Stjarnan - 01.11.1933, Blaðsíða 3

STJARNAS
163
Allir, sem bjuggu fram með ströndinni
þektu föður Gynn. Svo árum skifti hafÖi
hann lifað meðal þeirra sem sjálfboða-
liði Krists. Stundum sat hann hjá hinum
harðgerðu sjómönnum í framstafninum
og talaði við þá um hann, sem lykur sjáf-
arhafið í hendi sinni, stundum var hann í
káetu skipstjórans og talaði við hann og
stýrimenn hans um fagnaðarerindi frels-
isins. Hann ferðaðist líka hús úr húsi í
hinum fátæku fiskimannaþorpum, las
fyrir fólkið í Biblíunni og bað til Guðs
með þvi á heimilunum. Stundum talaði
hann við mennina á ströndinni meðan þeir
voru að bæta net sín. í brennandi sumar-
hita og nístandi vetrarkulda hélt hann á-
fram starfi sínu, hann var óþreytandi og
návist hans var öllum til blessunar.
Þetta var erfitt starf og faðir Gynn
var farinn að eldast. Hár hans var orðið
snjóhvítt og hann var orðinn boginn af
elli, en hann tók staf sinn og ferðatösku
og fór af stað. Meðan GuS gefur mér
krafta,” sagði hann brosandi, ‘‘verð eg
að flytja boðskap hans.”
f dag fanst þessum Guðs manni að
Faðir hans vildi að hann færi lengra upp
í land en hann var vanur, svo í dögun
stóð hann á árbakkanum. Það var ekki
hægt að komast yfir ána nema á ferju, og
báturinn var festur hinum megin árinnar.
Hann kallaði aftur og aftur til ferju-
mannsins, og þegar hann loksins kom yfir
til að sækja farþegann afsakaði hann
kurteislega að hann hefði þurft að bíða
svo lengi, og sagði: ‘'Það er ekki oft
sem eg er vakinn upp í dögun.”
“Vinur minn,” sagði faðir Gynn, “mér
þykir slæmt að þurfa að gjöra þér ónæði
svona snemma morguns, en þetta er áríð-
andi erindi, eg á að flytja boðskap, og get
ekki hvílt fyr en eg hefi flutt hann.”
“Það eru vonandi engar slæmar frétt-
ir,” sagði ferjumaður.
“Það fer eftir því hvernig boðskapnum
er tekið,” sagði gamli maðurinn mjög al-
varlega. “Boðskapurinn er frá góðum
Pöður til óhlýðins sonar. Ef sonurinn
vill snúa við, þá mun hann öðlast tign og
heiður. Ef hann þverskallast, þá fær
annar maður arfinn. Það er alt undir
syninum komið.” ■ Eaðir Gynn horfði
spyrjandi augum á ferjumanninn, sem að
líkindum skildi ekki livað hann meinti,
því hann sagði:
“Þú ert líklega aö heimsækja Ike
Stevens, hann hefir ekki talað við föður
sinn eða skrifað honum í nærri 15 ár,
en,” bætti hann við, “þú ert of gamall að
fara í slíkum erindum, og ef það er Ike
Stevens, þá getur þú alveg eins snúið við
strax, því þú getur ekkert áunnið við
hann, samt sem áður, þetta er nokkuð sem
mér kemur ekki við.”
“Vissulega kemur það þér viö,” sagði
faðir Gynn mjög alvarlega. “Eg þekki
ekki manninn, sem þú nefndir, en ef hann
er slíkur, sem þú hefir sagt, þá getur
þú eins vel og eg flutt honum boðskap-
inn—ef þú elskar Föðurinn.”
Nú skildi ferjumaðurinn plt í einu
hvað gamli maðurinn átti við og segir
við hann: “Svo þú hefir verið að pré-
dika fyrir mér,” og mátti heyra á málrómi
hans að honum var mikið niðri fyrir, “en
það er gagnslaust. Ef nokkur Guð er til,
þá er hann ekki faðir minn, hann elskar
mig ekki, því hann tók frá mér konuna
mína og börnin. Þau druknuðu fyrir
augum mér, og eg gat ekkert gjört til að
bjarga þeim.” Nú reri hann þegjandi um
stund, þar til þeir voru komnir yfir stríð-