Þróttur - 01.01.1944, Blaðsíða 18

ráð fyrir, að landinu verði skipt
niður í íþróttahéruð eða héraða-
sambönd, sem hvert kýs sér sína
íþróttastjórn. Gert er ráð fyrir,
að þessi héraðasambönd gangi í
í. S. I. og verði þannig tengi-
liðir milli íþróttasambandsins og
íþrótta- og ungmennafélaganna,
sem hvert héraðasamband skipa.
Ég hefi áður bent á það hér í
Þrótti, að í. S. í. ber vegna í-
þróttaafskipta við erlendar þjóð-
ir _ á friðartímum að vera í
ýmsum alþjóða-íþróttasambönd-
um. Það ákvæði er í lögum 1-
þróttasambands íslands vegna
þátttökuskilyrða í þessum er-
lendu íþróttasamböndum, að
enginn félagi innan í. S. í. má
taka þátt í opinberum kappleik
við þann, sem ekki er félagsmeð-
limur innan íþróttasambands ís-
lands. Af þessu leiðir m. a., að
öll héraðasamböndin verða að
vera innan vébanda í. S. í. Og
fyrst svo er, þá sýnist engin
fjarstæða að þau jafnframt hlýti
forystu þess.
Aðalsteinn heitinn Sigmunds-
son taldi það tímabært árið 1942
að ræða mál það, sem ég nú í
tveimur greinum hefi gert að
umtalsefni. Hann hugsaði málið
og lagði fram drög til lausnar
þess. Núverandi stjórn U. M. F. í.
bregzt aftur á móti við með'
nokkru yf'rlæti og lítilli stdimgu
ef á hið sama er minnzt.
Stjórn Sambands ungmennafé-
laga íslands verður að sætta sig
við það, jafnvel þótt henni líki
illa, að ef hún endilega telur
nauðsynlegt að spyrna gegn
eðlilegri þróun íþróttamálanna í
iandinu, verði motspvrna hennar
taíin hagsr.'.una • cg metnaðc.r-
i'iál nokkuí-a manna, seia eklu
ei hægt vegna hrgsmuna fjöld-
ans að taka til greina, og þess
vegna er nú þetta mál rætt og
að því unnið, alveg án tillits til
þess, þótt þeir, sem skipa stjórn
U. M. F. í., telji „ekki drengi-
]v=>gt“ að minnast í íþróttamál-
gagni á þá baráttu, sem staðxð
hefir síðan 1940 um að fá í-
þnltalöggjöfinni breytt til sam-
ræmis við þær óskir, að í þessu
þjóðfélagi verði aðeir.-. ein í-
prótteiorustc.. 1». B.
í LlFSHÁSKA
Þessi kafli er tekinn upp úr
bókinni „Die Spur von mei-
nem Ski“ (Rowohlt-Verlag,
Berlin 1935J, eftir hinn fræga
svig- og brunsnilling, Austur-
ríkisnuinninn Hellmut Lant-
schner, og fjallar liann um þá
hættu, sem skíðamönnum í
Ölpunum getur stafað af snjó-
flóðum. Ó. B. G.
Eg er á niðurleið aftur.
Klukkan er um 3 síðdegis og
veðrið ennþá dásamlegt, en snjór-
inn orðinn dálítið varhugaverður
eftir hita dagsins. Eg kem nú að
neðstu brekkunni — hér er snar-
bratt — eg sé slóðina mína frá í
morgun fyrir neðan mig, vinstra
megin. Það virðist vera hættu-
minna að beygja svolítið til hægri
— þar sé eg engin hengjubrot eða
slíkt, sem komið getur af stað
snjóflóði. Eg fer þangað. En í því
losa eg svolítinn snjóköggul, sem
veltur af stað niður brekkuna,
hnoðar utan á sig og stækkar —
— en eg veiti honum enga frek-
ari athygli og beygi nú til vinstri.
Nú sé eg að litli snjóköggullinn,
sem eg setti af stað, er orðinn
geysistór, en eg get ekki séð að
mér stafi nein hætta af honum.
Hann heldur sína leið niður hlíð-
ina og eg hugsa: Þá er hann úr
sögunni!
En hann var nú ekki alveg úr
sögunni.
Skyndilega er eins og öll f jalls-
hlíðin fari af stað. Hið hálfs ann-
ars meters þykka snjólag leggur
af stað með mig niður hlíðina. Eg
var aðeins á sundskýlu, hörund
mitt var stirðnað og steikt af sól-
skini síðustu daga og mig langaði
því ekkert til þess að fleygja mér
niður — þar sem smásteinar fóru
nú líka að koma upp á yfirborð-
ið, þegar snjórinn „velti sér“. —
Áður en eg veit af er eg grip-
inn af æðandi snjóflóðinu. Eg er
ósjálfbjarga! Fótunum er kippt
undan mér, skíðin eru föst eins
og í skrúfstykki — hvað skal nú
taka til bragðs... . ?
Annað skíðið sviptist af fæti
mínum. Æ, það er sárt! Eg berst
áfram með straumnum — en nú
stanzar allt! Eða? Eg er glatað-
ur! — Nei, nú stanzar það aftur.
Þetta gekk nú allt saman vel. Eg
hefi snúizt alveg við og horfi
nú upp í brekkuna. En — sjáðu
þarna — hamingjan góða---------
þarna koma ægilegar holskeflur
af rjúkandi mjöll æðandi í áttina
til mín! Eg get ekkert aðhafst —
eg er bókstaflega kviksettur í
uppáhaldinu mínu — snjónum.—
Eg horfist í augu við dauðann —
svona átti það þá að enda. Hve
oft hefi eg ekki verið varaður við
en ögrað hættunum aftur og aft-
ur! Eg þyrlast í hringi, frýs og
brenn í einu. Það dimmir, snjór-
inn kæfir mig — loft — loft! —
Lungun fyllast af snjó — eg ör-
vænti, en eg er þó enn með fullri
meðvitund. — Nú stanzar allur
straumurinn. Þrýstingurinn er
ægilegur, en snjórinn hreyfist
ekki lengur. — Þarna sé eg ljós-
glætu aftur! Eg get rykkt til
höfðinu og nú fyllast lungun af
tæru fjallalofti.
Litlu seinna er eg laus. Slopp-
inn úr lífsházka.
12
ÞRÓTTUR