Þróttur - 01.01.1944, Blaðsíða 6

Sigurður Bjarnason, alþm., frá Vigur:
Oryggismál i]pró ttamanna
Iðkun íþrótta hefur mjög farið í vöxt síðustu
árin hér á landi. Skilningur æskunnar á gildi
allrar líkamsræktar hefur aukizt. Og aukin fjöl-
breyttni hefur skapazt í íþróttalífinu. Jafnhliða
því að áhugi unga fólksins sjálfs beindist þannig
stöðugt meir að iþróttunum, tók þjóðfélagið
einnig að láta sig þau nokkru skipta. Skólarnir
tóku að líta á kennslu í íþróttum sem nauðsyn-
legan og mikilsverðan þátt í uppeldishlutverki
sínu. Skólamönnum og uppeldisfræðingum varð
betur ljóst en áður kjarni latnesku setningar-
innar, men sana in corpore sano — heilbrigð sál
í hraustum líkama, þ. e. a. s. að frumskilyrði
andlegs atgervis væri hraustur líkami. Þessa
setningu höfðu hinir fornu Rómverjar mjög í
heiðri. Þess vegna hófu þeir íþróttirnar til vegs
og urðu hraustir og vígfimir.
Því ber mjög að fagna, hve íþróttastarfsem-
inni í okkar landi hefur fleygt fram hina síðustu
áratugi. Væntanlega verður það landi og þjóð
til mikillar giftu. — En enda þótt þjóðfélagið
hafi á ýmsan hátt hlúð að þessari starfsemi,
skortir þó margt á að markinu sé náð í þeim
efnum. Verður hér í fáum orðum drepið á eitt
atriði, sem varðar öryggismál íþróttamanna, en
vanrækt hefur verið með öllu til þessa tíma.
Ræðir hér um slysatryggingu íþróttamanna.
Enda þótt sett hafi verið heildarlöggjöf um
alþjóðatryggingar, eru engin ákvæði í þeim, er
f jalla um slysatryggingu íþróttamanna. — Hin
almennu ákvæði byggingalaganna um slysa-
tryggingar ná ekki til íþróttamanna er fyrir
slysum verða við iðkun íþróttar sinnar. íþrótta-
menn þúa í þessum efnum við mikið öryggis-
leysi. öryggisleysi, sem ekki er samboðið því
þjóðfélagi, sem hvetur æsku sína á ýmsa lund
til frjálsrar íþróttastarfsemi, auk þess sem í-
þróttir eru skyldunámsgrein í skólum þess.
Úr þessu verður að bæta. Iþróttamenn hér í
Reykjavík hafa reynt að hefjast handa í þess-
um efnum með stofnun svokallaðs slysasjóðs
íþróttamanna í Reykjavík. Tilgangur þessa sjóðs
er að styrkja
sfnalitla íþrótta
menn, sem slas-
ast eða meiðast
við íþróttaæf-
ingar, á íþrótta-
sýningum eða
kappmótum, svo
að þeir verða
ófærir um lengri eða skemmri tíma. En tekjur
þessa sjóðs eru rýrar og hann þess vanmegnug-
ur að gegna hlutverki sínu. Nemur sjóðurinn
nú ca. 9 þúsund krónum og hrekkur því skammt
til stuðnings þeim íþróttamönnum, sem árlega
bíða atvinnutjón vegna meiðsla eða slysa. —
Reynslan hefur orðið sú, að þegar að slík slys
hendir, hafa félagar innan viðkomandi íþrótta-
félaga oft hafið samskot fyrir þann, er fyrir
óhappinu varð. En þrátt fyrir drengilegan vilja
til þess að verða bágstöddum félaga að liði,
hlýtur árangur slíkra samskota að verða mis-
jafn, því að ekki hafa allir af miklu að taka.
Iþróttamenn utan Reykjavíkur eiga mér vit-
anlega enga slysasjóði í likingu við þann, er
hér var lýst. Iþróttamaður utan af landi, sem
t. d. fótbrotnar á knattspyrnumóti í Reykja-
vík, fær þess vegna engar bætur neins staðar
frá. Atvinnutjón sitt og áverka verður hann að
bera bótalaust með öllu.
I samráði við forseta Iþróttasambands Islands,
íþróttafulltrúa og ýmsa áhugamenn íþróttamála
í Reykjavík var flutt á Alþingi því, er nú stend-
yfir, tillaga til þingsályktunar um slysatrygg-
ingar íþróttamanna. Var þar lagt til að skipuð
yrði ólaunuð þriggja manna nefnd til þess að
undirbúa setningu lagaákvæða um slysa-
tryggingu íþróttamanna. Skyldu tveir nefndar-
manna vera tilnefndir af I. S. I. og tryggingar-
stofnun ríkisins. Nefndin skyldi hafa lokið störf-
um fyrir 15. febrúar n. k. þingnefnd sú, sém
fékk þessa tillögu til athugunar hefur nú lagt
til að henni verði vísað til milliþinganefndar í
ÞRÓTTUR