Stjarnan - 01.04.1932, Qupperneq 10

58
STJARNAN
Blómaknippi fyrir trúboðið
Litlu stúlkurnar, Anna og Beta, komu
heim frá hvíldardagsskólanum. Þær
voru óvenjulega alvarlegar og settust út
á verandann.
“HvaS eigum við að gjöra?” sagði
Beta, “mamma er veik og getur ekki
hjálpað okkur neitt eins og í fyrra.”
“Já,” svaraÖi Anna, “hún hjálpaSi
okkur aS búa til sælgæti og sauma svunt-
ur til aS selja.”
“Mrs. Brún getur heldur ekki hjálp-
aS okkur, því hún hefir nóg aS gjöra aS
hjúkra mömmu og sinna heimilisverkun-
um.”
“ViS verSum aS finna upp á ein-
hverju, sem viS getum gjört sjálfar en
eg veit ekki hvaS þaS á aS vera,” sagSi
Anna alvarlega.
“HvaS gengur aS ykkur, telpur?”
spurSi bróSir þeirra er hann gekk fram-
hjá, “hefir nokkuS komiS fyrir?”
“Nei, ekkert, en þú veizt þaS eru aS-
eins tvær vikur til 13. hvíldardagsins, og
viS höfum ekkert aS gefa, því viS getum
ekkert unniS okkur inn.”
“ViS getum ekki aS því gjört, mamma
hefir veriS veik,” sagSi bróSir þeirra.
“Bara viS gætum fundiS upp á aS
gjöra eitthvaS,” sagSi Beta.
“Eg skal finna upp á einhverju,” sagSi
bróSir þeirra þar sem hann stóS meS
höndurnar í vösunum.
“Já, þú ert drengur, en hvaS getum viS
gjört?” sagSi Anna.
Næsta sunnudag gekk bróSirinn, sem
hét Hubert niSur á engiS, því þar gat
hann stokkiS og blístraS eins og hann
vildi. Hleima varS hann aS vera svo
kyrlátur, því móSir hans þoldi ekki há-
vaSann. EngiS var mjög fagurt á þeim
tíma ársins, meS ótal gulum, hvítum og
bláum blómum, sem spruttu þar af
sjálfu sér.
ÞjóSvegurinn frá borginni lá framhjá
heimili barnanna, rétt viS engiS niSur
viS ána. Hubert settist nú á girSinguna
og skemti sér meS því aS horfa á bif-
reiSarnar, sem fóru fram hjá. Hann var
aS hugsa um hvaS hann gæti gjört til aS
vinna sér inn peninga. “ÞaS verSur aS
vera eitthvaS sem telpurnar geta hjálp-
aS mér meS,” sagSi hann viS sjálfan sig.
Rétt í þessu bili kom bifreiö og nam
staSar rétt hjá honum. Hann heyrSi
konuna segja: “Eg má til aS fá blágresi
fyrir litlu systir, henni þykir svo gaman
aS því.”
“ViS höfum ekki tírna til þess, viS
erum orSin of sein,” sagSi maSurinn,
“getum viS ekki náS í þaS á heimleiS-
inni ?”
“Þá verSur orSiS of dimt til aS tína
blóm,” svaraSi konan.
“Hér sá Hiubert tækifæri. Hann rendi
sér niSur girðinguna, flýtti sér niSur aS
bifreiSinni og sagSi viS manninn: “Eg
skal tína fyrir þig stórt blómaknippi og
hafa þaS til reiSu þegar þiS komiS aft-
ur. Eg á heima þarna ? hvíta húsinu.”
“ÞaS er ágætt,” sagSi konan, en maS-
urinn gaf Hubert 25 cent.
“Hubert flýtti sér heim til aS segja
systrum sínum frá þessum gleSilega at-
burSi.
“Er þaS ekki indælt,” sagSi Anna,
“eg get tínt blómin og Beta bundiS upp