Alþýðublaðið - 19.02.1925, Blaðsíða 3

' 'ttLfrfrfitfttÁfeib I
frá. sem benr eru afi ólöglegri
afhendingu áfengia eða aterkar
Hkur eru til að vlö slíkfc at.hæfi
séu riðnir. Saœbykt í einu hljóði.
'5. Sérstaknr bannlagadómarl.
Fundurinn krefst þess, að skipaður
verði sórstakur dómari, er fari með
öll b'ot á banniögunum b»ði til
rannsóknar og dóms. Dómarinn
bafl fult lögregluvald. Dómara
þessum sé veltt sú aðstoð, er hann
þarf til að getrna embætti sínu.
Samþykt í einu hljóði.
6. >Læknabrennivínið.« Fund-
urinn krefst þess, að Alþingi það,
er nú situr, afnemi >læknabrenni-
víniðc samkvæmt samþykt lækna-
þingsins á Akureyri. Samþykt í
einu bljóði.
1. Ai’setning læknis. Fundurinn
krefst þess, að héraðslækninum í
Keflavik verði tafarlaust vikið úr
embætti Samþykt með 29 gegn
10 atkv.
8. Lyfjabúðlrnar. Fundurinn
krefst þesss, að ríkisstjórnin gæti
þess vandlega, að iyfjabúðirnar láti
ekki af hendi áfengi á ólöglegan
hátt, hvorki án lyfseðla né eftir
ólöglega útbúnum lyfaeölum. Sam-
þykt í einu hljóði.
Stjðrnarfrumvörpin síðustu,
ÞjU hafa áður verið nefnd,
en frá @fni þeirra er það að
segja, að eftir þvi steodur oiur-
Iftlð tii bóta í þeim, aumt skiftir
litlu máli, en flest er yfirráða-
stéttinni, auðvaidsstéttinni, elnni
tll hagsbóta. Svo er t. d. um
Landsbankaiagafrumvarplð, sem
ekki er til annars en afhenda
auðvaldlou bankann til eignar
og fuiikominna yfírráða með þvf
að gera hann að hlntaféiagi,
sem burgelaarnir geti keypt sig
iun (. Likt er um ræktunarsjóðs-
lagafrumvarpið, sem á að velta
eignastéttinni ódýr lán, og til
þess á að leggja honum þjóðar-
eigalr og eftlr þvf, sem einn af
höfundunum frv. segir í Mgbl.,
nýjan verðtoll at öilum út- og
inn-flattnm vörum í þrjú ár, og
þó að stjórnin hafí ekkl tekið
það beint upp, segist hún geta
>failist á< það, >6f nanðtyn þætti
að auka sjóðinn<. Þá er >rfkis-
lögreg!u< frv., aom að eins er tll
að fá auðvaldinu atéttarher. Frv.
tll laga um sektir er nánast
leiðréttihg á hegnlngarlögunum
á þá ieið að hækka sektir. Þó
ér hámark ákveðið að elns ioooo
kr. Vísast er þessi ieiðrétting að
elns tit þess gerð að losná við
rækilega endurskoðun hegn.lag.
Frv. um skráning skipa er litið
annað en umsamning skipaskrán-
ingarlaganna frá 1919. Frv. um
brt. á I. um iaun émbættismanna
er framlenging á lögnnum með
þelm eÍDum breytlngum að nema
burtu ákv. um, að dýrtiðarupp-
bót ai tyrstu 3000 kr. skuli
skerðast, ef laun -j- dýrtfðarupp-
bót ná hámarki, og bæta við
ákvæði um, að uppbótina fái
elnnig þeir, er laun taka eítir
sérstökum lögum. Það er játað,
að saungjarnt væri að stinga
upp á hækkun á dýrtiðaruppbót-
inni, en talið ekki fært >vegna
þröngs fjárhags rfklsitjóðs<. Stetn-
an er að bæta kjör hinna hæst
launuðu tii að tryggja anðvald-
lnu fylgi þeirra, en berja lóminn
íraman í hina, sem Ula eru
lauoaðir. Eina frumvarplð, sem
þó dáiitlar umbætur iiggja í, er
bannlagabrt.frv., þar sem gerðar
eru ráðstafanir til að ná í hlut-
deildarmeun í atbrotum og éyða
gróða lögbrjótanna.
Faglarnir.
Ég geri ráö fyrir, aö ritstjórar
>Morgunblaðsins< álíti ekki um-
ræður um veiÖibjöllur pólitískar,
og aö ég fái því rúm í >Mgbl.<
fyrir línur þessar.
í grein, sem stóö í blaðinu 11.
þ. m., kallar hr. Jón Þórarinsson
fugla mína >margþjáöa< og leggur
gerðir mínar til jafns við manns,
sem þrælar áfram og áfram hor-
uðum og drepmeiddum hesti.
Ég skal nú ekki fjölyrða um
þessa samlíkingu, sem allir sjá áð
er fjarstæða. En ég vil spyrja
hr. Jón þórarinsson, hvaðan hon-
Edgar Rice Burrough*: Vllti Tarzan.
Þegar hann fór um herbúðirnar, flaug honum alt i
einu 1 hug furðuleg liking með herforingianum, er hann
mætti i fyrra sinn, er hann var þarna, og mantíeskiu,
sem hann sá á öðrum stað. Hann hristi höfuðið. Nei;
þaö gat ekki verið, og þó var audlit foringjans hið sama
og ungfrú Kirchers, þýzka mósnarans, er hann sá f
herbuðum Þjóðverja kvöldið, sem hann tók Sehneider
majór við neflð á æðsta herforingja Þjóðverja.
Þegar Tarzan var kominn út fyrir yzta varðmanninn,
skundaði hann til liónsins. Dýrið lá, þegar hann kom,
en stóð á fætur. Lágt mjálm kom frá vörum þess.
Tarzan brosti, þvi að hann þóttist heyra furðulegan
mun á rómnum; — hann var likari rómDum i soltnum
hundi, sem biður um mat, en rómnum i hinum stolta
lconungi dýrauna.
„Bráðum kemstu 1 æti,“ tautaði Tarzan á máli stóru
apanna.
Hann leysti bandið frá trénu 0g hélt inn á svæðið
milli herianna með Núma við hlið sér. Biffllskot heyrð-
ust við og við 0g fallbyssudrunur örsjaldan. .Hellan var
litil fyrir Tarzan, þvi að sprengikúlurnar féllu langt á
þak yið skotgrafirnwr hvúrum rtttígfn; tíu ^ýúúrkúluamm
hafði þau áhrif á Núma, að hann þrýsti sér titrandi
upp að Tarzan, eins og hann vildi leita þar verndar.
Dýrin tvö héldu hljóðlega að vélbyssunni, sem Tarzan
hafði tiltekið. Tarzan hélt á handsprengjunni i annari
hendi, en með hinni hélt hann i bandið um háls ljónsins.
Loksins sá Tarzan staðinn örskamt burtu. Hann sá
varðmanninn. Apamaðurinn vó handsprengjuna i hægri
hendi. Hann mældi f jarlægðina með augunum 0g dró
undir sig fæturna; svo reis hann upp i einni svipan og
kastaði sprengjunni; jafnskjótt lá hann endilangur á
jörðinni.
Fjórum sekúndum siðar varð sprenging mikil hjá
vélbyssunni. Númi stökk til og vildi losna, en Tarzan
hélt honum, stökk á fætur og dró hann með sér. Á
grafarbarminum sá hanu þess varla merki, að þar hefði
vörður verið; að eins sást kjötflyksa hér og þar. En
vélbyssan var þar alheil; hún hafði verið varin aí sand-
pokum.
Hér mátti engum tima eyða. Varðmaður hlaut að
vera á leiðinni gegnum göngin úr skotgröfunum, þvi
nð vart hlaut að hafa orðið við það, að vörðurinn var
dauður. Númi hikaði við að fylgja Tarzan, en apamað-
urinn var i skapi og kipti honum til sin. Munninn á
göngunum inn i skotigra’íiruar lá rött hjá þeim« Taa'zan