Verslunartíðindi - 01.10.1925, Blaðsíða 7

VEBSLUNABTIÐINDÍ
105
Gíslaaon, sera mun vera þessu máli einna
kunnugastur. Til þess að rifja upp þetta
þýðingarmikla raál, birta Verslunartíðind-
in nú brjef eftir sama, samið að tilmælum
stjórnarráðins og fer það hjer á eftir:
Reykjavík, 7. sept. 1925.
Jafnframt að jeg leyfi mjer að vísa til
skýrslu, sem jeg gaf hinu háa stjórnar-
ráði sumarið 1921 er snerti þetta efni, og
ritgjörðar í júní-hefti Verslunartíðindanna
1923, hefi jeg ánægju af að verða við til-
mælum hæstvirts atvinnumálaráðherra um
að gefa frekari upplýsingar um tildrög
tollsins á íslensku ullinni, og áhrif hans
á sölu hennar.
Til skamms tima liafa Bandríkjamenn
verið aðalkaupendur að ullinni. Notuðu
þeir hana að mestu leyti til gólfteppagerð-
ar, en það er iðnaður, sem mikil rækt er
lögð við í Bandaríkjunum.
Skönimu eftir nýjár 1923 var lagður á
hana svo hár innflutningstollur, að frá
þeim tíma má segja að hún hafi verið úti-
lokuð, og stafar vafalaust þaðan sú teppa,
sem nú er á ullarsölunni, ásamt fallandi
ullarverði á heimsmarkaðinum frá síðustu
áramótum.
Á árunum 1897 til 1913 var aðflutt ull
tollskyld í Bandarikjunum. Henni var þá
skift í 3 flokka eftir tegundum og verð-
mæti, sem tollurinn miðaðist við og var
íslensk ull í lægsta tollflokki. 1913 var
tollurinn afnuminn, og var ull því flutt
tollfrjáls til Bandaríkjanna til 27. maí 1921.
Þá var lagður hár tollur á alla aðflutta
ull með bráðabirgðar tolllöggjöf.
Þessi tollur var 15 cent á enskt pund
af óþveginni ull, 30 cent á enskt pund af
liálfþveginni ull (skoluð á skepnunum eða
hreinsuð), 45 cent á enskt pund af full-
þveginni ull.
Undanþegin frá tolli átti þó sú ull að
vera, sem notuð væri til gólfteppagerðar
(eða eins og í þessari bráðabirgðar toll-
löggjöf stóð: >Commonly known as carpet
wool«).
Vegna þess hve þetta ákvæði var óákveð-
ið og að þannig stóð á með ýmiskonar ull,
að hún var bæði nothæf til teppa og fatn-
aðar, eins og átti sjer stað með íslensku
ullina, gjörði jeg mjer mikið far um að fá
nánari upplýsingar um það, hvernig farið
yrði með hana að þessu leyti.
Ullartolls eftiriitsmaðurinn i New York
ljet í Ijósi það álit, að íslenska ullin yrði
að skoðast teppaull. (>wool commonly
known as carpet wool«). Chamber of
Commerce og Bureau of Commerce of the
U. S. A. gáfu einnig upplýsingar er fóru
í sömu átt. Sneri jeg mjer þá til fjármála-
og tollstjórnarinnar í Washington og ósk-
aði úrskurðar um þetta. Eftir að stjórnin
hafði skipað nefnd sjerfræðinga í þessum
efnum, til þess að fella úrakurð um skiln-
ing laganna, að þvi er snertir þá ull, er
vafi gat leikið á hvort tollskyld væri,
sendi hún mjer til New York með brjefl
dags. 30. júlí, afrit af erindi til tollheimtu-
mannsins í New York, dags. 26. júli, þar
sem tilkynt, er að stjórnin hafl komist að
þeirri niðurstöðu, að sú ull sem taldist til
3. flokks, meðan aðflutt ull var tollskyld
(1897—1913), skuli vera tollfrjáls meðan
bráðabirgða-tolllögin gildi. Þar eð nú isl.
ullin hafði heyrt undir umræddan 3 flokk,
var þegar fengin vissa fyrir þvi, að ekki
yrði lagður tollur á hana að sinni, og til-
kynti jeg hinu háa stjórnarráði þetta strax
með símskeyti.
Skömmu eftir að bráðabirgða-tolllögin
gengu í gildi, eða 28. júni 1921, var lagt
fyrir þingið (The Congress) frumvarp að
varanlegri tolllöggjöf, en það varð ekki að
lögum fyr en seint í september árið eftir
(1922). Til þess tíma giltu bráðabirgða-
tolllögin.
Samkvæmt tolllöggjöfunni er gekk i