Stjarnan - 01.03.1921, Qupperneq 8

40
STJARNAN
Drottinn, hve
“Nei, þaö var þá ómögulegt að heim-
færa þaö, sem prédikarinn nú sagöi,
upp á 'hann”.
Aftur og aftur hugsaöi hann út í þetta.
Hann var vinnumaður á heimili í hér-
aöi. Hann haföi ávalt verið prúSmenni
og haldiö sér fyrir utan skemtanir hinna
piltanna. Svo var hann húinn að fara í
kirkju hvern einasta sunnudag , hafði
lesið morgun og kvöldibæn og gengið til
altaris bæði haust og vor.
Og nú kom prédikarinn og taldi hon-
um trú um, að alt þaS gæti ekki hjálpað
honum inn í himnaríki, heldur aS hann
þyrfti að taka sinnaskifti.
Nei, sú ráðlegging gæti ómögulega
veriS til hans.
Hann varS svo reiður við prédikar-
ann, aS hann sagSi oft við sjálfan sig,
aS hann myndi aldrei fara oftar til aS
hlusta á hann. En í hvert skifti var þaö
eins og hann gæti ekki annað en farið á
samkomuna.
En þaS, að hann væri eins mikill synd-
ari og prédikarinn hafSi látiS í ljós, gæti
ómögulega veriö rétt. Svo eina nótt
dreymdi hann:
Hann sat yfir langa borðinu inni í
stofunni.
Engill nokkur stóð fyrir framan hann.
Engillinn hélt á löngu bréfi, sem hann
sýndi honum og sagöi: “Lestu”! Hann
tók við þvi og fór aS lesa.
En hvaS var þetta? Þarna voru allar
eyndir háns ritaðar.
Því meir sem hann las, því meir undr-
aöist hann og hræddist.
Þar voru ritaðar allar þær syndir, sem
hann mundi eftir, og einnig allar, sem
u var búinn að gleyma. En nú komu
þær honum til hugar aftur.
ÞaS var margt, sem hann hafSi aldrei
ímyndað sér að væri synd, og nú skildi
hann vel að það var. OrS, léttúðarfull
orS, hugsanir, sem voru horfnar eins
fljótt og þær voru konmar.
Alt var ritaS, þarna.
vel þú manst?
Hann varð að játa, aS hann hefði
gjört alt þetta.
Hann slepti bréfinu og lét hugfallast.
HvaS mundi nú verða um hann? Og
hann, sem ávalt hafði ímyndað sér, að
hann væri fyrirmyndar piltur i öllu.
Alt í einu leit hann á borSendann. Þar
var lítill pennahnífur. ÞáS var búiS að
stinga blaSinu ofan í borðiS. HvaS þýS-
ir þetta? Hann leit upp á engilinn:
“HvaS þýSir þaS aS þessi hnífur stend-
ur þar í borðinu?”
Engillinn leit alvarlega á hann: “Það
þýðir, aS þú hefir einu sinni stoliS þess-
um hníf.”
“StoiiS ! StoliS ! Nei, aldrei!”
“Þú hefir stoliS þessum hníf,” svar-
aði engillinn og var fremur stuttur i
spuna.
“Nei,” hrópaöi pilturinn, “aldrei
hefi eg stoliS honum. Alt sem ritaS er
á bréfið er sannleikur, en aS eg skyldí
hafa stolið hníf — nei, það er alls ekki
satt.”
“Þú hefir stoliS hnífnum,” sagði eng-
illinn aftur. Pikurinn vaknaSi.
Hina eftirfylgjandi daga var hann
mjög alvarlegur. Prédikarinn hafði á
réttu aS standa. Hann var, þrátt fyrir
ált, stór syndari.
En þessi hnífur? HvaS þýSir þaö?
Alt annaS i draumnum var rétt, nema
þetta með hnífinn. ÞaS gat ómögulega
veriö rétt.
Plann hugsaöi.
Skyldi hann virkilega -hafa stolið þess-
um hníf? Nei, það var þó ómögulegt.
Svo einn góðan veSurdag kom honum
til hugar: þegar hann var fimm ára gam-
all, hafSi hann í sann1eika tekið þess-
bonar hníf frá Eredrik, syni nágrannans.
Hann hafði þess vegna stolið. ÞaS
var þá rétt.
Hann beygði sig frammi fyrir Drotni:
“Drottinn, hve vel þú manst.”
Þá sá hann, aS hann var miikll
syndari.