Stjarnan - 01.09.1932, Síða 12

140
STJARNAN
af læknum þeim, sem oft hafÖi verið í
Greenacre um sumarið til að reyna að
hjálpa Mrs. Shannasse, og Jonah virtist
vel ánægður með sjálfum sér þegar hann
kvaddi læknirinn.
Ivveldið sem Jonah kom heim frá New
York fann Tobías ungbarn á járnbraut-
arstöðinni. Hann hafði farið út til að
taka á móti póstinum eins og hann var
vanur, en þegar hann kom inn aftur, lá
dálítill böggull á sætinu hjá glugganum.
Alt í einu valt böggullinn ofan af bekkn-
um og niður á gólfið og lítið gráthljóö
heyrðist úr honum. Tobías hrökk við
eins og hann hefði verið skotinn, og í
sama bili kemur Jonah inn til að sækja
póstinn.
“Jonah, Jonah, eg er glaður þú komst,”
sagði Tobías. “Eg hef ungbarn hér.
Hefði það verið hundur eða köttur þá
hefði eg tekið það heim með mér, en—
ungbarn, eg veit ekki hvað í ósköpunum
eg á ati gera við það.”
“Ungbarn, Tobías,” sagði Jonah,
undrandi, “hvaðan hefir það komið?”
“Eg skyldi segja þér ef eg vissi það
sjálfur,” svaraði gamli maðurinn.
Jonah lyfti upp bögglinum. Það var
það eina sem hægt var að gera og það
hafði góð áhrif því barnið hætti að
gráta. Litla, rauða andlitið jafnaði sig
fljótt, og óvænt bros snéri upp á annað
munnvikið.
“Þetta er ifallegt barn, Tbbías,”
sagði Jonah. Tobias bar ekki á móti
því, en bað hann fyrir alla muni að taka
það með sér.
“Eg skal taka það upp á veitingahús-
ið ef þú vilt. Magðalena kann að fara
með það. Hún veit æfinlega hvað bezt
er að gera.”
Fréttirnar um ungbarnið voru komnar
um allan bæinn áður en búið var að af-
greiða póstinn, og eftir að búið var að
þvo upp af kveldborðinu töluðu ungir og
gamlir ekki um annað heldur en þetta
einkennilega atvik.
Tobías sjálfur flutti fréttina til Mrs.
Bacon. Nú hafði hann loksins nokkuð
að segja frá, sem Mrs. Shannasse veitti
eftirtekt.
“Eg fór út eftir póstinum eins og eg
var vanur, en þegar eg kom inn var
ungbarnið á bekknum. Það var enginn
skapaður hlutur á bekknum þegar eg fór
út, en barnið var þar þegar eg kom inn
aftur. Enginn skildi það eftir þvi eng-
inn hafði ennþá farið út úr vöggnunum,
en þarna var barnið.”
“Hjvaða vitleysu ertu að fara með,
Tobías? AuSvitað hefir einhver skilið
það eftir, ef það er eins lítið og þú seg-
ir, þá gat það ekki gengið inn sjálft,”
sagði Olive skýrt og hátt eins og hún
hafði verið vön að tala.
Blinda konan snéri sér ósjálfrátt að
dóttur sinni, og óvæntur vonarbjarmi
lýsti á andliti hennar.
“Hvar er barnið ?” spurði Mrs. Bacon.
“Það var enginn kringum járnbrautar-
stöðina nema eg sjálfur, eg gæti borið
það fyrir rétti,” bætti Tobías við. Hann
var hrifinn af þessu málefni.
“Vissulega enginn skildi það eftir af
ásetningi,” sagði Olive, “enginn myndi
viljandi kasta barni frá sér. Ungbarn
er of dýrmætur fjársjóður til þess.
“Hvernig sagðir þú að augun væru lit?”
“Blá, ekki alveg blá, svolítið græn-
leit.”
“Blágræn eins og Gloriettu,” sagði
Olive og lagði höndina á hjartað sem
barðist í brjósti hennar.
“Það brosti svo skrítilega, það snéri
upp á annað munnvikið.
“Komdu undireins rneð það til mín,”
sagði Olive ákveðið.
Tobías fór eftir barninu, en Jonah
og Magðalena fóru upp með honum til
að sjá um að ekkert yrði að því.
Þegar Olive Shannasse tók við barninu
lauk það upp augunum og brosti.
“Ef þú ert móðurlaus, þá er eg barn-
laus, svo það er jafnt ákomið með okk-
ur,” sagði Olive við barnið. “Við skul-
um tilheyra hvor annari.”