Stjarnan - 01.04.1921, Síða 12

6o
STJARNAN
ingc var stórkostleg. Kring um tuttugu
manneskjur risu undir eins upp.
Kershaw dómari rétti honum fljótlega
höndina. “Vinir mínir,” sagöi hann og
sneri sér móti fólkinu í salnum. “Þessi
dagur og hinar undraveröu blessanir
hans leiöa hugsanir mínar til þeirrar
’oænar, sem hinn aldraöi Símeon bað i
musterinu: “Lát þú nú, Drottinn, þjón
þinn í friöi fara, eins og þú hefir mér
heitið, þar eö eg hefi fengiö að sjá hjálp-
ræöi þitt”. Lúk. 2:29, 30. Eg hefi
fundið hugsvölun, og þó að eg sé hér
um bil sjötugur, er þetta í fyrsta sinn á
æfi minni, sem eg hefi haft friö í hjarta
mínu.
Næst talaði hferra Sfeverance: “Eg
hefi rekið verzlun i meir en þrjátíu ár.
Frá blautu ibarnsbeini hefi eg ávalt þráð
að geta breytt réttilega; en af einhverri
orsök var eg kominn á þá skoðun, að
kristindómurinn væri lítils virði og að eg
fyrir mitt leyti þyrfti ekki annað en lifa
hreinu lífi, svo myndi alt að lokum
verða gott.
“Til þess að geðjast konu minni og ef
til vill að auka verzlun mína, gjörðist eg
fvrir nokkrum árum meðlimur kirkjunn-
ar; en það var ekki nema til að sýnast
fyrir mönnum og eg verð að játa, að eg
hefi aldrei átt frið í hjarta mínu.
“Fyrir tveimur árum heyrði eg séra
Anderson prédika í San Francisco.
Hann talaði skýrt og eg kannast við, að
að nokkru leyti líkaði mér boðskapur
hans vel, en hjarta mitt var órótt eftir
sem áður.
“En síðastliðinn þriðjudag kom pré-
dikun séra Andersons méra til að kann-
ast við synd mina og minn eiginn óverð-
ugleika, og eg fékk skilning á því, sem
Guð vil að eg gjöri. í boðskap séra And-
erson’s um hvíidardaginn sá eg ljós,
sem sýndi mér hvernig eg leit út i aug-
um Guðs. Eg fann, að eg var sekur ag
dæmdur vegna synda minna. Og þó
fylgdi -huggun boðskap hans. Eg hefi
fundið læknismeðal fyrir minn þreytt^
anda. í dag er eg frjáls og eins og nýr
maður. En það er alt fyrir Guðs miklu
náð. ^Nú er hvíldardagurinn orðinn feg-
insdagur minn. Nú skil eg hvað það
þýðir að vera ærlegur gagnvart Guði.”
“Eftir að hafa hlustað á þessi fögru
orð herra Severance,” sagði séra Ander-
son, “finn eg mig knúðan til að koma
með játningu. Orsökin til að herra
Severance ekki var íhrifinn af prédikan
minni í þá daga var sú, að eg var þá
ekki til fulls ’búinn að læra að prédika
Krist og hann krossfestan. Verk mitt
sem fagnaarboði hafði ekki þann and-
ans kraft, sem einn getur dregið hjörtu
mannanna til Drottins. Eg þakka Drotni
fyrir að hann hefir sýnt mér betri leið.”
Margir urðu alveg forviða að sjá
herra Conan standa upp og heyra hann
tala á þessa leið: “Vinir mínir, eg er
fæddur og uppalinn i hinni rómversk-
kaþólsku kirkju og hefi ávalt hrósað
mér af að ekkert gæti komið mér til að
breyta trúarskoðunum mínum, af því að
sú kirkja, sem eg tilheyri, var í mínum
augum hin eina sanna kirkja, þangað til
í gær, hafði eg aldrei fundið neitt, sem
hafði geta raskað trú minni á nokkurn
hátt. En nú stend eg hér í dag sem alt
annar maður. Hendur minar eru ekki
lengur fjötraðar af páfa eða presti. Eg
hefi gengið inn í sannleikans, fegurðar-
innar og frelsisins heim. Eg er búinn
að finna Jesúm, og nú langar mig til að
þjóna ihonum af öllu hjarta. Og eg
óska eftir að séra Anderson biðji fyrir
mér; því fyrir uppfræðslu hans hefi eg
öðlast þetta Ijós og frelsi. Eins og séra
Spaulding var útsendur í vissum erinda-
gjörðum, var eg sendur af minni kirkju;
en eg ætla að segja það verk algjörlega
af mér til þess að eg saman með 'hinum
sönnu mótmælendum geti frelsað menn
frá villu þessara tíma og einkanlega frá
merki fráhvarfsins.”
“Er það ekki undarlegt,” mælti frú
Slocum, svo alt fóki heyrði til hennar.
“Þfetta er það sem eg hefi verið að bíða
eftir að fá að sjá. Eg vil að þið ö’l vitið,
að héðan af er eg hvldardagshaldari.'’