Þróttur - 01.01.1922, Blaðsíða 7

ÞRÓTTUR
3
Höggur sá, er hlífa skyldi.
Bæjarstjórn Revkjavíkur hefir fyrir
nokkru unnið það skammsýnisverk, aB
skattskvlda íþróttir í höfuðstaðnum. Meiri
hluti bæjastjórnarinnar var þessu sérstak-
lega fylgjandi. þótt nokkrir góðir menn
væri skattinum andvígir og reyndu að af-
stýra honum. Er lítt skiljanlegt það kapp,
sem nokkrir bæjarfulltrúarnir lögðu á, að
íþróttir kæmnst inn í skattlögin. Flestir
munu síðast gera þeim þær getsakir, að
þeir hafi gert þetta af andúð og óvingirni
við íþóttamenn og þeirra málefni. Hitt er
líklegra, að þeir hafi gert það af skilnings-
levsi, því að bæjarstjórnin hefir ekki hing-
að til reitt í þverpokum skilning á starfi
íþróttamanna og áhugamálum þeirra.
Skattur þessi mun sanngjarn þykja þeim
mönnum, sem telja íþróttir einskis verðar
og íþróttafélögin gróðastofnanir. En þoir.
sem telja íþróttir og líkamsiðkun einn þátt
í menningarviðleitni þjóðarinnar, líta öðr-
um augum á skattinn. Þeir hika ekki við
að telja hann óviðeigandi og óréttmætan.
Skatturinn verður beinlínis til þess, að
draga úr starfsþreki og framkvæmdar-
magni íþróttafélaga í bænum. Með skatt-
lögunum tekur bærinn talsvert af þeim
tekjum. sem félögin fá fvrir sýningar sín >r
En alt fé, sem kemur í sjóð félaganna.
gengur til eflingar málefni þeirra. Bæjar-
stjórnin er því með skattinum að reita
fjaðrirnar af fuglinum. sem ekki er orð-
inn fleygur. Hún er að firra íþróttamenn
árangrinum af starfi þeirra. þegar síst
mátti leggja hömlur á. eða meðan málefnið
er óharðnað og lítt á veg komið.
Mörgum hæjarfulltrúunum hefir vaxið i
augum (þær tekjur, sem fengist hafa á
íþróttavellinum þrjú undangengin sumur.
Þeir hafa álitið, að íþróttamenn hafi lítið
við alt það fé að gera, og sanngjarnt væri
að bæjarsjóðurinn fengi nokkurn skerf af
því, þótt skamt mundi hrökkva handa ein-
mn af aðstoðarmönnum borgarstjóra. -—
Þessar tekjur, sem þeim hafa verið þyrnar
í augum, hafa ekki horfið í vasa íþrótta-
manna sjálfra, eins og sumt fólk heldur.
pær hafa meðal annars gengið til þess,
að greiða skuldir íþróttavallarins, til þess
að endurbæta völlinn og gera hann vistleg-
an. Tekjurnar hafa einnig farið í það, að
greiða kostnað af komu erlendra íþrótta-
manna hingað. Slíkar heimsólmir verða ætíð
til hins mesta gagns, og því nauðsynlegar,
en fjárskortur hefir undanfarið ráðið því
að minna hefir verið að því gert en skvldi.
íþróttirnar hafa fulla þörf fvrir alt
það fé, sem þeim aflast. Fjárskortur og
erfiðleikar hafa staðið þeim í vegi. í lönd-
um, þar sem betri skilningur er á íþrótt-
um en hér; telja bæjarfélögin skyldu sína
að styrkja íþróttir með f.járframlögum og
greiða fyrir þeim á allan hátt. En hér fá
ekki íþróttamenn óáreittir að berjast við
skilningsleysið og erfiðleikana, heldur er
þeim skipað að gjalda skatt af þessu áhuga-
starfi sínn. Hér er stefnt í geröfuga átt
viö alla sannsýni. Hefði nær legið að bæjar-
stjórnin héldi hlýfiskildi yfir íþróttamál-
um, og fengi þeim fé til framkvæmda. Að
því dregur, þótt síðar verði, því ekki verða
íþróttamál ætíð jafn illa skilin og nú.
’Því fer betur að bæjarstjórnin er ekki
alveg einráð um þetta skattmál. Það þarf
samþvkki landsstjórnarinnar til þess að
verða gildandi. Allir íþróttamenn bæjar-
ins trevsta því, að stjórnin líti öðrum aug-
um á mál þetta en bæjarstjórnin, og gjaldi
því ekki samkvæði, að afáróvinsæll og með
ölln ómaklegur skattur sé lagður á allar
íþróttir í höfuðborginni.