Þróttur - 01.01.1918, Síða 6

4
ÞRÓTTUR
er víst að til þess eru margar ástæður,
sem öllum eru kunnar. — Það sýnist svo
sem Skautafélag Reykjavíkur ættí að
vera iþróttinni sverð og skjöldur hér
um slóðir. En það hefir reynst á annan
veg. Síðustu árin hefir Skautafélagið
verið i ökollaleik við veðráttuna. Fé-
lagið hefir aldrei bært á sér fyrr en
frost hefir haidist í langan tíma. Það
er eins og það hafi beðið eftir að sjá
hvort frost væri komið fyrir alvöru.
Árangurinn verður því oftast sá að
frostið er búið þegar Skautafélagið ætlar
að fara að nota það. Þetta er fram-
taksleysi og skortur á fyrirhyggju. Eg
skal ekki ámæla dugnaði stjórnenda
félagsins, en það verð eg að segja, að
hann hefir lýst sér í öðru en þvi að út-
vega mönnum gott skautasvell.
Margir ámæla félaginu fyrir að það
heldur dansleika. Slíkt ámæli er hin
mesta fásinna. En hitt finst mér hvorki
lofsvert né viðeigandi að hinu árlega
starfi félagsins skuli frekar varið til
dansleika en skautahlaupa. Vér höfum
hér nóg af dansleikum, en vér höfum
ekkert skautasvell. Skauta-ís verðum
vér að fá, en hann fæst ekki með fram-
takssemi Skautafélagsins meðan stjórn-
endur þess eru valdir með það fyrir
augum, að þeir geti stjórnað dansleikum,
en ekkert hugsað um hvort þeir geti
stjórnað félaginu á þess eigin verksviði,
svo viðunandi sé.
Það er ekki eingöngu skautafélagiðsem
ætti að sjá mönnum fyrir skauta-ís. Það er
annað fyrirtæki sem ber siðferðislega
skyldu til þess. Það er bæjarstjórnin Als-
staðar í heiminum annarsstaðar en hérna
telja bæjarstjórnir sér skylt að leggja fram
fé fyrir skautasvell handa almenningi. —
Alsstaðar annarsstaðar en hérna eru það
óskráð lög að bæjarstjórnir sjá börnum
og unglingum fyrir skautasvelli allan
veturinn, þegar nokkur tök eru á. Hér
kemur mönnum ekki slíkt til hugar,
eða þeir hyggja, að hér hafi börnin
minni þörf á hreinu lofti og liollum
hreyfingum en annarsstaðar i heiminum.
Vér skulum ætla, að vor háttvirta
bæjarstjórn sé nógu skilningsskýr og
víðsýn til að sjá, að þetta er réttmæt
krafa. En hún mun bera fyrir sig, að
bæjarfélagið sé til þess of félítið. En
það mun orka tvímælis, hvort það bæj-
arfélag sé of fátækt til að leggja fram
nokkur þúsund krónur til að efla hreysti
hinnar uppvaxandi kynslóðar, sem hefir
efni á að fleygja tugum þúsunda í fá-
nýt eða arðlítil fyrirtæki.
Konur
og líkamsmenning,
Allir vita að líkamsrækt og íþróttir
hafa ætíð haft meira fylgi rneðal karla
en kvenna, þó að engum dyljist að kon-
um er engu siður þörf á en karlmönn-
um að hafa heilbrigða sál og hraustan
líkama. Uppeldi konunnar frá fyrstu
tíð á að mestu sök á þessu skilnings-
leysi og fálæti fyrir íþróttum.
Karlmennina þurfti að herða til þess
að þeir gætu staðist þrautir hernaðar
og annara starfa er karlmensku þurfti
til. Meðan drengjunum voru kendar
íþróttir sátu stúlkurnar heima og lærðu
að sauma. Þetta hefir haldist alt fram
á vora daga. En nú er þetta smám
saman að breytast. Nú er komið svo
langt, að stúlkum er kend leikfimi í
flestum ekólum. Það er ekki auðgert
að fá konurnar til að taka upp nýja
siðu nema þeir séu bornir fram á örm-
um tizkunnar. Það var ekki fyrr en
iþróttaiðkanir urðu einn þáttur tízkunn-
ar að konur fengust til að snúa á þessa
leið, sem er öruggasti vegurinn til heil-
brigði og fegurðar.
En sökum þess hversu skamt er síðan
að konur tóku að gefa líkamsrækt nokk-