Stjarnan - 01.03.1926, Qupperneq 9

STJARNAN
4i
nokkuð fyrir, sem færði þeim nýja djörf-
ung. Fólkið kom eftir sem áSur á
hverjum degi, sem vant var að hafa
guðsþjónustu um hönd, og stóð fyrir ut-
an. Það fór svo að leita uppi prédikar-
ann, sem annast hafði samkomurnar, og
sagði við hann: “Vér höfðum ekki
hugsað os's a8 veita boðskap þínum viö-
töku, en er vér nú sjáum, að kirkjan of-
sækir ASventistana, þá vitum vér að þeir
eru GuSs 'börn. Því það er ávalt falska
kirkjan, sem ofsækir þá sönnu.” Svo 30
manns, sem ekki höfSu ákveðiS sig þeg-
ar kjallaranum var lokað, gerðu það
næstu þrjár vikurnar og voru skírSir.
Svo presturinn varð til þess aS auka söfn-
uSinn um 30 meðlimi, meS því að loka
fyrir þeim kjallaranum. Bræður vorir
þar hafa jafnvel árætt að kaupa ofurlít-
inn blett til þess aS ibyggja á, og búast
viS að betri dagar korni. Oss langar til
að koma upp skóla nálægt þar sem
kjallarinn var, sem þessir sigurvinning-
ar, þrátt fyrir ofsöknir, eru tengdir viS.
Samvizkunnar vegna.
ViðburSir þessir tala skýru máli um
hinn ósýnilega sigurmátt boðskaparins,
um kraft Guðs til frelsunar, sem oss
styrkva gerir. ÞaS er undursamlegur
kraftur fólginn í vitnisburði hvers ein-
staks eins.
Á einum staS höfðu 23 bóksölumenn
vorir fund meS sér fyrir skömmu.. Af
þessurn 25 höfSu tuttugu og fjórir setið
í fangelsi fyrir það að selja kristilegar
bækur, en 23 af þeim höfSu verið húð-
húSstrýktir; samt hafSi enginn þeirra
yfirgefið starf sitt.
Á öðru svæSi var einn leiStogi bóksölu-
starfsins tekinn fastur og kærður fyrir
landráð. Dómarinn, vingjarnlegur maS-
ur, sagSi þá viS hann : “Vinur minn, mér
þykir mjög slæmt að þurfa að kveða
þann dóm upp, aS þú verðir skotinn. Þú
lítur út fyrir aS vera vænn maður. Hvers
vegna ertu annars aS ferSast um og selja
þessar bækur ?! Seg mér, hves vegua
gerir þú þetta?”
Bóksölumaðurinn svaraði: “Eg geri
það ekki aS gamni mínu. Eg vildi mik-
ið heldur mega vera heima hjá konunni
minni og börnunum. Eg geri þaS ekki
peninga vegna, því eg get unniS mér
mikiS meira inn með því að stunda
handiSn mína.”
“Hvers vegna gerir þú það þá?”
spurði dómarinn aftur.
“Egj/eit ekki, herra dómari, hvort þú
trúir mér, þótt eg segi þér þaS. Eg geri
þaS vegna þess, að Guð hefir blásiS mér
í brjóst aS gera svo, og mér rnundi finn-
ast eg vera eilíflega glataður, ef eg ekki
gerði þaS.”
Þetta hafSi þau áhrif á dómarann, að
hann sagði: “Þetta er mál, sem eg ekki
get fariS meS. Það er trúfræSilegt sam-
vizkuspursmál. Eg vil fá prestinum það
x hendur, og s'já hvort Guð hefir nokkuS
með þaS að gera.”
BóksölumaSurinn sagSi þá: “Herra
dómari, eg vildi heldur leggja mál mitt í
þínar hendur.” Hann óttaðist prestinn.
En dómarinn kallaSi á prestinn og
s'agSi: “Þessi maður segir, aS Guð hafi
-boSiS honxrm að selja þessar bækur. Eg
er veraldlega sinnaSur, og veit ekkert um
veg Guðs meS mennina, svo eg ætla að
fá þér hann i hendur.”
Presturinn rannsakaði þá mál hans,
og vitnisburður hans um þaS, hvernig
GuS hefSi kallað hann aS þessu verki,
hafði svo mikil áhrif á þá alla, þótt þeir
hötuSxti Aðventistana, aS þeir gáfu þann
úrskurð aS hann væri saklaus og full-
komlega meS öllu ráði. Prestarnir lögSu
þá fram svohljóðandi s'kýrslu honum viS-
víkjandi: “Vér þorum ekki aS taka þá
ábyrgð á oss, aS brjóta þetta verk niður,
.og vér mælum meS því, aS hann sé lát-
inn laus.”
Dómarinn lét hann þá lausan og hann
er nú sem stendur formaður starfsins á
því svæSi. (FramhJ