Stjarnan - 01.09.1920, Blaðsíða 4

STJABNAN

heim og dirfðist eg þá að fara og skoða
grafirnar 'hans. Á marmarahellunni
las eg eftirfylgjandi orð: “iHeilög er
minningin um Ruth Brown, konu
Iienry Browns, dáin io. júní, 1835, 20
ára gömul.” Á litla steininum fyrir
neðan lambiS var voru þessi orS:
“Willie, sonur Henrys og Ruthar
Browns, dáinn 9. júní, 1835 þriggja ára
gamall.
Eg varpaöi öndinni mæSulega yfir
þessum gröfum, en eg vissi ekki hvers
vegna eg gjörði þaS. Mig langaSi til
aS vita hver orsökin hefSi veriS til þess
aS dauSinn kom til barnsins og hinnar
ungu konu meS svo stuttu millibili. Og
þaS aS eiginmaöurinn og faöirinn ekki
var búinn aö gleyma þeim, heldur syrgSi
þau enn eftir aS sextíu og fimm ár voru
ÍiSin síSan þau höföu skiliS viö.
Eg gekk oft fram hjá húsinu hans.
Stundum sá eg börnin, sem komu heim
frá skólanum, nema staðar fyrir utan
hiS gamla hliS hans og meS lotningu og
ótta horfa á gamla manninn. Sturid-
um fleygSi hann kirsulberjum út til
]>eirra, því þaS var mikiS af þess konar
berjum í garSinum.
Einu sinni sá eg stóran, sterkan og
fallegan dreng hlaupa inn í garðinn til
að leita’aS bolta, sem hafSi veriS fleygt
yfir girðinguna. Gamli maSurinn stóS
þar löngunarfullur og horfSi á hann.
Seinna meir eftir aS eg var oröin honum
kunnugur og viö ihittum drenginn aftur.
sagSi gamli maöurinn um leiS og hann
strauk hinum töturlegu treyjuermum
lim augun:
'“Hann myndi hafa veriS drengur eins
-og þessi ef hann heföi lifað.” Eg vissi
hvað hann meinti og kinkaði kolli i meö-
aumkunarskyni.
Gamli maSurinn var nefndur “Manc-
hester einbúinn,” og margir aSkomandi
menn höfðu talaS við hann og sýnt hon-
um hulttekning í sorg hans; en eg held
að þaö hafi veriS mér og mér einum,
sem hann sagSi æfisögu sína. ViS
höfSum fengiS okkur sæti á flauelstepp-
iö, sem barriS hafSi breitt yfir jörðina
og hann eins og siSvenja hans var,
strauk hendinni um legsteinana. HiS
háværa brimhljóð, sem í sífellu heyrSist
á hægri hönd, liafði hér um bil svæft mig
inn í gleymsku allra sorga, — en ekkert
brimhljóS gat svæft hann nógu mikið
til að gleyma sínum sorgum — svo hann
fór aS segja mér æfisögu sína:
“Sú var tíð þegar þetta gamla hús
mitt fyrir handan var spánýtt og mjög
snoturt, því eg var ungur maöur þá og
átti góöa von um hamingjusama fram-
tíð. Þessi bær var um þær mundir
að eins lítiS þorp, því Iþetta var löngu
áður en stórborgamenn fóru aS byggja
þessu fínu sumarhús. Eg var trésmiS-
ur og vann fyrir góSu kaupi.
“Þegar eg var tuttugu og fimm ára
gamall eignaöist eg unnustu. Hún var
bróSurdóttir læknisins og hafði fengið
gott uppeldi. Hún var hin sætasta litla
stúlka sem til var í allri veröldinni og
fögur eins og lítið blóm. Eg vissi að
hún var alt of góS handa mér; en — ef
þér er mögulegt að trúa oröum mínum
— þegar eg sagöi að eg elskaði hana og
spuröi hana hvort hún vildi ekki vera
konan mín, svaraði hún: “já”. GuS
blessi hana.
“Jæja, eg fór undir eins aS byggja
húsiö, og jafnvel iþó aS segi þaS, þá var
í þá daga ekki fínna hús til í þessum bæ.
Á hverjum degi kom hún og sáSi blóm-
fræi í garöinn og gjörSi mörg blómstur-
beS. ViS plöntuSum einnig aldintrén,
sem þar eru. Og um haustiö vorum
við gefin saman í hjónaband 0g eg var
mjög svo hamingjusamur maSur.
“Þegar viö vorum búin að lifa ár
saman i hinu nýja húsi kom drengurinn