Stjarnan - 01.03.1923, Qupperneq 12

44
STJARNAN
Fagran vordag nokkurn skömmu eft-
ir heimsókn konu jarlsins á kristniiioðs-
stööunni, kom boS frá hennar hátign til
Judsons hjónanna. Mundu þau vilja
vera gestir hennar í skemtiferS út í
sveitina? ÞaS mundi gjöra þeim gott
heiisunnar vegna og “kæla huga þeirra,”
eins og hún komst aS orSi. Þau tóku
þessu vel, og eftir dálitla stund kom
stór fíll meS “howah” fnokkurs konar
sæti) á bakinu aS hliSi kristniboSsstöSv-
arinnar, til þess aS taka þau út. Löng
og tiguleg skrúSganga myndaSist og
stefndi út í skóginn. Þrjátíu manns,
sem vopnaSir voru meS spjótum og
kúlubyssum og 'höfSu rauSar húfur á
höfSum sánum, voru í fararbroddi. Á
eftir þeim kom gríSarstór fíll, sem
hafSi gulli þakiS “howah” á bakinu, þar
sem hin háa fagra kona jarlsins sat,
skreytt í hvítum og rauSum silkifötum.
í heiSursskyni lét hún hina amerísku
gesti fylgja næst á eftir hennar hátign.
Þar næst komu þrír eSa fjórir fílar, sem
báru son hennar og nokkra háttstand-
andi embættismenn. AS lokum kom hiS
mikla föruneyti, kringum tvö eSa þrjú
hundruS karlar og konur, sem voru í
höllinni í þjónustu jarlsins.
Fíilarnir voru mjúkstígir og hlupu
vaggandi gegnum skóginn. Eftir skip-
un stjóra þeirra, brutu þeir niSur smá-
tré, sem stóSu í götunni. SkrúSgangan
hélt inn í fagran aldingarS, sem var
fiíllur af yndislfegum hitabeltistrjám.
Undir stóru “banyan tré” lögSu þeir
rnottur fyrir konu jarlsins og gesti
henna'r. •’Hún safnaSi ávöxtum og tók
hýSiS af fyrir þau. Aiftur reyndi hún
á allan hátt aS uppörfa og skemta gest-
um sínum. Hún tíndi blóm og batt
sveiga, sem hún í heiSurs skyni gaf
þeim meS eigin höndum. Þegar mat-
málstími kom var dúkur hennar lagSur
viS hliS þeirra og sá hún aS þeim voru
veittar allar þær kræsingar, sem hún
hafSi meSferSis.
Um kveldiS sneri skrúSgangan aftur
til borgarinnar og hinn mikli fíll nam
staSar fyrir utan kristniboSsstóSina, til
þess aS herra og frú Judson gæti stigiS
af baki. Eftir dauSa Rlogers litla var
þaS aldrei eins skemtilegt aS koma heim
og þaSÍ áSur hafSi veriS. Þó var þaS
úti í hinum ilmandi garSi litill friSaSur
blettur, sem batt hjörtum þerra viS
þetta nýja fósturland meS öflugri bönd-
um en þau nokkurn tíma höfSu veriS
bundin viS þaS.
Þar úti hjá gröfinni undir mango-
trjánum sat móSirin oft og tíSum og
grét frumburS sinn. Og þó nieSan aug-
un hennar voru tárvot ritaSi hún vin-
konu í Vesturheimi eftirfarandi orS:
“GuSi er hinn sami þegar hann agar
okkur og hann er, þegar hann er okk-
ur náSugur. Hann á nú eins mikla
neimtingu á okkar fullkomna trausti og
trú til hans, og þegar hann veitti okk-
ur þessa litlu gjöf.”
Á meSan öSlast hin litla hollenzka
stúlka meira og meira pláss í hinum
einmana hjörtum fósturforeldranna í
Rangoon, sem var svo langt í burtu frá
ættjörS sinni.