóð í pólitíkinni. Daddi var nátt-
úrubarn og hestar voru honum
yndi og göslaragangurinn í fjár-
húsunum og réttum var honum
að skapi og þar var ekkert doggs
eins og hann orðaði hangs og
slór. Þar stóð hann með hallandi
sixpensarann á svörtu þykku
hárinu og kvik dökk augun námu
gemsana sem komu af afrétti.
Daddi var lífsnautnamaður,
hann mokaði tóbakinu í vörina
svo taumarnir láku niður sitt-
hvorumegin við hökuna, bagga-
bönd fyrir belti héldu uppi bux-
unum með landapelann í
rassvasanum og tindilfættur
söng hann hástöfum. Daddi söng
af innri þrá og gleði til lífsins, lík-
aminn iðaði og gleðibylgjan varð
dans sögunnar frá fátækt til ríki-
dóms. Hann ræktaði landið og
ávextir þess voru undirstaða í líf-
legu heimilishaldi sem var há-
vaðasamt eins og húsbóndinn. Ég
hef tekið þátt í slíkri gleði við eld-
húsborðið og hún rennur mér
ekki úr minni. Hugtakið um sjálf-
bærni var ekki til þegar hann og
Dagbjartur Garðar
Einarsson