Stjarnan - 01.03.1926, Qupperneq 11

STJARNAN
43
“Ójú,” sagði Ada, en áður en hún gæti
lokið svari sínu, kom frú Brooks i ein-
hverjum erindum inn í henbergið.
“Þú| ert nú einmitt manneskjan, sem
mig langaSi til að sjá”, sagði frú L,awr-
ence. Okkur Ödu kemur ekki saman
um flysjun á kartöflunum. Hún vill ekki
hjálpa mér og segir, að Zaríta hefði sagt
henni, að það væri rangt að vinna á laug-
ardögum. Eg vildi, að þú vildir gera
mér grein fyrir því.”
“En hvað þú ert óhamingjusöm!”
hrópaði frú Brooks. “En eg er viss um
aö Zaríta mundi verða hin síðasta til að
hvetja Ödu til óhlýðni. Það hlýtur að
stafa af dálitlum misskilningi. En eg
held, ef eg væri í þínum sporum, þá
mundi eg ekki neyða Ödu til að vinna
einmitt núna. En, að þvx er útskýringu
snertir, þá skaltu koma inn í dagstofuna
mína, þegar þú ert búin að borða morg-
unmatinn; þá skal eg gera það sem eg
get til þess að segja þér, hvers vegna
Zaríta talaSi eins og hún talaði. En eg
held’, að það sé bezt fyrir þig að útvega
þér miðdegisverð fyrst, er það ekki? Þá
getum við báðar talað saman í næði um
þetta.”
Frú Brooks talaði svo laðandi, að frú
Lawrence fanst hún ekki geta annað
en farið að ráði hennar, jafnvel þótt hún
vildi 'helst fá að vita, undir eins það sem
hún þráði að vita — allan sannleikann.
Þegar máltíðinni var lokið, þá gekk
frú Lawrence inn í dagstofuna. Þar saí
frú Brooks og var að lesa biblíuna við
logann af arninum.
“Sestu niður, og vertu eins og heima
hjá þér,” sagði frii Brooks alúðlega.
“Þú ert þá komin til að fá skýringuna?”
“Já, ef þér viljið,” svaraði frú Law-
rence, brosandi, og dró hægindastólinn
sinn nær arninum.
“Jæja, þér viljið vita, hví Zaríta sagði
að það væri rangt að vinna á laugar-
dögum,” tók frú Brooks til máls.
“Já, og ýmislegt fleira,” sagði frú
Lawrence hikandi, og barðist við for-
vitnina i brjósti sér
“Hvað er það annað?”
“Eg er hrædd um, að yður þyki eg
dónaleg.”
“Ó, alls ekki! Spyrjið mig, eins og
yður líkar.”
“Jæja, það er nú einmitt þetta. Eg
varð forviða á því, að þér skylduð bú-
ast sunnudags'búningi á laugardögum —
þér sjáið að eg er bara í hversdagsföt-
unum mínum; og hví þér ljúkið öllum
yðar störfum, á föstudögum og kaupið
ekkert í dag, hvorki eldið mat né gerið
neitt annað, að því er eg fæ séð. Eg
vona, að þér þvkkist ekki við spurningu
mina. En eg er forvitin. Svo virðist,
sem þér gerið laugardaginn líkan sunnu-
deginum.”
“Ó, því fer fjarri,! að eg þykkist við
spurningu yðar,” sagði frú Broolcs, “mér
þykir mjög vænt um, að þér hafið borið
upp þessar spurningar. Mér *er ánægja
að segja yður alt um það.’k
“En meðal annara orða, þér munið
víst eftir hinu stutta samtali okkar á
fimtudagskvöldið um það, að endur-
koma Krists væri fyrir hendi?”
“Já, víst man eg það, það var mér
huggun að hugsa, að hann kæmi bráðum
aftur. Eg hafði enga hugmynd um, að
merkin um tilkomu hans hefði komið
fram svö nákvæmlega. Það var undur-
samlegt. Því gleymi eg aldrei.”
“Jæja, ef tilkoma Krists er svo nærri,
haldið þér þái ekki, að við ættum öll að
vera viðbúin að mæta honum í friði.”
“JÚ, það hygg eg,” svaraði frú Law-
rence með ákefð, “en þetta líf, sem við
lifum, er svo mikið annað líf, að eg er
hrædd um, að eg hefði ekki tekið mér
nægan tímai til að hugsa um undirbún-
ing.”
“En, kæra mín. Setjum nú svo, að
þér yrðuð ekki viðbúin að mæta honum,
þegar hann kemur? Setjum svo, að þá
væri einhver óviðurkend synd í hjarta
voru! Þér vitið, að ekkert ranglæti fær