Stjarnan - 01.03.1926, Blaðsíða 2

34
STJARNAN
Hví sér þú flísina í auga bróður þíns, en tekur ekki
eftir bjálkanum í auga þínu?
Þú, sem veltir iþungum steini á náunga
þinn fyrir þaÖ, a8 hann, trúir ekki Bihlí-
unni, til dæmis frásögn hennar um fæð-
ingu Jesú, — trúir iþú Bilblíunni ? Trú-
þú því, sem 'hún segir, að Jesús hafi
komiÖ í heiminn til aS frelsa menn frá
synd? Trúir þú því, sem hún, segir, að
“synd sé lagalbrot” ? Trúir þú því, sem
hún segir, a8 sá, sem íbrýtur “eitt” af
boSorÖum GutSs, verður sekur við þau
öll? Thúir þú því semi hún segir, aÖ
“þrjóska og bvermóðska sé ekki betri en
galdra synd? fSjá i. Sam. 15: 23).
Þú stendur þá andspænis þessum
veruleik, að ef þú stelur, þá ert þú synd-
ari, þó þú drýgir ekki hór. Ef þú berð
falskan vitnisburð, þá et þú syndari, þó
þú girnist ekki. Ef þú heiðrar ekki föð-
ur og móður, þá ert þú syndari, þó þú
drepir ekki. Ef þú ibrýtur það boðorð,
sem segi, að sjöundi dagurinn sé hvíld-
ardagur Drottins, þá ert þú syndari, þó
þú haldir öll hin. Synd er óhlýðni. Synd
Evu var ekki grimd. Synd hennar sýnd-
ist meinlaus, en það var synd, því það
var brot á boði hins alvísa og alvalda.
Óhlýðni við boð Guðs, ihvar sem hún
kemur fram, er synd, eins fyrir það, þó
þér finnist brotið meinlaust, eins og
Evu fanst. Henni fanst það ekki geta
sakað, þó hún æti af trénu; en Drottinn
hafði bannað það, og þess vegna var þaS
brot—synd. Hún fór eftir tilfinningum
sínum, og lygavarir höggormsins styrktu
þessar tilfinningar hennar . Það eru
margar varir, sem enn mæla þá fásinnu,
að hægt sé að brjóta Guðs boð og græða
á því.
Það má sjá á orðum Krists ('Matt. 7:
22, 23J, að margir munu láta tilfinning-
ar sínar draga sig á tálar. Þeir halda sig
hafa verið vel kristna, og jafnvel gert
kraftaverk í náfni Jesú, en hann segist
muni segja þeim: “Farið frá mér, þér,
sem fremjið lögmálsbrot”. Að eins' þeir,
sem gert hafi vilja síns himneska föðurs,
segir hann á sama stað, munu inn ganga.
Vilji Guðs foirtist í lögmáli hans. Hann
segir: “Þú skalt, og þú skalt ekki.”
Þetta vill foann að þú gerir. Það er vilji
hans.
Sem kristinn maður hefir þú enga af-
sökun á foroti þess boðorðs Drottins, sem
segir, aS sjöundi dagurinn sé hvíldar-
dagur Drottins. Það er eitt af tíu boS-
um Guðs. Því hefir aldrei verið breytt.
Ekki foreytti Kristur því. Hann mintist
aldrei á annan hvíldardag en það, sem
verið hafSi. Hann hélt sjálfur þann
hvíldardag]. Postular Krists breyttu
heldur ekki þessum degi. Þeir héldu hann
sjálfir. ('Sjá Post. 13: 14, 42, 44; 16:
13; 17: 2; 18: 4 og irj. Kirkjusagan
segir, aS breyting þessi hafi einmitt orð-
ið á tímabili því, sem kirkjan féll frá
staðfestu sinni og sannleikanum. Sól-
dýrkunar postulinn, Konstantín mikli,
var sá fyrsti, sem setti sunnudaga iög í
gildi, og það gerði foann, segir sagan skýr-
um orðum, árið 321, og kallaði þá dag-
inn “Sólar-dag”, eins og hann heitir þann
dag í dag. Hann skipaði svo fyrir, að
bæSi heiðnir og kristnir skyldu halda
þennan “Sólar-dag”. Ekki gátu heiðnir
menn haldið hann heilagan í minningu
um upprisu Krits. Heldur var þessi dag-
ur þeirra sóldýrkunar 'helgidagur, sem
svo kristnir menn skiftu á fyrir Drottins
helaga hvíldardag, og ætlast til að hinn
alvaldi sætti sig við þessa leiðréttingu á
iögum ihans, sem þeir halda sig hafa gert
i umboði hans.
Sunnudagurinn kom til sögunnar ein-
mitt á fæðingarárum kaþólsku kirkjunn-
ar. Hún hreykir sér líka upp af því, að
('Frh. á fols’. 45.J